ROYAL

○ Giriş ○

ÖNCELİKLE HOŞ GELDİNİZ, UMARIM KİTABI BEĞENİRSİNİZ🙃.

ÇOK UZUN ZAMANDIR BU KURGUYU DÜŞÜNÜYORDUM. YAZIP YAYINLAMAK İSTEDİM, YAYINLADIMDA AMA MALESEF OKUNMADI. AMA SONRA KENDİ KENDİME KİTABIMA İKİNCİ BİR ŞANS VEREREK NEDEN OLMASIN DİYEREK TEKRAR YAYINLAMA KARARI ALDIM. VE BİRİNCİ BÖLÜMÜNÜ YAYINLADIM. KİTABIMA VE KENDİME GÜVENİYORUM. SİZDE BANA GÜVENİP OKUMAYA BAŞLARSANIZ SIKILMAYACAĞINAZA KESİNLİKLE EMİNİM.UMARIM GERÇEKTENDE BEĞENİRSİNİZ.

BURAYA BAŞLAMA TARİHİNİZİ BIRAKIRSANIZ SEVİNİRİM👉

(NOT: KARAKTERLER İÇİN RESİM FALAN PAYLAŞMAYACAĞIM BİLGİNİZE. ÇÜNKÜ BAZILARI KAREKTERLERİ FARKLI ŞEKİLDE HAYAL EDEBİLİR. BU YÜZDEN BU KISIMI HAYAL GÜCÜNÜZE BIRAKIYORUM👍)

İYİ OKUMALAR🖤...

°°°°°°

Sanki yokluktaymış gibiydi kalbim, acılarıma bulanmış ve köşeye çekilmiş gibiydi gözlerim. Ya gözlerimdeki yaşlar onlara ne demeli; bir fırtınanın başlangıç haberi mi yoksa özgürlüğüne kavuşmayı isteyen küçük yağmur damlaları mı?

Tenim.

Tenimden kokusu yayılmıyordu artık. Ellerim ise kızgın yağ kaselerine batırılmış gibiydi zaten.

Nefesim sıkışıyordu. Bedenim öyle bir benliğimden kaçmıştı ki ayakta bile kalamıyordum. Pencerenin yanındaki iki kişilik eskiden birlikte yemek yediğimiz yemek masasında öylece yalnız oturmuş bekliyordum.

Gözlerimi kapattım. Yanağımda sıcak bir ıslaklık hissedince bunun bir damla gözyaşımdan çok hayatımın kayıp gittiğini bir kez daha anladım.

Dudaklarımın arasından bir hıçkırık daha firar edince acıyan gözlerimi kırpıştırarak açmaya çalıştım. Bir iki denemeden sonra bulanıkta olsa etrafını seçebilecek kadar olan gözlerimi etrafta gezdirdim son kez.

Her şeyi bırakıyordum. Gidecektim buradan. Her ne kadar da canım bu gerçeği tekrar hatırladığım için yansada derin bir nefes alarak toparlanmaya çalıştım. Ellerimle gözlerimi silip burnumu sertçe çekerek ayağa kaltım.

Annem,cennetim,benim var oluşum.

Kaybetmiştim, kimsesizliğime kimsem olan tek kişiyi kaybetmiştim. Üç ay olmuştu. Artık doğru dürüst üzülemiyordum bile. Ağzımdan bu zaman boyunca tek kelime bile çıkmamıştı. Bunu ben söylemiyorum çevremdekiler de söylüyorlardı. Bir zamanlar yakın arkadaşım olan ama şu anda iletişimimi kestiğim Rüya'da bunu diyordu.

Her ne kadar onunla tekrar konuşmayı denesemde buradan gittiğim için benimle konuşmak istemiyordu. Yalnızca Sahra'yla konuşuyordum.

O da bir elin parmaklarını geçemeyecek kadar az.

Son kez elimdeki önce buruşturup sonrada tam olamasada düzeltmeye çalıştığım annemle çekildiğimiz son fotoğrafı titreyen ellerimin izin verdiği sürece katlayıp siyah hırkamın cebine yerleştirdim. Derin nefes aldıktan sonra bir kaç saniye tutup aynı yavaşlıkta bıraktım. Kendime geldiğime tam emin olduktan sonra adımlarımı evin dış kapısında beni buruk bir tebesümle izleyen Sahra'ya yönlendirdim. Sahra bu hayatta annemle benim tek tanıdığımız ve bana teyzem gibi davranan biri olmuştu.

Annem ölünce kimsem kalmamıştı ve bana sahip çıkan ve de destek olup yanımda kalan sadece Sahra olmuştu.

Yanına geldiğimde elini sırtıma koyup okşayarak "Bitti mi, vedalaşman güzelim." dediğinde başımı sadece olumlu anlamda sallamak zorunda kalmıştım. Onu her ne kadar üzmek istemesemde bir türlü tam olarak kendime gelemiyor bununla kalmayıp onuda kendimle birlikte üzüyordum.