Kan. Heryerdeydi. Acı ise sadece kalbimde. O kadar çok acımıstı ki kalbim artık hissedemiyordu kolumun acısını. Biran yere düşsem de vakit kaybetmeden ayağa kalktım. Niye bu kadar korkuyordum ki ölümden? Benim için üzülecek bir kişi bile yok. Hem yaşıyor muydum gerçekten? Yaşamak için nefes almak yeterli olmaz bazen. Kalbin atarken de ölebilirsin. Ben zaten ölmüştüm. 2. kez ölmek o kadar acıtmamalıydı heralde. İnsanlar bencil. İnsanlar çok bencil. İşte bu yüzden insanlar çok çirkin. Yüzleri olmasada kalpleri çok çirkin. İşe yaramaz bir et parçası duruyor iki akciğerinin ortasında. Bazıların ki o kadar işe yaramaz ve pis ki kan pompalamaktan başka birşeye yaramıyor. Kaçtım ölümden, ölesiye koşarak. Kalbimi susturdum, kendimden kaçarak. Koştum, koştum.
Ormana doğru. Nereye gideceğimi bilmiyordum. Hava kanı dondurucak cinsten soğuk ve ayazdı. Ve mermi isabet eden koluma pansuman yapıcak zamanım bile yoktu. Hava kararmıştı. Ormanda bir ağacın altına oturdum. Etrafım güvenli mi diye bakarken bir çift göz gördüm. Gözler biranda kaybolmuştu. Ayağa kalktım ve elime kutu bir dal parçası aldım. Sonra birden arkamdan bir cift el ağzımı kapatıp ormanın derinliklerine sürükledi.
