No Money Bitch- Spideypool

9

Yenen yemeğin ardından ikilinin üzerine rehavet çökmüştü.

Balkonun kalın trabzanlarının üzerine oturmuş, ayakları altında duran şehri izliyorlardı. Rüzgar ikilinin ciğerlerine doluyor, bedenlerini sarmalıyordu. Peter'dan özgürlük hissini betimlemesini isteseniz size bu anı anlatmaya çalışırdı. Kedi gibi her zaman yükseklerde dolanmayı severdi, hatta örümcek güçlerini kazanmadan önce bile. Küçüklüğü ağaç dallarında, dolap tepelerinde ve hatta amcası yokken evin çatısının kiremitleri üzerinde geçmişti. Adrenalini her zaman seven bir çocuktu ve bu tarz şeyler ona heyecanlı gelirdi, şimdi ise yaralanma ve hatta ölüm riski örümcek güçleri sayesinde ortadan kalktığı için eskisi kadar zevk alamıyordu yüksek yerlerden. Ama bu durum şu anda farklıydı. Wade sağolsun, kalbi kan değil sanki saf adrenalin pompalıyordu.

Wade için de durum aynıydı. Heyecandan ellerini sürekli ovuşturup ayaklarını tehlikeli şekilde duvarda oturan çocuklar gibi sallıyordu, tek fark yerden kilometrelerce yukarıdaydı. Onu yapısı gereği kolay kolay bir şey korkutamaz veya heyecanlandıramazdı. Ama yanındaki oğlan farklıydı işte, hatta baya farklıydı. Yaş olarak, görünüş olarak, toplumdaki yeri olarak, sosyal statü olarak hep çok farklıydı. Buna rağmen Wade bu farklılıklara tapıyordu. Kendisin mavi gözlü ve -bir zamanlar- sarışın olmasını ve Peter'ın ise esmer bir ayaklı çikolata olmasını seviyordu. Hele o bal rengi gözlerini masum bir tavırla kendisine diktiği zaman varya, işte o zaman kalbi duruyordu. Heyecanlanıyor ve bir yandan da korkuyordu, çünkü anlık panikle yaptığı yanlış bir hareketle Peter'ın kendisinden soğumasından korkuyordu. Dikkat ettiniz mi bilmiyorum ama Wade'in Peter'a karşı olan hal ve hareketleri bir bağımlının uyuşturuculara verdiği tepkinin aynısıydı. Kafasında ona ulaşmayı hayal edince kalbi hızlanır, ona ulaşınca adeta erir, ondan uzaklaşınca ise kalbinin derinliklerinde ızdırabı hissederdi. Peter'ın kendisi gibi kenar mahallelerinde büyümemiş olduğu için -varlığından emin olmasa bile- Tanrı'ya şükrediyordu.

Peter'ın yanında ihtiyatlı hissediyordu. Peter onu lanet bir kısrağa çeviriyordu. Çayırlara hükmedip kimseye hesap vermeden otlanan, sonrasında bir insana aşık olduğu için evcilleşip sırığa bağlanmayı kabul eden bir at gibiydi. Peter kendisini gerek mecazi gerek gerçek anlamda bağlamak isterse sesi çıkmazdı, hatta "sen zahmet etme, ben yaparım" derdi.

"Ne zamandır seviyorsun beni?"

Dedi Peter bir anda. Wade ona baktığında Peter'ın yanaklarının kızardığını gördü, hem soğuktan hem de utançtan.

"Dilersen içeri geçelim?"

"Gerek yok, böyle iyiyim."

Peter soğuk şehir rüzgarından etkilenmiyordu hatta yetersiz geldiğini hissediyordu. Salona geri dönerlerse şömine yüzünden havale geçirip bayılacağına emindi, içindeki ateş zaten yeterince fazlaydı. İçini boğucu şekilde ısıtıyor ve terlemesine sebep oluyordu, Wade'den utanmasa eliyle kendisine rüzgar yapacaktı.

Wade'e baktı ansızın. Sanki soruya vereceği yanıtı düşünüyordu. Dudakları hafif kıvrılmıştı yukarı doğru, gözleri sevgi dolu bir parıltıyla kısılmış, ileri doğru bakıyordu. Peter göğsünün içinde saçma sapan bir duygu hissetti. Ara sıra hissettiği bir duyguydu; sınavlardan tam not alınca, Bay Stark kendisine iltifat edince, haberlerde kendisinden 'kahraman' diye bahsedilince gelen ürpermenin yüz katını hissediyordu.

Gurur?

Evet. Peter kesinlikle gururlu hissediyordu. Adamın yüzüne baktı; keskin bir çene, insanı korkudan öldürebilecek kül rengi kadar soğuk bakan mavi gözler, özgüvenli gözükmesini sağlayan çıkık bir çene, dolgun ve küçük oldukları için doğuştan 'küçümseme' ifadesi taşıyan dudaklar, yara izleri.... Ama şu anda farklıydı. Hayır, hayır, hayır efendim, kesinlikle farklıydı. Barda ilk karşılaştıklarında gördüğü sinir bozucu ve zevzek adamla şu anki adam kesinlikle farklı insanlardı, sevecen ve tatlıydı ayrıca zevzekliği artık zevzeklik değil 'şapşallıktı' Peter için. Wade kesinlikle eski gerzek Wade'di, sadece Peter aşkın gözüne indirdiği pembe perdeler yüzünden Wade'in her şeyini sevimli bulmaya programlanmıştı.