Ta ki onun bana bakan gözlerini görene kadar.
Bana bakıyordu. Hemde hiç çekinmeden. Bende gözlerimi çekmemeye özen göstererek ona bakmaya devam ettim. Yanlış olduğunu bile bile.
Bir saniye...
İki saniye...
Üç saniye...
...
On beş saniye...
On altı s...
Selamün aleyküm arkadaşlar. Burayı fazla uzatmıycam. Bu bölüm erkek karakterin ağzından.
Keyifli okumalar diliyorum.
🌹
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bir çokları etrafına ışık saçar ama yine de gözleri karanlıktan başka bir şey görmez."
🍃
Ayaz
"Her şey stabil. Bir gelişme veya gerileme yok. Daha öncede söylediğim gibi ameliyat olabilir. Ama oda kesin bir çözüm değil."
Annemin isteği üzerine yine ve yine kontrole gelmiştik ihtiyacım olmamasına rağmen. Bana göre boş yere vakit kaybıydı bu kontroller. Ama annem sanki doktor her seferinde başka bir şey söyleyecek söyleyecekmiş gibi büyük bir ümitle geliyordu buraya.
Doktor biraz daha konuştuktan sonra annemle konuşmak istediğini söyleyerek beni dışarı çıkarmışlardı. Mahmut abi kapının önünde bekliyordu. Ona arabaya gitmek istediğimi söylediğimde her zamanki gibi sessiz sakin bir şekilde kafa sallayarak beni onayladı ve tekerlekli sandalyenin arkasına geçti.
Normalde tekerlekli sandalyede kendi başıma gidebiliyordum. Bu benim için zor yahut yorucu bir şey değildi. Ama annem beni tek bırakmıyor, buna müsaade etmiyordu. Beni yormak istemiyormuş güya. Ama birine muhtaç yaşamanın ne kadar kötü hissettirdiğini bilmiyordu. Benim tek muhtaçlığım rabbime karşıydı.
Neredeyse koridorun sonuna gelmiş , çıkışa yaklaşmışken sol tarafımda Mayda'yı gördüm. Kucağında küçük bir bebek ve neredeyse ağlamak üzere olan kendisi. Ve tam arkasında ise ona bakan bir adam. Uzun boylu, hafif iri biriydi. Mayda'ya baktıktan sonra, haline acımış olmalı ki bebeği onun kucağından aldı ve ona bir şeyler söyledi.
Bu sırada ben tekerlekli sandalyeyi durdurmuş, benimle birlikte Mahmut abinin de durmasını sağlamıştım.
Biraz sonra adamla konuşmayı bitirmiş olan, Mayda yanında ki oturaklara bıraktı kendini. Omuzları çökmüş, gözleri şişmişti. Onu böyle dikizlemenin yanlış olduğunu düşünerek gözlerimi hemen onun üzerinden çektim ve önüme döndüm. Sandalyeyi hareket ettirerek çıkışa yöneldim. Sonuçta yakın olduğum birisi değildi kendisi. O yüzden yanına gitmek zorunda değildim.
Tam ilerlemiş kapıdan çıkacakken annem arkamdan seslendi. "Oğlum! Ablanın arkadaşı burdaymış. Bir bakalım gitmeden."
Hiç bir şey diyemedim. Sadece arkama dönüp anneme bakmakla yetindim. "Görmedin mi kızcağızı. Hiç etrafına bakmazsın ki zaten sen. Ah benim kör oğlum."
Mahmut'un benim için açtığı kapı kapandı ve annem sandalyemin arkasına geçerek beni de onunla beraber oraya sürükledi. Annem beni oraya varınca bırakmış ve hızla Mayda'nın yanına gitmişti.
