ლილე! მე... – სიტყვა შეწყვიტა - მე შენ... ოხ მაგის.... – ლაშა ნერვიულობდა, მე კი – ზურგის ტკივილი მიმატებდა
– წავიდეთ! – თქვა და კიბეს დაუყვა, მეც უკან მივყევი. ზურგი კი ისევ მტკიოდა, თან მაინტერესებდა რა უნდა ეთქვა ჩემთვის.
გასასვლელში მელოდებოდ.
- ლაშა მე სახლში მინდა წასვლა! გიოს ვეტყვი და წავალ! – ვუთხარი და უკვე იმდენად მტკიოდა ზურგი ტკივილისგან სახე დავმანშჭე.
– ლილე რა გჭირს? – გაკვირვებულმა მკითხა ლაშამ
– არაფერი! – სახე ისევ დავმანჭე და თვალიდანაც ამ დროს წამომივიდა ცრემლები.
– ლილე კარგად ხაარ! – ხელები მხრებზე მაგრად მომკიდა
– ზურგიი! – წაგივლებასავით გამომივიდა როცა მის მოქმედებაზე ისევ მაგრად ამტკივდა ზურგი.
– რა ზურგი! – ლაშამ მაშინვე ზურგით დამაყენა მისკენ
– რატო არ მითხარი ლილე! – ცოტაც და მიყვირებდა
– მტკივაა! – ტირილი დავიწყე
– მართლა რა ბავშვუი ხარ! – მითხრა და თავისი პიჯაკის გახდა დაიწყო
– მთელი ზურგი ჩამოგიკაწრავს კედელზე, სულ სისიხლიანი გაქ! – მითხრა და უფრო შემაშინა კიდეც. შემდეგ კი თავისი პიჯაკი მომახურა მხრებზე
– ასე გქონდეს თორემ ყველა ნახავს, ისე გავიდეთ აქედან რომ ვერ შეგვამჩნინონ! – ხელი მომკიდა და პატარა გვირაბისკენ წამიყვანა რომელიც გზამდე გადიოდა, შემდეგ მის მანქანაში ჩამსვა, თვითონაც დაიკავა ადგილი, მანქანა დაქოქა და გზას გაუდგა ნინოს სახლისკენ.
– გაგისვრი ამას! – ვუთხარი და პიჯაკისკემ მივუთითე
– ამას არაფერი უჭირს! – ჩემსკენ არც მოუხედავს, მანქანაც ძალიან სწრაფად მიჰყავდა.
ცოტახანში სახლში ვიყავით. მანქანიდან გადმოსვლისთანავე ისევ ძალიან ამტკივდა ზურგი.
– იმედიათ ეძინებათ! – ჩაიჩურჩულა ლაშამ, უკვე პირველი იყო და ალბათ მართლაც ეძინათ. კარი ლაშამ შეაღო და შევიდა, მეც უკან მივყევი.
– ზევით ავიდეთ! – მიბრძანა და მეც უკა მივყევ. ოთახში შევედი თუარა მაშინვე კარადასთან მივარდა ლაშა და კოლოფიდან პირველადი დახლმარების ყუთი გამოიღო.
– საწოლზე დაჯექი და ეს მოიძვრე! – მითხრა ლაშან და პიჯაკზე მიმითითა. მეც ისე მოვიქეცი როგორც მითხრა.
– გეტკინება! – მითხრა და ზურგის მხარედ მომიჯდა. მე მოსალოდნელი განსაცდელისთვის მვემზადე და თვალები მაგრად დავხუჭე, ზედა ტუჩი კი ქვედაზე მაგრად მოვიჭირე. აი დამადო სპირტით გაჟღენთილი ბამბა ლაშამ ზურგზე.
– აუუუ! – ტირილით დავმანჭე სახე
– უნდა გაუძლო! – მითხრა და განაგრძო საქმე
– აუ ლაშა დედასგეფიცები ძაან მტკივა! – ცრემლებით დასველებული სახით გავხედე
– ასე დავტოვოთ აბა? რომ დაგანახა რას გიგიავს! – სერიოზული სახით მითხრა
– ამით მაშინებ! – ტირილით ვუთხარი
– არაუშავს! – უდარდელად ჩაილაპარაკა და ისევ დაიწყო ჩემი წამება.
* * *
დაახლოებით ნახევარი საათის შემდეგ დამთავრდა ჩემ ცხოვრებაში ფიზიკურად ყველაზე მწარე ტკივილის წუთები რომელიც 30 წუთის ნაცვლად 30 საათად მეჩვენებოდა.
– მოვრჩი! – მითხრა ის სიტყვა რომელიც ახლა ჩემთვის საოცნებო იყო. ტირილისგან მთლიანად ჩამწითლებოდა თვალები. მითხრა თუარა მაშინვე ფეხზე წამოვდექი.
– მალამოც წაგისვი და სახვევიც გაგიკეთე. – ისიც წამოდგა. მე სახიდან ცრემლები მოვიშორე
– რო ტირი მაშინაც რა ლამაზი ხარ! – ცხვირწინ დამიდგა და ღიმილით მითხრა
– ლაშა! მორჩი, ვერ გამასულელებ! – ვუთხარი და ლამის ისევ ავტირდი
– კაი! კაი დავბრუნდები მე! – მითხრა და ოთახიდან გავიდა.
მე მაშინვე სააბზაანოში შევედი პიჟამაც შევიტანე და სარკეს მივადექი. ზურგი დიზიე მქონდა გადახვეული. კაბა არ გამსვრია, გავიხადე და პიჟამა მოვრგე, ტანის დაბანა ზურგის წყალობით ვერ მოვახერხე. ხელპირი დავიბანე და დავიძინე.
დილით 11–ზე გამეღვიძა. გამიკვირდა, რგორც წესი ადრე ვდგები ხოლმე. მაშინვე ავდექი, ლაშას და ნატას ისევ ტკბილად ეძინათ.
გამოსაცვლელებს ხელი დავავლე და საბაზანოში შევედი. სახვევები დიდი წვალებით მაგრამ მაინც მოვიხსენი, თან მეშინოდა ძალიან ცუდი შესახედი არ იყოს მეთქი, მაგრამ არცისე ცუდად იყო საქმე როგორც ლაშა მეუბნებოდა, უბრალო დიდი ნაკაწრები, ალბათ სანამ დამიმუშავებდა მართლაც ცუდი შესახედი იყო. ტანი დიდი სიფრთხილით დავიბანე შემდეგ კი ჩავიცვი: თეთრი მოკლემკლავიანი მაისური, ჯინსის ვიწრო შარვალი, შავ – თეთრი კლეჩატი პერანგი და კრემისფერი დაბალყელიანი შუზები, თმა ჩავიწენი და დაბლა ჩავედი.
