ბიჭებიც, გოგოებიც, კაცებიც, ქალებიც, ბავშვებიც მაგრამ მან იცოდა რომ ყველა ის თბილი სწვეულება ნორმალურად მიდიოდა, მაგრამ ელენე ძალიან დაიღალა, რა ექნა? არიყო მიჩვეული ხალხმრავლობას, ერჩივნა მარტო თავისი ოთახის უზარმაზარ აივანზე მდგარ ფუმფულა სავრძელში ჩამჯდარიყო და ხედით დამტკბარიყო, რომელიც თავისი უზარმაზარი სახლიდან მოჩანდა. ამაზე ფიქრობდა ელენე როდესაც ვიღაცის მზერამ ზურგი აუწვა, თავი უკან გაატრიალა და ალექსანდრე დაინახა. არ იცოდა ვინ იყო ალექსანდრე, წარმოდგენაც არ ჰქონდა. ჰქონდა სოციალური ქსელები მაგრამ ხშირად არ შედიოდა. უამრავი ადამიანი წერდა: იტყვა ყალბი იყო! უყურებდა ალექსანდრეს შემდეგ დაინახა როგორ ცინიკურად ჩატეხა ტუჩის კუთხე და მისკენ და ნიკასკენ გამოემართა.
-ვაა, ნიკა როგორ ხარ?- კითხა ალექსანდრემ ნიკას და მეგობრულად გადაეხვივნენ ერთმანეთს.
-ვა ალექს სად დაიკარგე ტო?-აჰაა ესეიგი ალექსანდრე ჰქვია, გაიფიქრა ელენემ და თავის ფიქრებზე გაეცინა.
-რავიცი ტო, მამაჩემმა რაღაც საქმეებზე გამიშვა უცხოეთში და არ ვიყავი თბილისში.-თქვა ალექსანდრემ და ელენეს თვალი ჩაუკრა.
-ამ ლამაზმანს არ გამაცნობ?-თქვა ისევ ალექსანდრემ და ტუჩის კუთხეში ჩაიცინა.
-კი...ეს...ეს...ჩემი, ჩემი დაა, ელენე.- თქვა ნიკამ ლუღლუღით და ელენეს გახედა რომელიც ბრაზს მძლივს იკავებდა.
-სასიამვნოა, ლამაზოო, მე ალექსანდრე ვარ!-უთხრა ალექსანდრემ თვალი ჩაუკრა და ტუჩის კუთხეში ჩაიღიმა.
-ლამაზო არა, ელენე!-უთხრა ელენემ მკაცრად.
-ოოო, ლამაზო რა ფიცხი ხარ.-თავისას არ იშლიდა ალექსანდრე დადიანი.
-იდიოტი!-ჩაილაპარაკა ელენემ და სწრაფი, მოხდენილი ნაბიჯებით დატოვა ბიჭი.
------------------------------------------------------------------------------------------------
ამ დროს სად იყო ნიკა? იქვე იდგა. ხელები მოემუშტა, ძარღვები ხელებზე და კისერზე გამოსვლოდა და ბრაზის ჩახშობას ცდილობდა.
