Waiting you love me

Part9

*ពេលយប់ឡើងឆេយ៉ុងកំពុងតែលង់លក់នឹងដំណេករបស់ខ្លួនស្រាប់តែកណ្ដឹងដាស់សញ្ញារបស់ជេននីក៏បន្លឺឡើងធ្វើអោយគេភ្ញាក់យ៉ាងស្លន់ស្លោហើយរត់ទៅរកជេននីយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
<<ជេនអ្នកនាងមានបញ្ហាអីមែនទេបានជាហៅខ្ញុំយ៉ាងឆាប់រហ័សបែបនេះ?>>ឆេយ៉ុងចូលមកដល់ភ្លាមឃើញជេននីយំហើយអោបក្បាលជង្គង់របស់ខ្លួនជាប់
<<ហឹកហឹកហឹកឆេជួយជេនផងណាជេនខ្លាច>>ជេននីនិយាយហើយក៏ស្រវាឱបឆេយ៉ុងយកតែម្ដង
<<នេះអ្នកនាងមានរឿងអីមែនទេជេន?ឬក៏អ្នកនាងយល់សប្ដិអាក្រក់មិនអីទេណាមានឆេនៅទីនេះហើយអ្នកនាងកុំបារម្ភអីឆេនឹងការពារអ្នកនាងដោយជីវិតរបស់ឆេ>>ឆេយ៉ុងអង្អែលក្បាលជេននីថ្នមៗហើយនិយាយលួងលោម
<<ឆេនឹងមិនទៅចោលជេនទៀតទេណា?ជេនខ្លាច ខ្លាចពួកវាមកតាមបំបែកជេននឹងឆេទៀតឆេត្រូវតែសន្យាជាមួយនឹងជេនណាថាឆេមិនទៅណាចោលជេនទៀតទេឆេត្រូវតែនៅជាមួយនឹងជេនរហូតទៅ>>ជេននីនៅនិយាយដដែលដដែលដោយដៃនៅតែអោបឆេយ៉ុងជាប់
<<ចាសខ្ញុំសន្យាថាខ្ញុំនឹងមិនទៅណាចោលអ្នកនាងជេនជាដាច់ខាតទោះខ្ញុំត្រូវលះបង់ជីវិតក៏ខ្ញុំព្រមដែរ>>ឆេយ៉ុងក៏មិនយល់ដូចគ្នាថាហេតុអ្វីបានជាគេបារម្ភពីជេននីម្លេះហើយគេក៏មិនដឹងទៀតថាអ្វីទៅដែលបណ្ដាលអោយចិត្តរបស់គេហ៊ាននិយាយពាក្យសម្ដីទាំងនេះចេញមកតែអ្វីដែលគេដឹងនោះគឺគេចង់ឃើញជេននីមានស្នាមញញឹម
<<មិនបានឆេស្លាប់មិនបាននោះទេឆេត្រូវតែនៅជាមួយនឹងជេនមិនអោយទៅណាជាដាច់ខាតឆេត្រូវនៅកំដរជេនរហូតទៅណា>>ជេននីស្រែកឡើងនៅពេលដែលឮឆេយ៉ុងនិយាយទាក់ទងនឹងការស្លាប់
<<ឆេសន្យាណាថានឹងនៅកំដរជេនរហូតទៅចាប់ពីពេលនេះទៅជីវិតរបស់ឆេប្រគល់អោយទៅជេនហើយណា>>ឆេយ៉ុងនិយាយមួយមាត់ៗតែច្បាស់លាស់
<<ឆេសន្យាហើយណា>>ជេននីនិយាយដោយបន្ថយសំឡេងមកវិញ
<<អ្នកនាងជេនគេងទៅណាចាំឆេនៅកំដរ>>បន្ទាប់ពីឃើញថាជេននីរៀងស្ងប់ជាងមុនបន្តិចហើយឆេយ៉ុងក៏លួងលោមអោយជេននីគេតែគេក៏មិនទៅណាឆ្ងាយពីជេននីដែរដំបូងគេបម្រុងថានឹងអង្គុយកំដរជេននីអោយគេលក់ហើយគេនឹងត្រឡប់ទៅបន្ទប់របស់ខ្លួនវិញតែគេត្រូវជេននីទាញអោយទៅគេងជិតខ្លួនបាត់ទៅហើយ
