10. sınıfın başlarıydı, ilk dikkatimi çekmeye başladığı zamanlar. Ne onun konuşmaya cesareti vardı, ne de benim. Sınıftan o zamanlar içini bilmediğim bir arkadaşım vardı. Burak... Onun sayesinde onunla tanışma fırsatım olmuştu aslında bi' yandan da. İlk başlarda utanıp hiçbir şekilde konuşmuyordum. Ben Maze. Erkeklerle hep samimi gözüken, hiçbir şeyden utanmıyor, herkese pozitif bakan biriyim. Sanırım ilk utancımdan konuşamadığım kişi o'ydu. Onun benden hoşlanmayacağını düşünürdüm hep. İşler işte böyle gelişmeye başladı...
Kantinimiz kapalıydı, dışarı çıkıp yemek yer sonra geri okula dönerdik. Ama çoğunlukla biz kız grubu çıkamazdık. İlk 15 dakika zor çıkardı herkes, o da dahil. Burak ile hafif samimiyetleri olduğu için konuşurlardı, konuşmak için benim de bahanem olurdu... Böyle gelişti hikayemiz; gelişirken yaşanan kavgalar, küsmeler, tartışmalar ve nicesi... Eğer ki birisini bunlara rağmen seviyor ve birbirinizden kopamıyorsanız, gerçek aşkı buldunuz demektir. Bulduğunuz aşkınızı, sevginizi en ufak şeyde kaybetmeyin.
Selam, selam. Bu bolum biraz kisa oldu, farkindayim. Tutup tutmayacagini merak ediyorum. -Gercek hayattan alintidir 😉😉-
