დვალი და დადიანი?არ მჯერა?!

10 თავი

ალექსანდრე გაქვევბული იდგა, რა უნდა ექნა?! ის დათანხმდა! ის ბავშვი ხომ მისი შვილი იყო! დათანხმდა თაკოს! წაიყვანდა ბაკურიანში!
-კარგი! წაგიყვან ბაკურიანში, მხოლოდ ორი დღით!-მკაცრად უთხრა ალექსანდრემ თაკოს.
-აუუუ, კარგი ხო-მოწყენილმა თქვა თაკომ და კარებისკენ წავიდა.
-აუუ ალექსიკო, ჩემს სახლში უნდა გადმოხვიდე საცხოვრებლად.-უთხრა თაკომ.
-რა? ხომ, არ გაუბერე გოგო.-დაუყვირა ალექსანდრემ და მაჯაში ხელი მაგრად მოუჭირა.
-აუუ, რაა. აბა მე რაღაცეები რომ მომინდება, მე უნდა ვიარო?!-შეწუხებული სახით გახედა თაკომ ალექსანდრეს.
-კარგი, რამეს მოვიფიქრებ.-მკაცრად თქვა ალესანდრემ და კარები ცხვირ წინ მიუხურა.

*******************
მეორე დღეს ალექსანდრემ თაკოს გაუარა დდა ბაკურიანის გზას დაადგნენ. ალექსანდრე გრძნობდა რომ იქ სადღაც მხოლოდ თაკოს გამო არ მიდიოდა, თითქოს გულს მიჰყავდა იქ, თითქო რაღახ ელოდა...ან, ვიღაც...

ბაკურიანში ჩასვლისას, ალექსანდრემ ორი ნომერი აიღო, თაკომ ბევრი იწუწუნა მაგრამ ალექსანდრეს გული, ფიქრები და ბედი დაკავებული იყო, მხოლოდ ელენეს ეჯუთვნოდა, მხოლოდ მას!

ელენე მარტო იჯდა, მშვიდად, კაფეში და ჩაის მშვიდად მიირთმებდა, როდდესაც ორი ნაცნობი სილუეტი დალანდა, გული მოუკვდა, თვალები აემღვრა მაგრამ, არ იტირა, ჩუმად გააგრძელა ჩაის სმა, ისე თითქოს არაფერი მომხდარა. რამოდენიმე წუთი ასე იჯდა შემდეგ ანგარიში გადაიხადა და ის იყო უნდა წასული, რომ ალექსანდრემ მაჯაში ხელი მაგრად მოუჭირა და სადღაც წაიყვანა, აზრზე ვერ მოსულიყო ელენე რა ხდებოდა, თაკო იქიდან წიკვინებდა სად მიდიხარო! მაგრამ ალექსანდრეს არაფერი ესმოდა, გვერდით საყვარელი ქალი ჰყავდა და რა უნდოდა მეტი ბედნიერებისთვის?! ეს თვითონაც არ იცოდა, მაგრამ გრძნობდა მოაცლოებულ ბედნიერებას, მაგრამ ვერ ხვდებოდა რა იყო ეს. ელენე მანქანაში ჩასვა, თვითონაც დაიკავა მძღოლის ადგილი და სასტუმროსკენ წავიდა.
-შენ იდიოტო! რას აკეთებ, ეხლავე გააჩერე მანქანა.-ყვიროდა ელენე და ალექსანდრეს ღიმილიანი სახის დანახვისას უფრო მეტად ღიზიანდებოდა. ელენე ყვირილს აგრძელებდა და არგძელებდა არ ჩერდებოდა. სულ დაავიწყდა მის მუცელში მყოფი პატარა ნაყოფი, ცუდად გახდა და წამოიყვირა, ეს ალექსანდრემ შეამჩნია და შეშინებული უყურებდა ელენეს რომელსაც თავისი ხელები მუცელზე შემოებჯინა და ღრმად სუნთქავდა.
-ელე, ელე რა გჭირს კარგად ხარ?-ანერვიულებული ხმით ეუბნებოდა ალექსანდრე, მანქანა გადააყენა და ელენეს მიბრუნდა.
-საავადმყოფოში მივდივართ!-მკაცრად თქვა ალექსანდრემ და საავადმყოფოს გზას დაადგა...