       *ព្រឹកឡើងឆេយ៉ុងក្រោកទៅរៀនតាមធម្មតាតែហើយគេក៏ភ្ញាក់មុនជេននីតាមទម្លាប់តែអ្វីដែលចម្លែកនោះគឺពេលគេរៀបចំខ្លួនប្រាណរួចជាស្រេចដើម្បីត្រៀមទៅសាលានោះគឺគេបានឃើញថារីឆាតអ្នកដែលធ្លាប់តាមសុំស្រឡាញ់ជេននីនោះមករកជេននីទៀតហើយ។
<<សួស្ដីលោកមករកអ្នកណាដែរ>>ឆេយ៉ុងធ្វើជាសួរនាំរាក់ទាក់
<<នេះឯងជាអ្នកណាហេតុអីក៏មកនៅក្នុងភូមិគ្រឹះនេះបាន?ឬក៏នាងជាអ្នកបម្រើថ្មីបានជាមិនស្គាល់ថាខ្ញុំជាអ្នកណា?>>រីឆាតនិយាយទៅកាន់ឆេយ៉ុង
<<ទោះខ្ញុំជាអ្នកណាក៏ដោយក៏មិនសំខាន់នោះដែរតែលោកទៅវិញទេដែលចម្លែកមករកអ្នកណាទាំងព្រឹកព្រលឹមបែបនេះ?ហើយលោកជាអ្នកណាដែលត្រូវអោយខ្ញុំត្រូវស្គាល់ដែរ>>ឆេយ៉ុងឆ្លើយតបទៅវិញទាំងមិនព្រឺរងារ
<<ហឹសសម្ដីថ្លោះផងឬ?យើងមករកអូនជេនឯងទៅប្រាប់នាងអោយមកជួបខ្ញុំបន្តិចមក?>>រីឆាតនិយាយដោយមិនគិតច្រើនគេនេះសុខចិត្តមុខក្រាសថ្នាក់នេះហើយបើជេននីមិនចិត្តទន់ទៀតនោះបានន័យថាជេននីជាមនុស្សគ្មានបេះដូងច្បាស់ណាស់
<<អធ្យាស្រ័យផងលោកថ្ងៃនេះអ្នកនាងជេននីមិនទទួលចួបភ្ញៀវឡើយសូមលោកត្រឡប់ទៅវិញចុះ>>ឆេយ៉ុងនិយាយហើយក៏រាដៃធ្វើសញ្ញាដូចជាដេញរីឆាតអោយចេញយ៉ាងដូច្នេះដែរ
<<នេះឯងជាអ្នកបម្រើថ្មីទេហេតុអីក៏ព្រហើនមិនស្គាល់មេស្គាល់កើយបែបនេះខ្ញុំប្រហែលជាត្រូវអោយជេននីពិចារណានាងជាថ្មីហើយ>>រីឆាតសង្រ្គឺតធ្មេញនិយាយមួយៗតែពោពេញទៅដោយកំហឹងហើយនិយាយទៅកាន់ឆេយ៉ុង
<<តើលោកត្រឡប់ទៅវិញស្រួលឬក៏ត្រូវអោយខ្ញុំប្រាប់សន្ដិសុខមកអូសក្បាលលោកចេញទៅហើយ>>ឆេយ៉ុងមិនខ្លាចរអារនឹងការគម្រាមដ៏កំប៉ិកំប៉ុករបស់សេហ៊ុនឡើយនាងមានតែផ្គើនថែមទៀត
<<បានផ្ញើរទុកសិនចុះនាងអ្នកបម្រើចំណូលថ្មី>>រីឆាតយល់ព្រមចុះចាញ់តែមិនមែនចាញ់ដោយស្ម័គ្រចិត្តនោះទេគឺគេចាញ់ដោយគុំគួនគេមិនចង់អោយពួកអ្នកសម្រែរពួកឋានៈទាបមកប៉ះពាល់ខ្លួនប្រាណរបស់គេនោះទេទើបគេដើរចេញទៅទាំងកំហឹងនៅពេញទ្រូង
