Ah ruh ikizim bugün, bu gece sana fazla yazacağım. Sadece bir cümle için bile yarım saat düşünüp,öyle yazıyorum. Ben nasıl hislerimi anlatacağım sana ? Gurursuz, perdesiz nasıl yapacağım ? Bazen diyorum ki bu yaptığım delilik. Belki hiç görmeyeceksin bile bu yazdıklarımı , belki hiç bilmeyeceksin sana olan hislerimi, belkide hiç görmeyeceksin gerçek beni, sadece o sandığın kişi olacağım. Ne korkunç ama..
İmrendiğin, öfkelendiğin, kızdığın yada kıskandığın diyelim yani yaşanmışlık sandığın geçmişim, zaman zaman geri tepip duruyordu. Ama sen anlamıyordun. Sakın ha sana kızmıyorum ruh ikizim, herşeyi siyah ojeli ellerimle mahvettim, sırf senide o karanlığımda boğmamak için.
Şuanda başkasına sarılıyor, başkalarına gülüyorsun. Söylesene ruh ikizim, onlar da gözlerinin içindeki kalbı kırık erkek çocuğunu görebiliyorlar mı ?
Ben gördüm.
İstesem o kalbı kırık çocuğa yardım edebilirdim, ama etmedim çünkü kalbi olmayan ve ya olmadığını sanan küçük bir kız çocuğu ne kadar seni iyileştirebilecek ? Seni ne kadar sarabilecek ? Seni ne kadar sevebilecek?
İşte bu yüzden kaçtım. Belki doğru belki yanlış yaptıklarım. Ama sende canımı çok yaktın be ruh ikizim. Güçlü görunmek için hiç bu kadar zorlamamıştım kendimi,benliğimi.
Şimdi düşünüyorum da , ne sen dönebilirsin bu saatten sonra nede ben kapılarımı açabilirim sana.
