De Kinderen Van Verdoodt

Hoofdstuk 7 - De geboorte van een kind

De dagen zonder Valère waren hels en lang, en Berenice verzorgde het huishouden niet langer zo grondig omdat ze wist dat haar echtgenoot toch niet thuis zou komen om het resultaat van het werk te zien. Nu Valère er niet was om dagelijks de filosofieboeken te lezen vingen ze stof, en langzaamaan werden het daglicht en de frisse lucht die ze gewoonlijk liet binnenwaaien, vervangen door de stoffige duisternis en de dampen van kaarsen en de mysterieuze nevelen van haar toekomstkaarten. Wanneer de nacht viel en Berenice naar haar slaapkamer sloop, legde ze haar handen op haar buik en fluisterde ze tot haar kindje: "Wacht nog even, wacht nog tot uw vader weer thuis is", terwijl haar schaduw naast haar in bed lag en ze de veilige armen van het huis om haar lichaam voelde en ze in slaap viel.

Op de eerstvolgende zaterdag schreed Berenice door de Geelse straten naar de markt, en ze voelde de veranderingen die in de lucht hingen. De hemel was helderder, de roze bloesems aan de bomen langs de weg lichter, het getik van voetstappen en de stemmen van de marktkramers luider en de geuren van hun koopwaren scherper. Berenice voelde kriebels in haar buik, die zij in haar onwetendheid toeschreef aan de schoonheid van de lentedag.

Op het marktplein wurmde Berenice zich tussen het taterende volk; de graatmagere schaduw van de bomma gleed achter haar aan over de straatstenen. Ze zocht de kraam van de goedlachse fruitboer, want plotseling overviel haar de drang een appeltaart te bakken, maar die zou ze niet alleen kunnen opeten en familieleden om hem mee te delen had ze niet, dus besloot ze de appelen reeds te kopen en de taart te bakken op de dag van Valères thuiskomst - of misschien, dacht ze, kan ik vandaag al een taart bakken en ervan proeven, zodat ik zeker weet dat Valère hem zal lusten.

"Goeiemorgen, Berenice", begroette de oude boer haar en hij lachte zijn tanden bloot, die elke andere Gelenaar terstond de eetlust ontnamen.

"Goeiedag", zei Berenice. Haar blik gleed over de houten krat waarin de appels lagen, op zoek naar de mooiste exemplaren.

Ook de boer had het gezien, en hij vroeg: "Wilt ge graag appelen?"

Ze knikte. "Ik kijk welke ik de mooiste vind, want ze zijn voor Valère. Of..." Ze staarde even peinzend voor zich uit. "In feite maakt het weinig verschil, ge kunt ze toch niet zien in het deeg. Zou ik er vijf mogen?"

Wederom grinnikte de man, terwijl zijn gerimpelde handen in de krat graaiden. "Ik hoorde van de dorpelingen dat Valère naar Brussel vertrokken is. Jaagt dat u geen angst aan, nu de geboorte van uw kind dichterbij komt?"

"Nee", antwoordde Berenice. "Ik heb ons kind gevraagd te wachten tot Valère weer terug is. Ik denk niet dat het vlug zal komen."

De man legde de appelen in haar rieten mandje, en op het ogenblik dat Berenice hem enkele franken aanreikte, voelde ze hoe haar buik zich samentrok en een vloedgolf van pijn door haar lichaam spoelde. Haar vingers verkrampten.

"Zijt ge daar zeker van?" Hij fronste bezorgd zijn wenkbrauwen, maar Berenice knikte het hoofd en slaagde erin haar plotselinge angst te verbergen.

"Ja." Ze hapte zachtjes naar adem. "Bedankt voor de appelen, tot weerziens." En zonder nog iets te zeggen keerde ze zich om en verdween ze in de menigte.

Meteen legde Berenice haar handen op haar buik en ze richtte haar ogen ten gronde om de angst die erin huisde te verbergen voor het volk. Haar kind kon niet komen - hoe zou ze het alleen ter wereld kunnen brengen? Valère had haar beloofd weer thuis te zijn voor de geboorte.

Een nieuwe pijnsteek. Berenices blik schoot over het plein, maar ze was omsingeld door mensen die haar plots zo vijandig leken, mensen die niet naar haar omkeken, al zou ze nog zo hard om hulp roepen. Nee, het is deze mooie dag, vertelde ze zichzelf, kijk toch hoe mooi deze dag is - wie zou daar niet gelukkig van worden? Kijk toch naar de witte wolkjes die op schaapjes lijken, grazend in het blauwe hemelgras, kijk naar de lieve zon, en straks ga ik een taart bakken om te oefenen voor Valère.