Sƚαყ Wιƚԋ Mҽ [Complete FF]

(16) ලියෝ

"බනී.."

අනේ තවත්නම් බැහැ දෙවියනේ
එයා කටපුරාම හිනා වෙලා මට බනී කියලා කතා කරද්දි මට දැනුනේ සතුටක්ද වේදනාවක්ද කියන්නවත් මට තේරුමක් නැ

"අනේ.....බෝ"

"ෂ්..... මොකෝ මේ කෝ නාඩ ඉන්න බනී"

මට තවත් ඉවසන්න බැරිවුනා වචනවලටත් කලින් මගේ කදුළු ඉස්සරවුනා
ස්ටාෆ් එකේ අය තව අනිත් ආටිස්ට්ලා හැමෝම ඉන්න තැන මම අඩද්දි එයා ඒ කවුරුත් ගැන නොහිත මගේ කම්මුල් දිගේ බේරෙන කදුළු පිහිදලා මට අඩන්න එපා කිව්වා...

අඩන්න එපා කිව්වට ඇඩෙනවනේ අනේ
තවත්නම් බැ සමාජෙට බම්බු ගහන්න කියලා මම ඔයා ලගින් ඉන්නවා බෝ මට බෑ විදවන්න
ඉස්සරහට ඕන දෙයක් වුනාවේ මම ඔයාට ආදරේ කරනවා ඔයා ලගින්ම ඉන්නවා ඔයා මා එක්ක ඉන්නවනම් මට පුලුවන් මුළු ලෝකයක් එක්කම උනත් මගේ ආදරේ වෙනුවෙන් සටන් කරන්න
ඒත්
ඔයාට මම ගැන මට වගේ හැගීමක් නැත්නම් මම මොකද කරන්නේ බෝ මම ඔයාට හොදම යාලුව විතරක්නම්...කමක් නැ එහෙම ඔයාම කිව්ව දවසට මම ඔයාගෙන් ඈත් වෙන්නම් සදහටම ඒත් ආයෙනම් බැ එලෙව්වත් යන්නැ
හරි එදාට එලෙව්වොත් යනවා එතකන් යන්නෙම නැ

මම මගේ හිතත් එක්කම වාද කරලා බෝව දාලා යන්නැ කියලා තීරනේ කරා.....දැන් තමයි ජීවත් වෙනවා වගේ දැනෙන්නේ

මම එයාගේ අත් දෙකම මගේ අත් අතරට ගත්තා

"මට සමාවෙන්න බෝ.."

"No sorry No thank මතක නැද්ද මගෙ බනීට ම්ම්"

"එහෙනම් මියානේ"

මම බනී හිනාව දාගෙනම එහෙම කියද්දි අඩලා රතුවෙලා තියෙන මගේ නහය මිරිකපු එයා මාව හුරතල් කරන්න ගත්තා ඉස්සර වගේම

"හිතුවද මම කොරියන් දන්නැ කියලා මගේ පිස්සු බනිච්චා"

"යෝ දරුවගේ නහය රිදෙනවනේ බෝබෝ"

"රිදෙන්න තමා මිරිකුවේ රතුත් වෙලා චෙරි ගෙඩියක් වගේ"

"යන්න අප්පා.."

"පිස්සා දැන් හරිද ලෙඩේ"

"මොන ලෙඩේද?"

"ඇයි මාව පෙන්නන්න බැරිවුන ලෙඩේ"