<<នេះក្លាហានផងឬឆេយ៉ុងកូនឆ្មា?>>ជេននីដែលឈរមើលសង្រ្គាមពាក្យសម្ដីរវាងឆេយ៉ុងនឹងរីឆាតបានមួយសន្ទុះហើយក៏និយាយឡើងក្រោយពេលដែរសេហ៊ុនដើរចេញទៅបាត់
<<ចុមកណ្ដុមឆែបកង្កែបលោតផ្លោះ!!អ្នកនាងជេន?នេះអ្នកនាងមកតាំងពីថ្មាលណានឹង?>>ឆេយ៉ុងភ្ញាក់អោយព្រឺតនឹងវត្តមានរបស់ជេននី
<<មកមួយសន្ទុះហើយក៏បានឃើញអ្នកក្លាហានហ៊ានដេញគេម្នាក់នោះចេញដែរនេះមុននេះខ្ញុំភ័យណាស់ណាខ្លាចគេម្នាក់នោះវាយឆេ>>ជេននីនិយាយដោយស្នាមញញឹមហើយចាប់ដៃឆេជាប់
<<អ្នកនាងខឹងនឹងខ្ញុំដែរទេដែលខ្ញុំដេញគេម្នាក់នោះចេញ?>>ឆេយ៉ុងសួរទៅកាន់ជេននីត្រង់ៗ
<<ទេមិនខឹងទេតែខ្ញុំសប្បាយចិត្តពេលដែលឃើញឆេប្រច័ណ្ឌនឹងខ្ញុំបែបនេះ!!ហើយខ្ញុំក៏មិនពេញចិត្តដែលគេមករកខ្ញុំបែបនេះប៉ុន្មាននោះទេ>>ជេននីនិយាយហើយក៏ដើរទៅអង្គុយលើសាឡុង
<<ប្រ..ច័ណ្ឌ..ខ្មោចយោ៍អីទៅអ្នកមិនមែនទេមិនមែនទេខ្ញុំគ្រាន់តែមិនចង់អោយគេម្នាក់នោះមកតាមរញ៉េរញ៉ៃនឹងអ្នកនាងទៀតប៉ុណ្ណោះមនុស្សប្រុសអីមុខក្រាសស្រីមិនស្រឡាញ់ហើយនៅមកតាមត្រុកៗទៀតហើយមុខមាត់មិនគួអោយទុកចិត្តនោះទេ>>ឆេយ៉ុងគាំងនឹងពាក្យសម្ដីរបស់ជេននីតែនាងនៅតែព្យាយាមរកពាក្យមកនិយាយបន្លប់អាការៈអៀនប្រៀនរបស់ខ្លួនដោយនាងមិនដឹងទេថាកាយវិការរបស់នាងបានបង្ហាញឡើងច្បាស់ហើយថាឆេយ៉ុងប្រច័ណ្ឌជេននី
<<បានហើយបានហើយខ្ញុំខ្ជិលប្រកែកនឹងឯងណាស់ឆេប្រញាប់ទៅរៀនមិនអញ្ចឹងហី?ឆាប់ទៅៗប្រយ័ត្នចូលរៀនខកណា ចាំពេលចេញខ្ញុំទៅយក>>ជេននីនិយាយបណ្ដើរញញឹមមានសេចក្ដីសុខបណ្ដើរ
<<ចាសអ្នកនាងជេនខ្ញុំទៅរៀនសិនហើយ>>ឆេយ៉ុងនិយាយហើយក៏ឱនគោរពលាជេននីដូចកូនស្រីកំពុងតែលាម្ដាយទៅសាលាយ៉ាងដូច្នេះដែរ
[នៅសាលា]
<<នែកាឆេថ្ងៃនេះហេតុអីក៏មកយឺតម្លេះ?មានបញ្ហាអ្វីមែនទេ?>>លីសាដែលឈរចាំឆេយ៉ុងដូចរាល់ដងនោះក៏សួរឡើងត្បិតអីថ្ងៃនេះមិត្តមកសាលាយឺតចម្លែក
<<មិនមានបញ្ហាអីធំដុំទេអាសា>>ឆេយ៉ុងនិយាយហើយក៏ក្រៀកស្មារបស់លីសា
<<មិនមានបញ្ហាអីធំដុំ?អញ្ចឹងបានន័យថាពិតជាមានបញ្ហា>>លីសានិយាយហើយអឺអើរម្នាក់ឯង
<<ហឹម>>ឆេយ៉ុងមិនបានឆ្លើយតបអ្វីគ្រាន់តែគ្រហឹមឆ្លើយតបតែប៉ុន្នឹង
