Katharsis // drarry

3

3.

Znienawidziłeś Harry'ego Pottera w momencie, kiedy w pociągu odmówił bycia twoim przyjacielem. Wybrał stronę Weasleya, zdrajcy krwi i biedaka. Wydawało ci się, że władza i pieniądze mogą wszystko. A jednak Potter nie wybrał tego; odepchnął twoją wyciągniętą dłoń i upokorzył cię przed twoimi sługusami i zdrajcą krwi. Rodzice nauczyli cię tego uczucia tylko do nazwiska; nie znałeś go, a już ogarnęła cię do niego nienawiść.

Znienawidziłeś go dopiero po tym, jak dowiedziałeś się, że to Harry Potter. Pamiętasz, byłeś u Madame Malkin, prawda? I rozmawialiście. Znaczy, ty mówiłeś do niego, a on tylko odchrząkiwał, skonfundowany. Wtedy go jeszcze nie nienawidziłeś, zgadza się? Wiem, że mam rację. A przypominasz sobie, dlaczego cię nie polubił? Obraziłeś gajowego - jego przyjaciela. Oto powód, czemu Harry Potter czuł do ciebie niesmak.

Zepsułeś pierwsze wrażenie, wiesz? Do tej pory nie możesz uwierzyć, że wasz stosunek zmienił się tak diametralnie. Jakież to banalne, hm? Z wrogów w przyjaciół. Idealny materiał na jakieś romansidło, z którego można by było stworzyć tasiemcowaty serial. Nigdy nie zastanawiałeś się, co powinieneś zrobić, żeby zmyć to pierwsze wrażenie? Nie. Oczywiście, że nie. Arystokraci nie poniżają się do tego stopnia, żeby przepraszać za błędy. I nie zwalaj wszystkiego na wychowanie. Ja wiem wszystko. Owszem, możesz tym dużo usprawiedliwić. Ale nie wszystko. Nie wszystko.

Potem sprawy potoczyły się w zastraszającym tempie. Coraz większa nienawiść. Coraz większa pogarda. Coraz większa presja ze strony twojej rodziny. Wyuczono cię, jak go nienawidzić, stopniowo, metodą małych kroczków, nawet wtedy, kiedy go jeszcze nie znałeś. I chociaż próbowałem przeciwstawić się, spychano mnie na dalszy tor. Odpychano, chociaż walczyłem, coraz słabiej i słabiej, i pewnego dnia znalazłem się w zupełnej ciemności. Wołałem cię, ale nie słyszałeś. Zaślepili cię. Omamili władzą i pieniędzmi; namiętnością i rozkoszą. Zemstą za pogardę tych, którzy mieli czelność się tobie sprzeciwić. Kupili cię, Draco. I to w łatwy sposób.

Poczuciem miłości do nich.

Drugi rok, trzeci rok, czwarty, piąty. Stawałeś się coraz większym paranoikiem. Wszędzie wyczuwałeś podstęp ze strony Pottera. Widziałeś, jak ma za sobą wszystkich, nawet dyrektora, był przecież Złotym Chłopcem Gryffindoru i Chłopcem, Który Przeżył, nie? Chciałeś mu odpłacić, chciałeś pokazać mu, że nie pozwolisz na bezustanne upokarzanie. Mściłeś się na nim i jego przyjaciołach, by zdeptać jago radość, by zmyć z ust uśmiech. Byłeś zabawką rodziców, nie wiedziałeś, kim się stałeś, ale byłeś gotów zniszczyć Pottera.

I dlatego wstąpiłeś w szeregi Voldemorta, kiedy tylko ojciec powiedział ci o takiej możliwości. To była szansa na przeciwstawienie się wiecznym upokorzeniom. To była szansa, żeby być po tej właściwej stronie.

Wygrywającej stronie.

Miałeś nadzieję, że dzięki temu uda ci się go pokonać.

Nadzieja była jednak tylko matką głupców.