Οι φλόγες ανάμεσά μας

Εισαγωγή

Αυτό το αγόρι ήταν πραγματικά ο τιμωρός της. Ο καταδιώκτης και ο θηρευτής της. Τα μάτια του πετούσαν σπίθες θυμού κάθε φορά που την αντίκριζε. Την μισούσε, τον εξαγρίωνε η φωνή της, τον ενοχλούσε η παρουσία της. Δεν μπορούσε να την ακούει, δεν άντεχε να αφήνει το βλέμμα του πάνω της, η εμφάνισή της τον αηδίαζε...
Αυτό το κορίτσι ήταν το βάσανό του, η χειρότερη στιγμή της ημέρας του. Τον μισούσε, κάθε φορά που μιλούσε έκλεινε τ' αυτιά της, δεν άντεχε το υφάκι του. Δε μπορούσε να τον κοιτάει κατάματα, την έπιανε αναγούλα όταν έβλεπε το πρόσωπό του. Μακάρι να είχε το θάρρος να του έδινε μια μπουνιά.
Ορφέας: Ερατώ... Ήσουν η πιο απρόσμενη έκπληξη στη ζωή μου. Δυσάρεστη προφανώς. Έφερες τα άνω κάτω οπότε σε παρακαλώ σταμάτα. Μην έρθω από κει!
Ερατώ: Ορφέα είσαι το χειρότερο άτομο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Αναπνέεις και μου σπας το νευρικό μου σύστημα. Μήπως καλύτερα να πέθαινες;

Ορφέας και Ερατώ
Θύτης και Θύμα

  Η Ερατώ έχει αλφισμό. Το δέρμα της λευκό σα το γάλα γεμάτο πινελιές από καφέ στίγματα, τα μαλλιά της κατάξανθα και λαμπερά, σαν έπεφταν πάνω τους οι αχτίδες του ηλίου, φάνταζαν λευκά. Οι βλεφαρίδες της μεγάλες και καμαρωτές λες και έχουν μαζέψει όλο το χιόνι του κόσμου, σε κάθε ανοιγόκλειμα των βλεφάρων σκορπίζουν χιλιάδες χιονονιφάδες. Τα μάγουλα της μονίμως κόκκινα χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Το σώμα της στητό και λεπτό, η μέση της στενή και το μπούστο μεγαλοπρεπές με μια ελιά στο δεξί της μέρος. Οι καμπύλες της βέβαια ήταν που έστρεφαν κάθε αντρικό βλέμμα πάνω της. Αρμονιζόταν τόσο τέλεια με τη μέση της, που νόμιζες ότι είχε σχήμα σαν κλεψύδρα. Και φυσικά τρανταχτό χαρακτηριστικό της οι ανοιχτόχρωμες καστανές φακίδες της οι οποίες έρχονταν σε αντίθεση με τα βαθυγάλανα μάτια της. Η Ερατώ όμως είχε ένα μειονέκτημα: ήταν ανασφαλής. Δε της άρεσε η μοναδικότητά της, που ήταν κάτασπρη σαν κόρη του χειμώνα. Ήταν νεράιδα αλλά δε το ήξερε...

  Από την άλλη ο Ορφέας... Ο Ορφέας αντιθέτως δεν ένιωθε καμία αμφιβολία για τον εαυτό του. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Ο ίδιος όμως είχε εξίσου ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Η μόνη διαφορά ήταν ότι εκείνος το είχε αποδεχτεί ως κομμάτι του εαυτού του και δεν τον ενοχλούσε. Γεννήθηκε με ετεροχρωμία, μια πάθηση στα μάτια. Το δεξί του μάτι σκούρο καστανό χρώμα σαν τα πεύκα του δάσους. Το αριστερό μάτι ανοιχτό γαλάζιο σαν αυτό του ωκεανού, μαγευτικό. Αν έκρυβες το γαλάζιο μάτι, φαινόταν ένας άνθρωπος γλυκός με αγνό καο αθώο βλέμμα. Όταν όμως έβλεπες το γαλάζιο μάτι, όλοι τότε τον φοβόντουσαν, έτρεμαν όταν τους κοιτούσε. Το γαλάζιο εξέπεμπε μια αυταρχικότητα, μια επιβλητικότητα που κανείς δε μπορούσε να αμφισβητήσει. Τα μαλλιά του σκούρα κάστανα έπεφταν ανέμελα και άτσαλα, ανακατεμένα μπροστά στο πρόσωπο του. Το πρόσωπο του από την άλλη γεμάτο γωνιές και όμορφα ζυγωματικά. Το σώμα του ήταν μυώδες, γεροδεμένο. Οι ώμοι του ορθάνοιχτοι και η πλάτη του σαν πέτρα. Οι μύες της κοιλιάς του γραμμωμένοι, να οι κοιλιακοί. Στα μπράτσα του αποτυπωμένα τατουάζ μανίκια με μαύρα σχέδια. Το τσιγάρο, ο καλύτερός του φίλος. Ο Ορφέας όμως είχε ένα μειονέκτημα: ήταν ατρόμητος. Τόσο ατρόμητος, που η γενναιότητα του τον έβαζε σε κίνδυνο. Ήταν βασιλιάς και το ήξερε...
Η μία νεράιδα, ένα μικροσκοπικό και ασήμαντο πλασματάκι. Ο άλλος βασιλιάς, μεγαλοπρεπής και απροσπέλαστος. Παρόλο που φαίνεται ότι αυτοί οι δύο δεν έχουν κανένα κοινό, θα καταφέρουν να φτιάξουν το δικό τους παραμύθι. Θα έχει αίσιο τέλος; Ή τελικά το παραμύθι θα μετατρέπει σε εφιάλτη που θα καταπιεί και τους δύο;

Αυτή ήταν λοιπόν η εισαγωγή!! Τι λέτε το έχω με το σοφιστικιεε στυλ χαχα προσπαθώ. Ελπίζω να σας άρεσαν οι χαρακτήρες εμένα πάρα πολύ παιδιά δε μπορωωω. Τα λέμε σε επόμενο κεφάλαιο!
-Μ❤️