მშვიდად იჯდა ალექსანდრე სავარძელზე, მის ფეხებზე ელენეს თავი დაედო და მშვიდად ისვენებდნენ, არცერთი ხმას არ ირებდა, არ უნდოდათ სიჩუმის დარღვევა. სათქმელიც არაფერი ჰქონდათ. სიჩუმე კარზე ზარის ხმამ დაარღვია.
-მე გავაღებ! -თქვა ალექსანდრემ და კარისკენ გაემართა.
-გამარჯობა, ბატონო ალექსანდრე.-ირონიულად თქვა თაკომ და ალექსანდრეს გაუღიმა.
-თაკო?! აქ რა გინდა! -მკაცრად იკითხა ალექსანდრემ და კბილები ერთმანეთს დააჭირა.
-მე კი არა, შენ რა გინდა აქ?! შენ ეხლა ჩემთან უნდა იყო, ჩვენს ბავშვთან უნდა იყო მაგრამ შენს ნაშასთან გდიხარ.-ამაზე ელენე წამოფრინდა, ამდენს ვეღარ გაუძლო ალექსანდრე უხეშად გაწია და თაკოს წინ დაუდგა.
-მისმინე, მე ალექსანდრეს ცოლი ვარ, შენ კი მგონი შენი მოვალეობები შეგეშალა. ნაშა შენ ხარ, ცოლი მე და მარტო შენ არ ატარებ მუცლით მის ბავშვს! -მკაცრად და მშვიდად საუბრობდა ელენე და ცრემლიც არ წამოსვლია.
-რა?! შენ რა მასთან თავი არ დაგიცავს?! -პირდაღებული ჰკითხა თაკომ ალექსანდრეს და თითი ელენესკენ გაიშვირა.
-ოეე გოგო ელენე ჩემ ცოლია! -დაუღრიალა ალექსანდრემ და თაკო გარეთ გაიყვანა
-ჩემი ცოლის ნერვიულობის მიზეზი თუ კიდევ შენ იქნები ყველაფერს დავივიწყებ და ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ.-მკაცრად უთხრა ალექსანდრემ და თავიტ ანიშნა რომ წასულიყო.
-ასე არ დამთავრებულა ალექსანდრე! -უთხრა თაკომ და ავისი მანქანისენ გაემართა.
ალექსანდრე ფრხილად შევიდა სახლში და სავარძელში ჩამომჯდარი ელენე რომ დაინახა ღრმად ამოისუნთქა და მისკენ გაემართა.
-ელე…-ელენემ ალექსანდრეს წინადადბის დასრულება არ აცადა რომ წამოფრინდა და წინ დაუდგა.
-ამ, დამცირებას, არასდროს…არასდროს არ გაპატიებ! -საჩვენებელი თითი ალექსანდრესკენ ჰქონდა გაშვერილი და გამაფრთხილებლად უქნევდა. შემდეგ კი ოთახისკენ წავიდა და კარები ცაიკეტა. ალექსანდრე ნერვიულად დადიოდა აქეთ-იქით.
ელენე ოთახიდან გამოვიდა და ალექსანდრეს წინ დაჯდა.
-მოკლედ, საბუთები მოაგვარე და გავეყაროთ!-ალექსანდრე ადგილზე გაშეშდა, შემდეგ ენერგია მოიკრიბა და ელენეს თვალებში ჩახედა...
