When You Ran Away (When Series #4)

Seventeen

Chapter 17.

Cried.

Halos dalawang taon man ang lumipas, hindi ko pa rin pala talaga makakalimutan ang sinapit ko noon. I always have a nightmare every night at mas nagiging malala ang bangungot ko sa tuwing pagod na pagod ako sa trabaho.

"Stop! Please! Nagmamakaawa ako! Pakawalan n'yo ako!" I was screaming getting up while covering my ears.

Bumukas ang pinto ng kwarto ko kasabay ng pagbukas ng ilaw. I suddenly felt someone hug me so tight. "Shhh! It's alright, Leria. Ate's here, you are now safe. Shhh..."

Sobrang higpit ng pagkakayakap ni Ate Leishia dahilan para kumalma ako. She wiped my cheeks gently. "Ate..." nanghihinang tawag ko sa kaniya. "Bakit ganito? Bakit nananaginip pa rin ako?" umiiyak kong tanong.

Hinagod niya ang aking likod. "What happened to you caused you a trauma, Leria... Maybe you are having a nightmare because of what happen but... if you slowly forget about it, you will forget it." marahang suhestiyon niya

"Do you think I need to see a psychiatrist?" I asked.

She slowly nodded. "I have friend and he can help you with your situation," nginitian niya ako at hinaplos ang buhok ko. "You don't deserve this, Leria... You are too precious to experience this."

Ang marahang paghaplos ni Ate ang nagpatulog sa akin ulit. I used her arm to be my pillow. Yakap-yakap niya ako habang tulog.

Naging madalas na kasi ang pananatili ni Ate rito para bantayan ako. Minsan ay si Gabriel pero hindi siya dito natutulog. Kung si Ate hanggang umaga akong kasama. Si Gabriel ay umuuwi ng alas 3 ng madaling araw.

Minsan ay nahihiya na ako kay Gabriel dahil galing pa siyang hospital kung didiretso siya dito.

But he insisted to look after me so it's not my problem.

Morning came when Ate Leishia left me for work. Naghahanda na rin ako sa pagpunta sa restaurant. For sure ay hinihintay na ako ni Khairo. So far ay napakaganda ng takbo ng negosyo namin ni Khairo at nakakapag-ipon na kami sa banko. Mabilis na naibalik sa amin ang capital dahil sa restaurant.

Sana naman magtuloy-tuloy...

Pagdating ko sa restau ay dumiretso ako sa opisina para magbihis ng aking uniporme. I'm the head chef here while Khairo is my assistant. May anim na kaming waiters rito at isang guard.

"She's coming home," my eyes widened in his announcement.

"Really?! Uuwi na si Kaireen?!" nakangisi siyang tumango. "Oh my gosh! Sasabihan ko sila Patricia--"

"Hep hep hep! Sabi ni Hanael na huwag muna sabihan ang mga kaibigan niya. Swerte ka dahil kaibigan kita kaya kita sinabihan pero huwag muna, Leria."

Ngumuso ako. "Kung desisyon ni Kaireen, edi okay." sabi ko sabay irap.

Excited na akong makita siya ulit! Sobrang haba ng panahon na hindi ko siya nakita! How is she now? May nagbago bah sa kaniya? Mas lalo bah siyang gumanda? If I am excited to see her, how about Queco and Patricia?

I am so happy with the news.

Days passed when Kaireen's parents announced that she is already coming home. Nagplano naman agad sila Tessa sa kung ano ang gagawin pagdating ni Kaireen.

Pero si Tessa... may napansin akong kakaiba sa kaniya. She was gone for almost a year. Pansin ko din namang may kakaiba kay Patricia at Weshia. Are they hiding something from me? Si Chia naman ay wala namang kakaiba.