<<មានរឿងអីមែនទេវ៉ើយឯងអាចប្រាប់យើងបានណាយើងនឹងជួយឯងអោយអស់ពីចិត្តពីថ្លើមតែម្ដង>>លីសានិយាយដោយក្ដីបារម្ភចំពោះមិត្ត
<<គឺ...យើងគិត..ថាយើងកំពុងតែលួចស្រឡាញ់គេម្នាក់ហើយ>>ទម្រាំតែឆេយ៉ុងដាច់ចិត្តនិយាយនោះក៏ទាល់តែលីសាព្យាយាមជម្រិតសួរណាស់ដែរ
<<ហាស…ឯងស្រឡាញ់អ្នកណាហាសសម្លាញ់>>លីសាដែលស្ដាប់លឺហើយក៏ស្រែកឡើងដោយឆេយ៉ុងក៏រហ័សយកដៃទៅបិតមាត់លីសាជាប្រញាប់មុននឹងមានមនុស្សមើលមកពួកគេច្រើនជាងនេះ
<<ឯងស្រែកអីក៏ស្រែកម្លេះហាសអាស្វាចង្រៃ បងជីជួយផងមើលវាធ្វើឬកចុះ>>ឆេយ៉ុងនិយាយហើយក៏សម្លក់សម្លឹងមុខមិត្តដោយជីស៊ូនឹងប៊េមក៏នាំគ្នាសើចដោយក្ដីអស់សំណើច
<<មែនហើយឆេឯងស្រឡាញ់អ្នកណាបងក៏ចង់ដឹងដែរប្រាប់បងមកប៊េមឯងក៏ចង់ដែរមែនទេ?>>ជីស៊ូមិនបានអឺអើនឹងការប្ដឹងរបស់ឆេយ៉ុងដែរនាងបែរជាសួរសំនួរចាក់ដោតទៅកាន់ឆេយ៉ុងវិញ
<<អេហើយម្នាក់នោះជាមនុស្សស្រីឬមនុស្សប្រុសវ៉ើយ>>ប៊េមក៏និយាយឡើងផាំងធ្វើអោយជីស៊ូឆេយ៉ុងងាកមកសម្លក់មុខគេថ្មែរ
<<អើ...គេនោះគឹជាមនុស្ស..ស្រី>>ឆេយ៉ុងរៀងស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការប្រាប់បន្តិចតែគេក៏នៅតែមិនបានលាក់នឹងអ្នកគ្រប់គ្នាដែរ
<<យើងថាហើយថាមិត្តរបស់យើងច្បាស់ជាស្រឡាញ់ស្រីពិតមែនតែស្រ្តីមានសំណាងម្នាក់នោះជាអ្នកណាទៅណ៎>>លីសានិយាយដោយសម្លឹងទៅកាន់ឆេយ៉ុងចំៗ
<<យើងថាគេម្នាក់នោះមិនមែនជាអ្នកសំណាងនោះទេគឺយើងស្រឡាញ់គេតែម្ខាងហើយគេក៏មានអាយុច្រើនជាងយើងទៀតហើយអ្វីដែលយើងខ្លាចនោះគឺគាត់មានជាងយើងទៀត>>ឆេយ៉ុងនិយាយហើយក៏រៀងទម្លាក់ទឹកមុខបន្តិច
<<ឯងកុំប្រាប់ខ្ញុំណាថាម្នាក់នោះជាម្ចាស់ស្រីរបស់ឯង?>>ជីស៊ូនិយាយឡើងហើយលីសានឹងប៊េមក៏នាំគ្នាបើកភ្នែកឡើងធំៗ
<<មែនហើយគឺគាត់នោះហើយខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់តែម្ខាង>>ឆេយ៉ុងនិយាយហើយគ្រប់គ្នាក៏ស្ងាត់មាត់ហើយសញ្ជឹងគិត
     **រ៉ើង..សម្លេងកណ្ដឹងសាលាក៏បន្លឺឡើងថានេះដល់ពេលដែលពួកគេចូលរៀនហើយដោយឆេយ៉ុងនឹងលីសាក៏នាំគ្នាចូលទៅក្នុងថ្នាក់រៀនរៀងៗខ្លួន។