გგონიათ რომელიმე გოგოს თავის სასტავში რომ იცავდა ესეთ რამეს გრძნობდა? არა, არასდროს უგვრძნია ეს მხოლოდ ელენეს ნაირ წმინდა გოგოსთან თუ იგრძნობა. მაგრამ ეს მხოლოდ გოგო ხომ არ იყო ნიკასთვის? არა, ის იყო გოგოზე მეტი, ის იყო ნიკასთვის ანგელოზი, ვერასდროს ხვდებოდა ამას. გგონიათ ახლა ხვდება? არა საერთოდაც ვერ ხვდება უბრალოდ გრძნობს, რომ ამდენი წლის განმავლობაში ის საკუთარ თავს აჯერებდა რომ ის მისთვის მხოლოდ გოგო იყო და არა თავისი ქალღმერთი და. მაგრამ მთავარი რა არის იცით? ის ეხლა ხვდება, ეხლა ხვდება რომ ის გოგო კი არა, თავისი ცხოვრების ნაწილი იყო არის და იქნება. ნანობს? ნანობს კი არა ძალიან წუხს რომ თავის ანგელოზ დას არსდროს იხუტებდა, არასდროს კოცნიდა თავზე, არსდროს იცავდა ბიჭებისგან და მთელ თავის დროს იმ ბ****ს უთმობდა...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
წვეულება ნელ-ნელა დასასრულს უახლოვდებოდა როდესაც ბატონი ლაშა მივიდა და უთხრა:
-პრინცესავ, წამოდი ერთი წუთით, ჩემი ახალი ბიზნეს პარტნიორები და უახლოესი მეგობრები მინდა გაგაცნო.-უთხრა ლაშამ და თბილად გაუღიმა ელენეც თბილი ღიმილით უსიტყვოდ გაყვა მამამისს. ელენემ როდესაც მაგიდასასთან მჯდომი ალექსანდრე დადიანი შენიშნა გულში გაკრა, თითქოს გაუხარდა, თან გაბრაზდა შემდეგ ბატონმა ლაშამ უთხრა:
-გაიცანი ესენი არიან ჩემი ახალი ბიზნეს პარტნიორები. ბატონი ირააკლი დადიანი, და მისი შვილი ალექსანდრე დადიანი. ეს უმშვენიერესი ქალბატონი კი მაკაა ირაკლის მეუღლე და ალექსანდრეს დედა.-მამამ რაღაცნაირად ჩაუკრა თვალი თითქოს რაღაც მიანიშნა ჩემზე და ალექსანდრეზე, მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე.
-გამარჯობათ, სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.- თქვა ელენემ მორიდებით.
-ვაიმეე, ეს რა დახატული გოგო გყოლია ლაშა. ამას გვიმალავდი? -თქვა ქალბ. მაკამ.
-დახატულია, ჩემი დახატული-ჩუმად ჩაიჩურჩულა ალექსანდრემ ტავისთვის ისე რომ არავის გაეგო და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა.
-----------------------------------------------------------------------------------------წვეულება ორი საათის წინ დასრულდა ახლა უკვე 11 ის ნახევარი ჩემს ლოგინში ვწევარ და ვფიქრობ ალექსანდრეზე. არვიცი რას მიშვება ეს ბიჭი, მასთან როცა ვარ სულ ვიბნევი მაგრამ ამას ისე კარგად ვმალავ საკუთარი თავის მეც კი მიკვირს.
ავტორი:
ამ დროს რას ფიქრობდა ალექსანდრე? ის ელენეზე ფიქრობდა, ფიქრობდა მის ლამაზ სახის ნაკვთებზე, ლამაზ გამოყვანილ დიდ ვარდისფერ ტუჩებზე, მიმზიდველ სხეულზე და გრძნობდა რომ მალე ყველაფერი შეიცვლებოდა.
გათენდა ლამაზი დილა. ელენეს თეთრ ოთახში მზის სხივებმა გაიკვლიეს გზები.
ელენემაც თვლები ნელ-ნელა გაახილა ფეხზე ნელა წამოდგა და სააბაზონიში შევიდა, მოწესრიგდა, გამოვიდა ლამაზი დიდი ღია ვარდისფერი ატლასის ხალათი შემოიჭირა თავის სუსტ წელზე და სასადილოდ ჩავიდა. როგორც ყოველთვის ბატონ ლაშას ლოყაზე ტკბილად აკოცა და თავის ადგილს მიუჯდა.
-დღეს 6 საათისკენ სტუმრები გვეყოლება და მოემზადეთ.
ელენემ თავი დაუქნია ბატონ ლაშას და თავისუფლად განაგრძო საუზმობა. სულ არ იცოდა ვინ ესტუმრებოდა დღეს საღამოს თორემ საუზმობას გააგრძელებდა კი არა ლუკმასაც ვერ ჩიდებდა პირში.....
