Haruto စီကအခ်စ္ေတြကို အပိုင္ရရွိၿပီးသည့္ Jeongwoo ေန႕ရက္ေတြဟာ သာယာေပ်ာ္႐ႊင္မႈအတိ ျခယ္မႈန္းထား၏ ။ Haruto ပုခုံးေပၚ ေခါင္းေလးမွီရင္ ၾကယ္တာယာေတြကိုၾကည့္ရတာ Jeongwoo အႀကိဳက္ဆံုးပင္
ဒီေန႕လဲ အရင္နဲ႕ မျခားနားစြာပဲ သူ႕ပုခုံးကို ေခါင္းအုံးလုပ္ကာ လက္ေခ်ာင္းတို႔ကို ယွက္ႏြယ္ရင္း ၾကယ္တာယာေတြကိုၾကည့္ေနမိသည္။ တိတ္ဆိတ္လြန္းတဲ့သူ႕ကို စကားေတြနဲ႕အေဖာ္ျပဳရင္းေပါ့
"တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစားမိတယ္ မင္းက ေခ်ာလြန္းလို႔မ်ား ကိုယ္ေတာ္ခ်စ္မိတာလားလို႔ ..ဒါမဲ့ ေသခ်ာစဥ္းစားေတာ့လဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး"
Haruto ကၿပဳံးသည္ ။ သူ႕အၿပဳံးေတြက ႐ူးသြပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းသည္
"ေလာကႀကီးမွာ လွပတဲ့သူကိုမေ႐ြးခ်ယ္ပါနဲ႕.. မင္းႀကီးရဲ႕ေလာကႀကီးကို လွပေအာင္ျပဳလုပ္ေပးသူကိုပဲေ႐ြးခ်ယ္ပါ မင္းႀကီး"
ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္လက္ကိုေငးၾကည့္ကာ စကားဆိုမိသည္
"အဲ့တာမင္းပဲေလ ..မင္းမရွိခင္က ကိုယ္ေတာ့္ ဘဝႀကီးက ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႕ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ တိုင္ျပည္အေရးေတြနဲ႕ပဲ ရႈပ္ေနတာ ..မင္းရွိလာမွ စိုေျပလာတာ..မင္းက စကားနည္းပီးတိတ္ဆိတ္ေပမဲ့ ကိုယ္ေတာ့ ႏွလုံးခုန္သံေတြကိုေတာ့ျမန္ေစတယ္ေလ"
Jeongwoo စကားေျပာရင္း ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ရင္နင့္စြာ စကားတစ္ခြန္းဆိုမိသည္
"ငါ့အိမ္မက္ဆိုးေတြကိုလဲ ဖယ္ရွာေပးနိုင္တယ္"
"해가 지고 달이 뜨면
희미하던 추억이 별처럼 내려와 "
(ေနဝင္ပီး လထြက္ရင္
ေမွးမိွန္ေနတဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေတြက ၾကယ္ေတြလို ထြက္ေပၚလာတယ္)
"အဟက္"
သူလက္တမ္း႐ြတ္ဆိုလိုက္သည့္ ကဗ်ာစာသားဟာ Jeongwoo ကိုနာက်င္စြာၿပဳံးရယ္ေစသည္။ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ႏွလုံးသားဟာလည္း ပူေလာင္စြာ နိုးထလာ၏။
"မင္းႀကီးရဲ႕အတိတ္မွာ အထိနာမႈေတြ႕ရွိခဲ့တာလား"
Jeongwoo ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့သူ႕လက္ကိုလႊတ္ကာ မိမိပုခုံးေပၚေျပာင္းတင္ရင္း သူ႕ကိုမွီထားလိုက္သည္
"ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕အကိုေတာ္ .. အရင္အိမ္ေရွ႕စံေပါ့..သူက ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ အသက္ေပးလိုက္ရတာ ..ကိုယ္ေတာ့္ကို ကယ္ရင္းနဲ႕။ ခုခ်ိန္ထိ အကိုေတာ့္ပုံရိပ္ေတြက မ်က္လုံးထဲက မထြက္ေသးဘူး.. "
