De Kinderen Van Verdoodt

Hoofdstuk 17 - Avond

De daaropvolgende dag, rond het avonduur, opende Valère met knikkende knieën en klamme handen de krakende houten deur die hem naar het bureau van de directeur van de kolonie zou brengen. Uit de brief die hij van diezelfde heer ontvangen had, verwachtte Valère een oudere, norse man aan te treffen, maar in werkelijkheid was het heerschap dat hem begroette een bruinharige veertiger met een snor en een stralende glimlach die zijn gelaat deed oplichten.

"Mijn excuses voor het wachten", verontschuldigde Valère zich, met een blik op de pendule die een kwartier na achten aangaf. Hij nam zijn gleufhoed af. "Eén mijner fietsbanden is gesprongen onderweg."

"Ach, dat geeft niks. Neemt u toch plaats, dokter Verdoodt", gebood de directeur terwijl hij zelf ook opstond en Valère hartelijk de hand schudde, alvorens hij het raam aan westzijde van de kamer sloot. Het geruststellende gezang van de zomervogels stierf weg, want hun breekbare stemmen konden het dikke glas niet doordringen.

Zoals opgedragen, ging Valère zitten in de donkerbruine armstoel en keek hij bewonderend om zich heen, naar de uitpuilende boekenkast achter de ebbenhouten schrijftafel, de bruine lambrisering en het beige behangpapier. Nog steeds kon hij niet geloven dat het moment waar hij al als kind van droomde, eindelijk aangebroken was.

"Ik heb veel over u gehoord, jongeman", trok de directeur hem uit zijn gedachten, en meteen keek Valère op. "Uw professor schreef dat ge een uitstekende student waart - een van de besten uit uw jaar. Bovendien heb ik van onze sectiewachters gehoord dat ge veel kostgasten al kent van in het dorp." Hij leunde voorwaarts. "Dus zeg mij, waarom onze kolonie? Er zijn ongetwijfeld nog andere gasthuizen die u willen aannemen, en waar de kans op een indrukwekkende carrière groter is."

Valère krabde aan zijn zwarte krullen. "Al van kleins af aan heb ik interesse in de psychiatrische geneeskunde. Ik wilde er steeds meer over weten en las er veel over, om mijn familie vervolgens te overladen met wetenswaardigheden - helaas hadden zij nooit zoveel belangstelling in de geestesziekte. Toen ik hoorde over de gezinsverpleging en de manier van werken in de kolonie, wist ik, als voorstander van menswaardige behandelingen, direct dat ik daaraan wilde bijdragen", antwoordde Valère in alle eerlijkheid, ondanks bezondiging aan lichtelijke vleierij. "Ik ben een harde werker, dokter, ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om de patiënten te genezen en hen met de eerbied te behandelen die zij verdienen. Dus mocht u zo welwillend zijn mij een kans te geven, dan zal deze instelling een ambitieuze, hardwerkende dokter rijker zijn, die u bovendien zijn ganse leven dankbaar zal zijn." Zijn blik verstarde toen hij besefte dat hij zichzelf tweemaal hardwerkend had genoemd, en dat hij die laatste keer beter een van zijn andere deugden had kunnen vermelden.

De man grinnikte en leunde voorwaarts. "Jongeheer, ge hoeft uzelf niet meer te bewijzen. Uit de geschriften van uw professor kan ik afleiden dat ge voorwaar een charismatische en getalenteerde arts zijt. Ik ben reeds lange tijd overtuigd van uw kunnen."

Valère kon een triomfantelijke glimlach niet onderdrukken. "Ik dank u, mijnheer de directeur."

"En ge kunt mij meteen laten zien of uw normen en waarden overeenstemmen met diegenen die wij hier hanteren. Ik moet toegeven dat ge mijn belangstelling gewekt hebt over uw menswaardige behandelingen - die moet ge mij spoedig eens demonstreren."

"Ik zal u niet teleurstellen, mijnheer", antwoordde Valère, en hij kon zelf amper geloven dat deze tweespraak werkelijk plaatshad.

Grijnzend stond de directeur op uit zijn bureaustoel, terwijl hij zijn hand naar Valère uitstak. De jongeman volgde zijn voorbeeld en nam zijn gleufhoed in de ene hand, en schudde met de ander de dokter gedag.

"Welkom in onze kolonie, dokter Verdoodt." De lange stevige vingers van de man klemden zich om Valères hand heen; de jonge arts kon niet anders dan glimlachen.