Derken birgün uzakta gördum seni. Hala aynıydı duruşun. Gülümsemen silinmemiş yüzünden. Ah o harika gülümsemen. Uğruna neler verebileceğim gülümsemen. Seni izledim sokağı dönene kadar. Baştan aşağı içimde biriken bir özlemle izledim. Koşup sarılmak istedim ama...yapamadım işte. Duygularımın karmançorman olmasını istemedim yeniden. Şuan bunu bile yapmamam gerek ama olmuyor. Düşünmeden edemiyorum. Duruşunu düşünüyorum ; o kendinden emin duruşunu. Bakışlarını düşünüyorm; o baktıkça bakılası bakışlarını. Gülüşünü düşünüyorum o dünyalara bedel gülüşünü.Sen güldükçe ben kayboldum. Şimdi bilmyorum nerede ne yapıyorum ? Yanimda birçok insan olmasına rağmen neden tanımıyorum bir tanesini bile ? Bunca insanı toplasan birleştirsen yine bir sen etmezsin aslında. Sen bir tanesin. Şimdi başkasınınsın belki ama hala benimsin aslında. Sen onu seversin , ben seni. O bir başkasını sever belki, sen onu.
Beklerim gelmeni. Bilirim bu bekleyiş boşa ama yinede bir ümit. Bir avuç ümidim var. Az az kullanıp uzun süre dayanablirim. Birgün benim olacağını ümit ederek uzunca bir vakit dayanablirim.
Hoşça kal sevdiğim..
