Ta ki onun bana bakan gözlerini görene kadar.
Bana bakıyordu. Hemde hiç çekinmeden. Bende gözlerimi çekmemeye özen göstererek ona bakmaya devam ettim. Yanlış olduğunu bile bile.
Bir saniye...
İki saniye...
Üç saniye...
...
On beş saniye...
On altı s...
Evde bulunan herkes ağlıyordu. Annesi , kız kardeşi, kocası... Artık yapacak bir şey yoktu çünkü. Ama Bahar onları öylece izlemekle meşguldü.
Büyük kızı da öğrenmişti bu durumu bir ay öncesinde. Büyük dediği kızı bile daha bunu bilmek için çok küçüktü.
"Kızım bir ameliyat daha olsan. Doktor bir şansının olduğunu söyledi."
"O şansın neden yüzde beşlerde olduğunu söylemiyorsun anne? Ya da neden artık vücudumun bu ameliyatları kaldıramayacağını?"
Bahar iki hafta öncekiyle birlikte üç ameliyat olmuştu. Annesinin durumu çok iyiydi. Ona gerekli tüm ilaç , tedavi her şeyi karşılıyordu. Ama Bahar'ın beynindeki tümör zamanında fark edilmemişti. Artık her şey için geçti. Ne bir ameliyat ne bir tedavi onu kurtarırdı.
"Bahar ben sensiz ne yaparım." Kocası ağlıyordu. Hayatı boyunca ona hiç bir şey için ağlamamayı öğreten adam ağlıyordu. Ama Bahar'ın elinden hiç bir şey gelmiyordu onları izlemek dışında.
"Hem çocuklar, çocuklara kim bakacak?"
Çocuklara en iyi onun bakacağını biliyordu Bahar. Sadece son çırpınışlarıydı Akman'ın. O da biliyordu elinden bir şey gelmez. Ama acısını bu şekilde ifade ediyordu.
Akman her gece , her gün yalvarıyordu Rabbine. Karısı yaşasın diye. Ama bir sonuç yoktu. Ama Akman bunun da bir imtihan olduğunun farkındaydı. Asla isyan etmiyordu.
"Sen çocuklarımıza çok iyi bakacaksın biliyorum." Yatağında hafifçe doğruldu. Ama başını tutamıyordu . Kendini toparlamaya çalışıyordu.
"Deme öyle beraber bakacağız çocuklarımıza." Bahar daha bir şey diyemeden bir ses duydu.
