real friends, interactive.

final, part 1

"silahlarınızı bırakın, ellerinizi kaldırın!" diye bağırdı polis memuru arabadan inerken, ama herkes korkuyla silahlara sarılmıştı, dorukhan'ın ve adamlarının ne yapacağı belli olmazdı.

"merdivene koşun, hemen!" diye bağırdı mesut, elindeki silahı oyalamak amacıyla dorukhan'a doğrulttu.

sevgi koşacaktı, ama duraklamıştı. yağmur'a bakmıştı, onu bırakıp hiçbir yere gidemezdi, gitmeyecekti.

"yağmur, hadi gel!"

yağmur, ona doğru hareketlenecekti, ama vazgeçmişti. dorukhan'ı tuttu.

"ben gelemem, onunla kalacağım." demişti yağmur, gülümsemeye çalışmıştı sevgi'ye, elinden geleni yapıyordu, onları korumak istiyordu.

"buradan sağ çıkamayacaksınız, gelin teslim olun!" diye bağırmıştı polis memuru, ama dorukhan ve adamlarının pek umrunda olduğu sayılmazdı.

yaprak, simay'ı da alarak merdivene ilerlemişti, adamlar onların peşindeydi ama talha ve mert silahlarını çoktan çekmişti, hatta mert ateşlemişti bile. bir korumayı kolundan vurmuştu, diğeri ise mert'i vurmuştu.

çatı katı birden karışmıştı, dorukhan yağmur'u sürükleyerek götürmeye çalışıyordu, bodrumdaki tünellerden birisini kullanarak çıkmak istemişti buradan onunla beraber.

"dorukhan, bırak, yakalanacağız her türlü."

"yakalanmayacağız, güven bana. sadece beni takip et."

demişti dorukhan, ama neredeyse çatının dibindelerdi, aşağısı boşluktu. daha doğrusu taşlarla doluydu.

yağmur onu kenardan ilerletmeye devam etmişti, yükseklik korkusunu bahane ederek o taraftan gitmiyordu.

"hadi yağmur, acele et!" diye bağırdı dorukhan, ama o cesaretini toplamaya çalışıyordu, ve topladığı anda ise..

tüm gücüyle dorukhan'ı sertçe itmişti, boşluğa.

dorukhan başta sendelese de düşmemişti, ama sonra yağmur tekrar denedi, bir kere daha itti onu, dorukhan bu sefer dengesini kaybedip düşmeye başlamıştı. yağmur'u da tutup düşürecekti ki, talha zamanında yetişip kardeşini geriye çekmişti.

yağmur ağlayarak dorukhan'ın düşüşünü izledi, onu gerçekten sevmişti, aşık olmuştu. ama o ona ihanet etmişti, ve ihanet edenlerin sonu buydu.

dorukhan'ın düşmesiyle beraber, adamları da bırakıp teslim olmuşlardı, polisler çatı katına geldiğinde onları gözaltına almışlardı.

yaralı olan mert için bir ambulans çağırılmıştı, mauro'nun da kolunda ufak bir sıyrık vardı, onun dışında herkes gayet iyiydi.

mert'in başında mesut duruyordu, yaprak onun yanına gitmiyordu, gitmek istiyordu ama bu ihanetini, tam olmayan ihanetini unutmaya çalışıyordu, sinirinin geçmesi baya bir zamanını alacaktı. o sırada mauro, kanayan kolunu tuta tuta onun yanına gelmişti, teselli etmeye çalışıyordu.

simay ise, talha'ya sarılıyordu, korkmuştu, ama sonunda her şey bitmişti, kabusları bugün burada sona ermişti. simay bir daha her duyduğu şeye inanmayacağına dair kendine söz vermişti.

sevgi ise altay ile beraber polis arabasına geçmişti, neredeyse ufak bir şok geçiriyor gibiydi, altay onun saçlarını okşayıp ufak öpücükler konduruyordu. sevgi ona daha da sıkı sarıldı o sırada, onu kaybedeceğinden çok korkmuştu.

yağmur ise.. ne mi yapıyordu, aynı yerde durup, dorukhan'ın aşağıdaki cesedine bakıyordu çatıdan, polisler üzerini örtmüştü. içinden ondan özür diliyordu, her şeyin başka şekilde olmasını istemişti, mecburdu ama, yoksa hepsini öldürecekti, kaçacaktı, ve bitmeyecekti.

bu modern bir peri masalıydı, mutlu son olmamalıydı aslında. ama olacaktı.

ilk şok atlatıldıktan sonra, mert ve mauro hastaneye, kalanı ise emniyete götürülmüştü. hepsinin ifadeleri alınacaktı.

neredeyse o gece, sabaha kadar polis merkezinde kalmışlardı. tüm detaylarıyla olayları anlatmışlar, ve konuşmuşlardı. en sonunda ise artık iyi oldukları için mutlulardı.

yine hep birliktelerdi, bu sefer aralarını bozmamak için söz vermişlerdi. her duydukları şeye inanıp birbirlerine cephe almayacaklardı.

her zaman birbirlerini koruyup kollayacaklardı.

•
♡
•

ilk part geldi, ikinciyi muhtemelen yarın atarım, ama yazabilirsem bu gece de gelebilir bilemedim.

okyanushuzuru merkezenokta yaprakyetoo

ay çok duygusalım şuan, ölmeden atlattık ya.

çok çok öptüm. <3