Ang Basag Na Puso Ng Kontrabida

Remember

Ashton's POV

[Classroom]

It's been a month since my third year begin and there's nothing any special happens. Me and Julie are still in a relationship i love her and he loves me.

There's something wrong.

Something is wrong.

I can't figure it out.

What i know is im on my room.

Im actually on my classroom.

And the girl from the park show. She is our new classmate.

What! She's starin' at me!!!!! I try not to look at her.

Anung ginagawa nya dito?

"Okay, Kahlen you may sit besides Ashton.."
our teacher pointing the seat besides me that is vacant.

Bakit dito pa!!!!!!! Hindi maganda ang pakiramdam ko ah. Pinilit kong di pansinin na wala akong pake umupo sya at isinabit ang bag sa table side.

"It's nice meeting you again.." she said. Hindi ko parin sya nililingon "Inigo..." dugtong nya na nagpalingon sakin sa kanya.

"Inigo?" painosente kong pag-arte.

"Remember?" she said like she's into something.

"Remember? Anung pinagsasabi mo? Hindi ako si Inigo!" pagpapranka ko sa kanya. Napalakas ang boses ko nung oras na yun.

"Mr. Inigo!" my teacher.

Hindi ako si Inigo!!!!!!!!!!

"Inigo..." my classmates

"Inigo..." Julie

Hindi ako si Inigo!!!!!!!!!!!!!!!

"Don't you remember?" she said.

"Ahhhhhhhhhhhhhhhh!" i scream loudly.

Nakatingin ang lahat sakin pati na ang babaeng si Kahlen na gulat sa pagkakasigaw ko ng malakas.

"What's happening Mr.Villana?" my teacher said.

Nakatingin sakin si Julie ng mga oras na yun.

"Hindi ako si Inigo!" sigaw ko at nagtawanan ang lahat maliban sa teacher namin, si Julie at ang bago naming classmate na si Kahlen.

"You should go to clinic right now Mr.Villana..." my teacher recommend

"Siguro nga Ma'am." i said at patuloy parin ang mga kaklase ko sa pagtawa.

"Ma'am." Kahlen

"Yes?"

"Sasamahan ko na po sya." suggest nito.

Bakit? Bakit ikaw!!!!!

"Okay Miss Kahlen." pag-agree ng teacher namin.

Wala na kong nagawa at nag-umpisa na kami maglakad papuntang clinic.

"Di ko akalaing dito pa sa Top Line tayo magkikita." she said.

"Ano bang pinagsasasabi mo?"

"May amnesia ka nga siguro dahil sa nangyari dalawang taon na ang nakakalipas." she said.

"Huh?" napakunot noo ako sa sinabi nya.

"Your Inigo." she said tearfully.

Di ko alam ang gagawin ko sa kanya.

"Im really really sorry for what i've done to you." pagpapatuloy nya.

Wala akong matandaang aksidenteng nangyari sakin.

"Sino ka ba talaga?" i asked. "Bakit mo nasabing ako si Inigo? Bakit ako?" dugtong ko.

"Girlfriend mo ko sa papel." she said

"Ikaw? Girlfriend ko? Haha! You're crazy!" i said

"Alam kong ikaw yan Inigo. Kailangan mabalik ang alaala mo." she said.

"Ni wala nga akong sugat sa ulo para magkaamnesia." i said

"You're Inigo."

"Hindi nga!" i shouted

"You are."

"Hindi!"

"You are."

"Hindi! Nga sabi!" i shouted.

Bumagsak sya sa sahig.

"Anung nangyari sayo?" pag-aalala ko.

"Di ko mailakad ang paa ko." she said.

Binuhat ko sya papuntang clinic. Walang katao-tao sa clinic.

Anung klaseng clinic 'toh wala man lang nagbabantay.

"Pasensya na at binuhat mo pa ko." she said.

"Gusto ko lang malaman mo na hindi ako si Inigo." kalmado kong sabi sa kanya pero di siya umiimik. "Kung gusto mo maging magkaibigan tayo." dugtong ko. "Hindi talaga ko si Inigo." dugtong ko ulit.

Halos kalahating minuto sya hindi umiimik at nakayuko lang.

"P-pasensya na kung pinipilit kitang ikaw si Inigo." mahina nyang sabi. "Kung hindi man siguro ikaw si Inigo. Ano nga bang magagawa ko. Dalawang taon akong umiyak para lang makita ka na akala ko wala na. Pero ng makita-kita sa park nagkaroon ako ng pag-asa. Sabi nang puso ko na ikaw yun. Kahit may doubt sa utak ko hindi ko hinayaan isipin yung doubt na yun. Mas pinakinggan ko ang puso ko na ikaw si Inigo. Simula nung araw na yun nagpursigi akong makita ka ulit kahit na di ako makalakad at makapagsalita pa nung mga oras na yun pinilit ko hanggang sa makaya ko mahanap lang kita at ngayon nandito ka na sa harap ko kausap ko. Pagkakataon ko na pero ikaw na ang nagsabi na hindi ka si Inigo. Tama yung isip ko nadala ako ng puso ko na ikaw si Inigo" dugtong nya. Di ko maiwasang makaramdam ng lungkot at pagkadismaya sa inasal ko sa kanya.

Niyakap ko sya. Para maibsan ang kalungkutan at mga hirap na dinanas nya.

"Hindi man ako si Inigo. Pero pwede kitang tulungan hanapin sya." sabi ko habang yakap-yakap sya.

Mali mang yakapin sya pero para sakin ginawa ko iyon kabayaran sa inasal ko sa kanya. Di ko alam na nagdusa sya sa pagkawala ng minamahal nyang si Inigo.

Kaya pala ang laki ng pasasalamat ng mga magulang nya sakin ng mga oras na yun dahil nagkaroon sya ng pag-asa. Pinagsumikapan nyang makapagsalita ulit at makapaglakad para lang makita si Inigo na inakala nyang ako.

Biglang bumukas ng bahagya ang pinto bumitiw ako sa pagkakayakap sa kanya at tumayo na parang walang nangyari.

"Teka lang ah" sabi ko at sinilip ang hallway. Wala namang katao-tao.

Nakaramdam ako ng pamumula sa mukha ko kaya tumalikod ako sa kanya.

"Bakit?" natatawa nyang tanong.

"Ah. Haha wala." sagot ko na napakamot sa ulo pero nakatalikod pa rin sa kanya.

Ilang minuto lang ay dumating na ang nurse sa office at inasikaso na si Kahlen.

Napangiti na lang ako at lumabas na ng clinic.

Bigla na lang akong nakaramdam ng kung ano sa dibdib ko parang kaba na para bang ewan. Aaminin ko maganda sya pero may girlfriend ako at ayoko masira ang relasyon na meron kami ni Julie mas mabuting kaibigan lang ang tingin ko sa kanya at wala ng iba pa.