Isipan

109 1 0
                                    

Ang gulo ng isipan, hindi ko maintindihan
Ang bigat ng damdamin, parang ako'y lumulubog sa putikan
Nawawala ang pag-asa, parang walang katapusan
Sa bawat pagkakataon, parang ako'y nababaliw na lamang

Ang buhay ay parang kulay abo na may duda
Walang kulay, walang sigla, walang gana
Nakakulong sa isang kwarto, walang pakiramdam pa.
Walang kalayaan, walang buhay parang isang tupa,

Pilit kong inaalala ang mga masasayang sandali
Ngunit ang kalungkutan ay hindi ko maalis ang nakakubli
Kahit ano pang gawin, hindi ko ito maikubli
Nangingibabaw sa puso't isipan ko ang lungkot at pighati

Ngunit may mga sandali rin na nakakapawi ng aking pighati sakin
May mga taong nagmamahal at nag-aalala sa akin
Kahit sa gitna ng dilim, may mga bituin pa rin na kumikinang satin
Hindi ko man nakikita, nararamdaman ko ang kanilang pagmamahal na hindi pipilitin

Kaya't hindi ako titigil sa paglaban at pagtili
Hindi ko pababayaan ang sarili ko sa lungkot at pighati

Hihinga ako ng malalim, aangat ako sa pagkakalugmok at kinang
Simula ito ng pagbabago, simula ito ng pagbangon at pagkinang

QualmWhere stories live. Discover now