The Trail of Paco

Chapter II

"Good morning Ma"

Bati ko kay Mama na nasa dining table kumakain ng breakfast.

"Morning"
Wala sa sariling sagot niya sa akin habang kumakain pa rin.Hindi man lang nag abalang tumingin

I did sit across her. Nilagay ang bag sa tabing upuan na bakante and silently eat my breakfast.Nilalakasan ang loob to open up about sa plano ko after graduation at baka sakaling pumayag na siya ngayon.

"Ma, after graduation lu....."

"Oo nga pala, nagbook na Ate mo ng Resto to celebrate your graduation"

She cuts me off right away sabay titig sa akin dahil siguro alam niya kung ano sasabihin ko.Mama is indeed a mind reader. Pero dun ako nagulat sa sinabi niyang celebration.Its so rare of them to celebrate something because of me kaya I feel uneasy. Feeling ko may kapalit after. Ewan ko pero nasanay na siguro ako na wala silang pakialam sa akin.

"No need na Ma, I mean, I have an early flight pa Manila the next day kaya uuwi ako ng maaga"

Confident kung pagkakasabi kahit na alam kung kahit isa sa mga plano ko wala pang sigurado.Alam ko ring magagalit siya sa akin dahil ito ang pinaka-ayaw niyang pag-usapan.I did booked the ticket pa Manila a long time ago kasi mas mababa yung rate ng ticket kapag nag-book in advance. Bahala na after, the important part is makapunta ako ng Manila kahit ano mangyari.Chance ko na to kaya bahala na siyang magalit.

She immediately put her spoon and fork down and raised her brows looking angrily at me. Parang tatagos yung titig niya sa ulo ko dahil sa galit.

"I CLEARLY TOLD YOU NOT TO GO THERE SIDNY" sigaw niya sa akin
"Saang parte ba ng sinabi ko na sa Cebu ka mag aaral ang hindi mo maintindihan, ha?"

She said it while looking straight into my soul.Is it really the place or mga taong nandon kaya siya galit kapag naririnig ang "Manila".

Tinitigan ko siya pabalik plastering a hopeful eyes.Kaya napaiwas siya ng tingin.I really can't read Mama's mind. Alam kung may mas mabigat na dahilan kung bakit ayaw niya kung papuntahin doon.Alam kung hindi lang si Papa ang dahilan kung bakit ayaw niya ni isa sa aming magkakapatid ang pumunta ng Manila. Para bang takot na takot siya. I dont know she's so hard to get along with.Pati mga kapatid ko, hindi ko nakakausap ng maayos.We are not close at all.

"Ma! please bigay mo na sa akin to, I want better opportunities. I won't ask for anything, I just, I just want your support. I did apply for a scholarship already and a part time job. Kaya ko ang sarili ko, besides nasa Manila naman si Papa"

Pagmamakaawa ko sa kanya mentioning Papa to see her reaction.

Napabaling ng tingin sa akin si Mama. Dumaan ang takot sa mukha at mata niya pero saglit lang ito dahil napalitan ng galit ang kanyang mga mata. Why are you so scared Ma?Ano bang meron kay Papa?

"Papa mo? So thats the reason kung bakit sobrang lakas ng loob mo at kailan pa kayo nagsimulang mag-usap?Ano nanamang kabulastogan na pangako ang sinabi niya.Sa tingin mo ba pag-aaralin ka niya.Gusto kung ipaalala sayo na tinakbohan niya ang responsibilidad niya sa atin noon. What makes you think na hindi niya gagawin ulit yun sa iyo ha?"

Mama was about to continue talking when Kuya Sam interrupted us, Salamat naman at ayoko ko marinig kung ano pa sasabihin ni mama sa ngayon.Halos saulo ko nanaman sasabihin niya at iisa lang naman ang ibig sabihin ng sasabihin niya.Papa run away from us leaving Mama the whole responsibility of raising us three.

I was three when everything happened kaya siguro ang dali lang sa akin ang kausapin si Papa. I forgive people easily dahil alam ko deserve nila ang mapatawad at ang gaan kaya ng feeling kapag nagpatawad ka.