      **លីសានឹងឆេយ៉ុងយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់គ្រូពន្យល់គ្រប់មុខវិជ្ជាមិនហ៊ានកម្រើកនឹងបែកអារម្មណ៏ទៅណាឡើយរហូតដល់ចប់ម៉ោងឆេយ៉ុងនឹងលីសាចំណាយពេលរកវិញ្ញាសារសិស្សច្បងប្រឡងកាលពីឆ្នាំមុនៗយកមកមើលដើម្បីយកវាធ្វើជាគម្រូ។
<<ឆេយ៉ុងថ្ងៃនេះយូម្លេះ?ខ្ញុំមកចាំឯងយូហើយណា>>ជេននីរអ៊ូឡើងនៅពេលដែលគេទៅរងចាំឆេយ៉ុងចេញពីរៀនមួយសន្ទុះធំទៅហើយនៅតែមិនឃើញឆេយ៉ុងចេញមកទៀត
<<អ្នកនាងត្រូវការអោយខ្ញុំចូលទៅរកអ្នកនាងឆេអោយទេបាទ?>>ពូសូហ្វ័រឡានសួរឡើងបន្ទាប់ពីគាត់ឃើញថាម្ចាស់ស្រីរបស់គាត់ចាប់ផ្ដើមអន្ទះសារហើយ
<<មិនអីទេខ្ញុំអាចរងចាំបានហើយខ្ញុំក៏បានផ្ញើរសារទៅគេរួចរាល់ដូចគ្នា>>ជេននីនិយាយហើយក៏ឡើងទៅអង្គុយចាំឆេយ៉ុងនៅក្នុងឡានវិញបន្ទាប់ពីឆេយ៉ុងផ្ញើរសារត្រឡប់មកវិញប្រាប់ទៅជេននីអោយរង់ចាំខ្លួនបន្តិចពេលនេះគេកំពុងតែដើរចេញទៅហើយ
         **10នាទីកន្លងផុតទៅឆេយ៉ុងក៏ធ្វើដំណើរមកដល់ឡានរបស់ជេននីល្មមហើយគេក៏លាមិត្តត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញតាមធម្មតា។
<<ឆេថ្ងៃនេះហេតុអីក៏យូម្លេះ? >>គ្រាន់តែឆេយ៉ុងឡើងមកដល់លើឡានភ្លាមជេននីក៏ចោទជាសំនួរទៅកាន់គេភ្លែត

<<គឺខ្ញុំរវល់តែស្វែងរកវិញ្ញាសារចាស់ៗយកមករំលឹកឡើងវិញនឹងណាអ្នកនាងជេនខ្ញុំសុំទោសណាដែលអោយអ្នកនាងរង់ចាំខ្ញុំយូរ>>ឆេយ៉ុងរហ័សនិយាយសុំទោសទៅកាន់ជេននីជាមុន
<<មិនអីទេឆេខ្ញុំយល់ហើយនេះឯងឃ្លានហើយឬនៅយើងទៅញ៉ាំអីទៅ>>ជេននីដែលពេលនេះមើលទឹកមុខដឹងខុសរបស់ឆេយ៉ុងដឹងទើបនាំគេនិយាយបង្វែររឿងកុំអោយគេគិតថានាងខឹងនឹងគេអី
<<មុននេះខ្ញុំមិនសូវឃ្លាននោះទេតែដល់ពេលអ្នកនាងជេនសួរបែបនេះខ្ញុំស្រាប់តែឃ្លានតែម្ដង>>ឆេយ៉ុងនិយាយហើយក៏ញញឺមពព្រាយដាក់ជេននីធ្វើអោយជេននឯណោះក៏ញញឹមក្នុងចិត្តមិនស្ទើរដែរ
<<យើងទៅញ៉ាំសាច់អាំងទៅល្អទេ?ខ្ញុំខានញ៉ាំយូហើយ>>ជេននីនិយាយចប់ឆេយ៉ុងក៏បញ្ជាសូហ្វ័រឡានអោយបើកចេញទៅ

សូមរង់ចាំតាមដានភាគបន្ត