Ta ki onun bana bakan gözlerini görene kadar.
Bana bakıyordu. Hemde hiç çekinmeden. Bende gözlerimi çekmemeye özen göstererek ona bakmaya devam ettim. Yanlış olduğunu bile bile.
Bir saniye...
İki saniye...
Üç saniye...
...
On beş saniye...
On altı s...
Selamün aleyküm arkadaşlar. Nasılsınız? İyi misiniz? Umarım iyisinizdir? Ay bu bölümü yazarken ne badireler atlattım. Olayları yaz sil yaz sil en son bunda karar kıldım. Bir olay örgüsü var ama ben aklıma birden gelen şeyi yazmayı istiyorum ndndmdmdkd. Çok garip bir hal aldı.
Bu bölüm erkek karakterin ağzından.
Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bazen çok sevdiğin insanlar gözünde o denli küçülür ki, toplu iğne deliğinden geçeceklerini sanırsın."
❤️
Ayaz
"Ameliyat olursanız eğer ki yürüyebilme olasılığınız çok yüksek..."
Bu sözlerden sonrasını dinlemek istemeyerek kafamı önüme çevirdim ve kulaklarımı doktora kapattım. Çünkü bunları her kontrolde söylüyordu. Bense reddediyordum. Zaten daha öncesinde iki kere ameliyat olmuştum ama hiç biri sonuç vermemişti. Çocuk avutur gibi beni avutmaya , bu sözlerle kandırmaya çalışıyorlardı. Bu ameliyatlar öyle hemencecik gerçekleşen şeyler değildi. Riskleri de göz önüne alındığında üçüncü bir defayı istemezdiniz. Haklı olarak bende istemiyordum.
Bakışlarımı anneme kaydırdım. Bana bir düşün dercesine bakıyordu. Yine.
Benden çok annem istiyordu iyileşmemi , yürüyebilmemi. Onu asla üzmek istemezdim ama annemi en çokta bu konuda üzüyordum. O ameliyat olmamı istiyordu ama bense bunu yapamazdım. Tekrar ümitlenecek tekrar başarısız olacaktık ve ben yine kaybeden taraf olacaktım.
Zaten zar zor kurduğum arkadaşlık ilişkilerime de ara verince onlarla arama iyice mesafe ve soğukluk girecekti. Hem sosyal hayatım hem de kendi hayatım yine bir karanlığa sürüklenecekti. Ben böyle şeyleri çok takarım. İnsanların bana acıyarak bakmasına alışmam yıllarımı aldı. Kimse acıyarak baktığı bir kişiyle arasında bağı olsun istemiyordu. Bense artık kendimi tekrar o eski günlerdeki gibi görmek istemiyordum.
Doktor her kontrolde ki gibi ezbere konuştuğu sözlerini bitirince annem ayaklandı. Doktora teşekkür ettikten sonra tekerlekli sandalyenin arkasına geçerek beni itmeye başladı ve oradan ayrıldık. Hastanenin çıkışına kadar hiç bir şey söylemedi. Normalde şuan beni ameliyat olmam için ikna etmeye çalışıyor olması lazımdı. Garip bir sessizlik vardı üzerinde.
Hastaneden çıktığımızda arabaya yaslanmış Nafız abi bizi karşıladı. Nafız abi annemin kardeşiydi. Yani dayım. Ama hiç bir zaman ona dayı dememiştim. Ona dayı gözü ile bakamıyordum. Belki bir abi ya da bir arkadaş... Ama asla dayı değildi benim için. O yüzden ona Nafız abi dışında hiçbir hitapta bulunmamıştım.
