Jeff The Killer

Bölüm 8.

"Artık benim gibi önlemler alıp hazırlıklı olmalısın." Dedi.

Yorgunluk gerçekten beni fazla sersemletiyor..

"Madem uyandırdın artık kalkabilirim" dedi sakince.
Gülümsedim ve elimi Jeff in kafasına koydum. Aynı kedi sever gibi okşadım. Nedense içimden bir ses bunu yapmamı söylemişti.

"Amaç?" diye sordu..-

"Sadece içimden geldi. Dün gece yaşanan olaydan sonra asla kavuşamayacağız diye korkmuştum."

"Oh-Tamam öyleyse."

Bir süre sonra salona geçtik ve koltuğa oturduk.

"Dünkü silah seslerini aracın içinden dinledim de fazla iyi savaştın."

"Ciddi olamazsın.. İki kere kolumdan vuruldum..-"

"Ama normal bir insan o mermilerin hiçbirinden kaçamaz illahaki vurulur. İnan çok iyiydin."

Garip bir şekilde sevinmiştim bu sözlere..

"Bir daha asla seni yanlız bırakmayacağım ve gözümü üzerinden ayırmayacağım!"

"Aniden kaybolduğumda da yanımdaydın-"

"E-evet ama ormana dalmıştım-"

"Boşversene. Beni korumana gerek yok. Bu bir tecrübeydi. Artık daha dikkatli olacağım."

"Ha şunu hatırladım- Benim çakım sende ya- ben ne ile kendimi koruyacağım-?"

"Evet.. evet.. Unuttum.. Bekle geliyorum." Diyerek mutfağa gitti. Elinde bir bıçak ile geri döndü.
"Bunu al." diyerek bıçağı bana uzattı.

"Teşekkür ederim." Diyerek bıçağı yavaşça ondan aldım ve cebime koydum.

"Sen kulaklığını istemiyor muydun?"

"Evet, tamamen unutmuşum."

"Hadi gidip alalım?"

"Ney-?"

"Gidip alalım diyorum."

"Ama üzerimiz kanlı ve bizi tanıyabilirler-"

"Boş ver gel. Bir planım var."

"Sen iyisini bilirsin geliyorum."

Acaba planı neydi-Çok merak etmiştim. Gündüz saatinde neden benim evime gidiyoruz? İnsanlar bizi görüp polisi arayabilirlerdi. Ama Jeff iyisini bilir. Ona uymalıyım. Benim evime doğru yol aldık .Mahallelerde kimseler yoktu ve biryerlerden müzik sesi geliyordu. Oraya yaklaşmamam konusunda Jeff beni uyardı. Sanırım planını anlamıştım. Bugün şehirde bir şenlik/tören tarzı bir şey vardı. Herkes oraya gittiği için normal mahalleler boş olacaktı. Jeff dostum.. gerçekten her şeyi biliyorsun-
Bir süre sonra evime vardık ve benim odamın camı açıktı.

"Ne bekliyorsun. Alman gerekenleri al ve hemen geri gel."

"Tamamdır burada bekle."

"Hayır bende içeri geleceğim."

"T-tamam o zaman-"

İlk önce cama ben tırmandım ve odama indim. Sonradan o tırmandı.

"Tek iş lanet kulaklığımı bulmakta.."

"Buldum bile. burada."

"Ne ara buldun!?-"

"Körsün sanırım masanın üzerinde duruyordu."

"Dikkatsizim işte..-ne zaman bir şey arasam bulamıyorum-"

"Her neyse başka alacağın bir şey var mı?"

"Bakayayım.."
Dolabımı açtım ve bomboştu..

"Sanırım dolabımdakiler çalınmış..-"

"Olabilir."

Çekmecelerimi kurcaladım ve alacağım bir şey bulamadım.

"Bu arada bu odadan dışarıya çıkma. Tramva yaşayabilirsin."

"Zaten yaşadım.."

"Daha ağırını yaşayıp aklını mı kaybetmek istiyorsun?"

"Yok- boş versene gel gidelim..-"

İkimizde camdan indik ve hızlıca ormana geri gittik.

"Sonunda müzik dinleyebileceğim..."

"Evet."

"Odamın dışında ne vardı ki..?"

"Bilmeyi çok mu istiyorsun?"

"Biraz evet.."

"O zaman anlatıyorum. Bir ara senin aileni öldürmüştüm ya."

"Evet."

"Ceset değil ama cesetlerin duruş şeklini belli eden çizgiler olmalı ve aşırı derecede kan."

"Temizlememişler midir?"

"Kim onun ile uğraşır ki?"

"Doğru diyorsun.."

(Bölüm 8. sonu.)