GÜL GÜZELİ / texting

3.1

İyi okumalar.

23 Kasım 2022

Haktan'dan :

Çöküş.

İnsan nasıl çökerdi ? Bina değildik, depreme uğramamıştık.

Ama ben bu hâle nasıl gelmiştim ?

Günler geçmişti, duvar gibi yaşamıştım.

Konuşacak cümlelerim yoktu, yaşayacak güzel günlerim kalmamıştı.

Boğazımdaki yumru gitmemişti.

Kaç yaşındaydım ve niye bu kadar yaşlanmıştım ?

Önümdeki senaryoyu okuyordum, okuyor muydum ? Hiç sanmıyorum.

Boş gözlerle aynı sayfada saatlerce kalmıştım.

Oyuncuydum ben, peki niye şimdi bir oyuncu gibi davranamıyordum ? Neden yüzümde sahte bir maske yoktu ?

Ben yoktum, Serra yoktu, biz yoktuk.

Hiç olamamıştık.

Çabam bitmişti, aşkım kalbimi delmişti ama geçmemişti.

Unutamıyordum, unutmak için her yolu dönemiştim

Kırk gündür, uğraşmadığım şey kalmamıştı.

Bateri kursuna yazılmıştım, Fransızca öğrenmek için hoca tutmuştum, on yedi kitap bitirmiştim, günde altı saat spor yapmıştım ve daha nicesi.

Hiçbir güç, onu unutmama yetmemişti.

Aşktan, aciz olur muydu insan ?

Bir insan, bir insanın hayatını yerle bir edebilir miydi ? Etmişti.

Bartu geldi, gördüm ama diyemedim neden geldin ? Bartu'nun peşinden "o" geldi.

Nefes almadım, kokusu ciğerlerime inmesin diye.

"Haktan, Yekta Hoca seninle konuşmak istiyormuş." Bartu cümlesini bitirdiğinde hissettiğim tek şey öfkeydi. Herkese karşı öfkeliydim. Sanki her şeyin suçlusu onlarmış gibi.

"Kendi neden dememiş de seni göndermiş ?"

"Karavandan çıkmadığın içindir belki."

Bana bakıyordu, gözleri yüzümdeydi.
Eserine bakıyordu galiba.

Dönüştürdüğü adama bakıyordu.

Yokmuş gibi davrandım, başka şansım yoktu.

"Gidiyorum yanına. Sağ ol haber verdiğin için."

Bartu ile Serra göz göze geldi. Gözleriyle konuştular ama anlamadım.

Artık onunla ilgili bir şeyi anlamak istemiyordum.

Bartu, karavandan çıktı. Kilit sesi geldi.

Kaşlarımı çattım.

Biraz daha aynı ortamda kalsaydık, dayanamazdım.