Bir Tutam Söz

Tanrıyı Kıskanmak

Zaman faniyi sıkıştırıp seçeneğe zorladığında,
Gökyüzüne baktı.
Önce kendini aradı, küçüklüğüne şaşırdı.
Güçsüzlüğüne haykırdı
Bilgisizliğine üzüldü.

Hep nereye gideceğini bilen hayvanları kıskandı.
Fark edişlerin her an geç olduğunu fark ettiğinde,
Bunu hiç fark etmemiş olmayı diledi.
Ya her şeyi bilmeyi,
Ya da hiçbir şey bilmemeyi diledi.

Dileklerinin güçsüzlüğü suratına vurduğunda
Tanrıyı kıskandı.
Zamansızlığı diledi, fakat faniydi.
Merak ettiği her şeyi bilmeyi istemenin sarhoşluğuna
Bedeni gülerken,
Yine tanrıyı kıskandı,

Güçsüzlüğünü hatırladı.
Kıskançlık yeterince kötü değilmiş gibi,
Bir de Tanrıyı kıskanması olacak iş değildi.

Tanrıyı kıskanmak...
Ne kadar gülünç,
Ne kadar da doğal.
Etten kemikten zamanın içinde bir bit iken,
Tanrıyı kıskanmak kadar doğal ne olabilir ki,
Tanrıyı gücendirmekten korktu ansızın fani.
Sonra yine kendine güldü.
Bir fani gücendirebilir miydi ki bir Tanrıyı.

Egosuna şaşırdı,
Faniler egosunu fark ettiğinde,
Sanki onların parçası değilmişçesine şaşırırdı.

Göz kırptı yıldızlar,
Geceye veda etti ay,
İki insan ömrü kadar değişken bilgilerle,
Hayal gücü kadar hayal etti sonsuz karanlığı ve içindekileri.
Cahilliğine küskün,
Gökyüzünün ötesini göremeyişine kırgın,
Kıskandı Tanrıyı fani...

Zaman akarken izlediğinde bilge,
Yaşarken aptal hissetti.
Durduğunda gördüklerini
Yaşarken görmeyişine küfretti.

Kızgınlığını fark ettiğinde
Sanki kendi parçası değilmiş gibi,
Kızgınlığına kızdı.
Duygusuzluğu diledi
Fani olduğunu hatırladı,
Yine Tanrıyı kıskandı.