Hayatta en doğru kararı verebilmekti bizim sorunumuz. Doğru kişilere karşı. Doğru aşklara karşı. Doğru insanlara karşı en çokta. Ama denklemde bir yanlışlık vardı. Ne biz doğru kararı verebildik, nede doğru insanlar çıktı karşımıza. Hep üzüldük, hep bir perişan oldu kalbimiz. Aklımız. Benim içim acıyor mesela. Garip ama acıyor işte. Yanıyor kahrolası kalbim. Gözlerimde bitmek bilmeyen yaşla. Bir su nasıl olurda bir yangını söndüremez? Söndürmüyor işte. Sanki sürekli birşeyler körüklüyor bu yangını. Artıyor gün geçtikçe. Bunların tüm suçlusu yanlış insanlar. Belkide yanlış zaman.
Hatırlar mısın ne de güzel gülerdin bana? İşte o zaman söndürüverirdin yüreğimdeki yangını.
İşte o zaman suya bile gerek kalmazdı.
Dışım gülsede içim ağlıyor. Anlayabiliyor musun?
Bunun adı senin lügatında nedir? Nasıl da yakarsın canımı bu kadar?
Aşk dedikleri şey bu denli acı mıydı? Bu denli zarar verir miydi kalbime?
Aklıma, düşünlerime, hayatıma, içinde sen olan bütün şeylere?
Yakmış. Yakarmış. Sönmeyen bir yangın kadar yakarmış.
Ama olsun. Söz yine olsun. Ama sensiz değil. Sen ol içinde yeterki. O zaman acı bile yok olur. Yeterki yangınım da acım da sen ol.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİYAH DÜŞÜNCELER
RandomHayat kısa. Herşey için kısa. Bunun farkında bile değiliz. Geçmişimizi unutup geleceğimizi planlamak için. Aşk denilen duyguyu yaşamak için. İnsanlar ister saçma bulsunlar ister mantıklı ama bunlar benim siyah düşüncelerim.
