#දුඹුරු_සඳ_163
විණාරාගේ තිගැස්සීමත් සමඟ ක්ෂණිකව හැරී බැලූ ආග්නගේ දෙතොලතර තැවරුණේ තරමක් පුළුල් සිනහවක්. නමුදු බියපත්වී නැගිටින්නට වෙර දැරූ විණාරාව ඔහු අල්වාගත්තේ ඇයව නැවතත් බිම ඉන්දවