ALKAR MAFİA. ( alcapone - karamamba)

1.kişi

Bana sen lazımsın bir de,

Yağmur sonrası toprağın yayılan kokusu.

İkisine de aşığım ben, daha aşırı olan bir çok güzelliğe olduğu gibi.

Yokluğun uçurumun diğer diğer adıdır,tut beni, düşerim maazallah.

Gözlerin arsız rüzgardır,bir o yana bir bu yana, Savur beni.

Verirsem sana kalbimi,bilirim alevlenirim,yakma beni.
____________________
Arkadaşlar bu iki bölüm biraz yarıda olucak ikisinin ayrı biraz hayatlarını anlatıcam sonra bi tam bölüm. Sizi seviyorum ❤️
_____________________________________

Songül hayatı

Songül sadiyi en son o karakoldaki çıkışta gördü başkada görmedi zaten.

Songül onlar gidince hemen eşyalarını topladı. Arabasına binince göz yaşları artık bırakmıştı kendini.

Bir süre öyle durdu. dışarıda yağan yağmurun sesi ile göz yaşlarını akıtmaya devam ediyordu.

Bı anda arkasını çalıştırdı. Çok hızlı gidiyordu ama umursamıyordu.

Evi girdi. Elindeki her şeyi yere fırlattı. Salona girdi bir süre öylece kafasını ellerinin arasına almış kendi kendine konuşuyordu. Pencerenin kenarına geçmiş ağlamaya devam ediyordu.

Songül: Ne yaptım ben? Nasıl yaptım? Sevdiğim adamı kendi ellerimle kaybettim. Nasıl böyle bişi yaptım ben NASIL YAPTIM NASILL. Diyerek ellerini kafasından çekti.
Yanında duran küçük sehpanın üzerinde duran vazoyu aldı. Aldığı gibi yere fırlattı. Vazo paramparça olmuştu. Tıpkı kendi kalbi gibi, tıpkı sadinin kalbi su gibi.

Songül daha da ağlamaya başladı. Etrafında olan bütün şeyleri kırıyor, döküp parçalıyordu.

Bunları duyan apartman sakinleri Songülün kapısına gelmişti. Ne kadar kapıyı çalsalar kapı açılmıyordu.

Songül birden kendi odasına gitti. Orada olan bütün şeyleri kırmaya devam ediyordu. Kıyafetleri, çarşafları vs, gibi şeyleri dağıtıyordu.

Serhat Sadi ve Songül böyle ayrıldıklarını biliyordu. Öğrendiği gibi önce şubeye sonra da eve bakmaya gitmişti.

Eve geldiğinde kapının önünde bütün apartmanın olduğunu görünce hemen aralarından geçti. Önce kapıyı çaldı açmayınca eli cebindeki anahtara gitti.

Kapıyı açtı ve içeri girdi. Tabiki meraklı kişiler dururmu onlarda Serhat ın arkasından girdiler.

Serhat her yeri dağınık ve kırılmış şeyleri gördü önce odasına baktı ama yoktu. Sonra direk salona girdi. Songül hala bir şeyleri kırmaya devam ediyordu. Serhat Songüle yaklaşmaya çalıştı.

Serhat: abicim sakın ol Songül sakın

Songül dinlemiyordu.

Serhat bir anını kollayıp onu kolları arasına aldı. İkiside yere çömeldiler.

Songül:abi gitti benden, benim yüzümden kaybettim onu. Abi gitti benden, abi gitti.

Diyordu ağlayarak yerde olan çerçeveyi aldı eline
Sadi ile Songülün lunaparkta çektirdikleri fotoğraf vardı. Kendine yaslamış abisinin göğsünde ağlıyordu.

Üzerinden 1 buçuk yıl geçmişti.

Serhat: abicim her gün böyle, çok kötü oluyorsun Songül. Kendine yeni kişiler bul, yani bulmaya çalış. Bir nebze olsa yüzün gülsün, üzülme abicim.

Songül: Tamam abi artık denemenin zamanı geldi. Sana bir şey söylicem.

Serhat: şöyle

Songül: Hani senin bir arkadaşın vardı ya hani çok aşıktım.

Serhat: ha Eymen

Songül: evet onu bulsana bana

Serhat: abicim sende ne hızlı çıktın ya

Dedi ve odadan gitti. Sadiyi unutması gerekiyordu.
Yakında zaten bir birini göreceklerdi.
Leyla ve Serhat birbirini bırakmamış evlenmeye karar verdiler. Daha kız isteme falan vardı.
Serhat a bazen soruyordu. "Sadi nasıl". Serhat hep aynı cevabı veriyordu." Songül ben onu hiç görmüyorum." Diyordu.

Sadi Serhat ı severdi. Ve bunda onu suçlamadı. Songül ile beraber yaşadıkları için ona gözükmüyordu.

Bir iki gün sonra

Songül: Eymen ben sana tekrar şans vermek istiyorum.

Eymen: tabiki Songül bende istiyorum. Dedi ve sarıldı Songüle.
Ayrıldı ve Songülün dudağından öptü. Songül onu geri itecekti ki sonra aklına kendi dedikleri gelince yavaşça geri çekildi Songül.

Songül: Eymen yavaş gidiyoruz. Eymen başını salladı. Onaylar gibi.

Songül ün artık bir sevgilisi vardı.
Ne kadar istese de istemesede bir kere yola çıkmıştı artık.

Ve son.

Arkadaşlar burası Songül içindi diğer bölümde Sadi için olucak ben o öpüşme olan yeri yazarken kendimden nefret ettim.😶 Ama siz bana nefret etmeyin.