ᴋɪsᴀ ᴋᴏʀᴋᴜ ʜɪᴋᴀʏᴇʟᴇʀɪ

stockholms sokağı

bi' aile, küçük kızlarıyla beraber 423 stockholms sokağında yaşarlar. hep burada yaşamışlardır, ve kız her zaman o yaratığın seslerini duymuştur, doğduğu günden beri... duvarın diğer tarafındaki o bilinmeyen, görünmeyen odada yaşayan yaratığın sesini...

benim adım lintsey, ve bu olay benim başımdan geçti. izin verin size anlatayım

küçükken bu yaratığın benim arkadaşım olduğunu sanardım. çünkü ne zaman duvara vursam, o da karşılığında geri vururdu. ne zaman kıkırdasam, hep ne olduğunu anlayamadığım o mırıldamanmalar gelirdi. yaratığın orada beklediğini, ve beni kabuslarımdan koruduğuna düşünürdüm

ama büyüdükçe korkmaya başladım, çünkü ailem duvarın diğer tarafında bi' oda olmadığı konusunda ısrarcıydı. zamanla aslında bu garip şeyin arkadaşım olmadığını anladım. işte o zaman tırmalama sesleri, iniltiler, ve ara sıra gelen yumruklama sesleri de beni günden güne ürkütmeye başladı...

sekiz yaşıma geldiğimde artık seslere tahammül edemez hale gelmiştim, ve aileme duvardaki yaratıktan bahsetmeye karar verdim. hatta bi' gece ben uyurken odama girip beni öldüreceğini düşündüğümden bahsettim

annem ise gözlerini devirerek bunun sadece bi' fare olabileceğini söyler, zaten annem hiçbir zaman beni dinlememişti...

babam da bunun bi' hayvan olduğu konusunda annemle aynı fikirdeydi, ama annemin aksine babam beni kucağına aldı ve beni her zaman koruyacağını söyleyerek korkmamam gerektiğini de ekler

bu konuşmadan sonra ne zaman bu sesleri duysam ve çığlık atsam, babam diğer odadan koşarak yanıma gelirdi. ben duvarı işaret eder ve korkudan olduğum yere çömelirdim. babam gülümser, duvara yumruk atarak "sessiz ol orda!" diye bağırırdı, ve o an bütün sesler kesilirdi

arkadaşlarım hikayelerime asla inanmazlardı. ama ergenlik dönemimde arkadaşlarımı yatıya davet etmeye başladığımda kendileri de bu sesleri duydular ve bana inanmaya başladılar

arkadaşlarımızla kendimizi "stockholms sokağının hayalet avcıları" olarak çağırmaya başladık, ve zaman zaman oujia tahtasıyla kötü ruhları kovmaya çalışırdık. ayrıca tırmalama seslerinin yaratığın duvarın diğer tarafına çizdiği satanik şekiller olduğuna karar verdik

bi' gece evimdeki bi' pijama partisinde tırmalama seslerinin başlamasını bekledik. başladığı zaman babam gibi duvara vurarak "sessiz ol orda! sen zaten ölüsün, yaşayanlar uyumaya çalışıyor!" diye bağırdım

bu bize komik gelmişti, aramızda kıkırdaştık. ama birden hiç olmadığı kadar kuvvetli yumruk sesleri, ardından kızgın ve korkunç bağırma sesleri gelmeye başladı

hepimiz korkudan dolaba saklandık, ve babama seslendik. babam geldiğinde kızlar eve gitmek için yalvardılar, babam onları eve götürdü. ben ise o sırada evde, ve odamda yanlız kalmıştım...

orada tek başımayken yaratığı iliklerime kadar hissedebiliyordum... babam gelene kadar dolaptan çıkamadım, tırmalama seslerini dinleyerek korkuyla bekledim

bu garip yaratığın ne yapmaya çalıştığını anlamıştım, yaratık aslında yatak odasına gelebilmek için oyuyordu. belli bi' süre sonra ise tırmalamalar durdu ve yumruklama sesleri başladı. babamın araba ışıkları görünene kadar bu rahatsız edici sesler devam etti

babam eve gelene kadar ağladım, babam gelip beni dolaptan çıkardığında "hâlâ duvarın içinde..." diyebildim sadece

babam üzgün bi' şekilde bana baktı ve duvara sert bi' yumruk atarak "sessiz ol orda!" diye bağırdı. sonra bana sarıldı ve bu gece kanepede yatabileceğimi söyledi