SİYAH DÜŞÜNCELER

Antidepresan gülümsemesi

Bazen insan unutulduğunu , değer görmediğini hisseder. Bazen dalıp gider uzaklara. Ardında sessiz çığlıklar bırakarak. İşte bende bu çığlıklardan birinde gidiyorum tanımadığım yerlere.
Hep bir yalnızlık hep bir mutsuzluk vardır içimde. Oysa ne saçma bir mesaj mutlu eder insanı. Saatlerce bekler başında ama nafile. Ne arayan vardır ne de soran.
Bir sigara daha yakar sonra. İçindeki depremlere inat. Dumanların içinde kaybolur yalnızlıktan.
Hayatta hep değer verdiğimiz insanlar üzer bizi. Ya da bütün insanlar bizi üzer ama en çok değer verdiklerimize kırılırız.
Bazı insanlar haklı olsalar bile susarlar sevdikleri karşısında. Çünkü içlerinde hep bir kaybetme korkusu vardır.
İşte o insanlar çabuk yenilirler sevdiklerine karşı.
Bilmiyorum ne kadar oldu seni seveli, bilmiyorum kaç bahar geçti .
Ama bekleyişlerden çok yoruldum. Yorgunum sana karşı , hayallerime karşı ve umutlar iste o umutlar beni yordu.
Yinede bekliyorum. Duygularımın her zerresine kadar. Bekleyeceğim de.
Aşkın insanı aptallaştırdığı doğruymuş. Doğrular gözünün önünde olsa bile sen gidip en uzakta kalan yanlışı seçermişsin.
Yanlışın içinde doğruyu bulmaktı benimkisi.
Senin yanlışlarında tek doğru benim hislerimdi.
Bildiğin bir soruda yanlış seçeneği işaretlemek gibiydi tüm hatalarım.
Şikayet etmiyorum , edemem de. Bunların sorumlusu benim. Ama benim hayallerimi öldüren sensin. Her saniye , her nefes aldıkça batıyor duygularıma sensizlik.
Beni bir kere arasan inan yıllarıma değişirdim o zamanı.
Bekletme sevgilim. Daha fazla bekletme umutlarımı , hayallerimi , sensizliğimi.
Şimdi bir denizin ortasındayım sen gemimi bekleyen.
Alınan her antidepresanda uyuşuyor bedenim. Sonra tatlı bir uyku sarıyor benliğimi. Son kez düşlüyorum seni. Ama sonrası yok. Karanlık. Karanlığın öncesinde dudağımdaki son tebessümüm. Bedenim uyuştu , gözkapaklarım ağırlaştı ve yavaş yavaş kapanıyor yine bir sensizliğe daha. Bir umut daha karartıyorum sensizliğinle.