"သင်းရနံ့မပြယ် ဆင်းသန့်သန့်ရယ်ကွယ်" [ Completed ]

အပိုင်း ၇

(၇)

"ဆင်း"

ရေရွတ်မှုနှင့်အတူ ရောင်လျံတယောက် အိပ်နေရာမှ လန့်နိုးလာသည်။ကြည်နူးဖွယ် အိပ်မက်ဖြစ်ပေမဲ့လည်း ဘာရယ်ကြောင့်မသိ ရောင်လျံ မောဟိုက်ကာနှလုံးခုန်သံတွေ မြန်နေ၏။

မင်းသိပ်ဆိုးနေပြီ ဆင်း၊ကိုယ့်ကိုအိပ်မက်ထဲတောင် မျက်စောင်းထိုးပြရက်တယ်။

မှောင်မဲမဲ အခန်းထဲမှာ ရောင်လျံ တယောက်ထဲ တိတ်တိတ်လေးရယ်မိသည်။ကိုယ့်ဘာသာ စိတ်စွဲပြီးမက်တဲ့အိပ်မက်ကို သူ့သွား အပြစ်တင်နေ။

သိသွားရင်တော့လား မင်းကို လာထိုးလိမ့်မယ်။နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပြောပါတယ်။သူမနေ့က စူပုတ်ပုတ်လေး လုပ်နေတာ နှုတ်ခမ်း ထော်ထော်လေးနဲ့ အသဲယားဖို့သိပ်ကောင်း။ဒါတင်မကသေး မျက်လုံးရွဲရွဲ ဝိုင်းဝိုင်းလေးက ထောင့်ကပ်ပြီး မကြည်သလိုလေး ကြည့်နေတာလေးကလဲ အူတွေခွေလိပ်မတတ် ဖြစ်သွားခဲ့မိတာ။

"ဟ လန့်လိုက်တာ ရောင်လျံရာ"

အကြောင်းသိပြီးသားမို့ အသံကြားသည်နှင့် ရောင်လျံ ကျောလေးကော့ပေးလိုက်သည်။ဒင်းလက်သံ ခံရပါများလို့ အထာနပ်နေပြီ။

"သေတော့မလိုပဲ လခွမ်းတဲ့မှ"

"နှလုံးရောဂါ မရှိဘူးမလား မသေတတ်ဘူး ဟေ့ကောင်၊သောက်ပိုတွေ မလုပ်နဲ့"

သန်းခေါင်ကျော် ထစကားပြောကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကြောင့် အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ စောအယ် မျက်လုံးပွတ်ကြည့်ရသည်။

"မင်းတို့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ"

"အချစ်စမ်းနေတာ"

"ဪ"

စောအယ်ရော ယောဟန်ပါပြန်အိပ်သွားသည်မို့ ရောင်လျံပြန်လှဲနေလိုက်သည်။မိုးလင်းဖို့ အချိန်ကြာဦးမည်။ထို့ကြောင့် နားကြပ်လေးတပ်သီချင်းနားထောင်ရင်း ပြန်မှေးနေလိုက်တော့သည်။

---

ကျေးငှက် သာရကာတို့ အိပ်တန်းထသည်အချိန်။

"ယောဟန်ရေ ငါအိမ်သာတွေ ဆေးပြီးပြီ မင်းရေဖြည့်ဖို့ လုပ်တော့"

ရောင်လျံလည်း အမှိုက်တောင်းလေး ပိုက်လျက် စောအယ်သိမ်းထားသည့်သရက်ရွက်ခြောက်တွေ ကျုံးရသည်။ကိုယ်စီကိုယ်စီ မနက်ခင်းလုပ်ငန်း ဆောင်တာများ ဆောင်ရွက်ကြသည်မှာ ပျော်မြူးဖွယ် ကောင်းလှ၏။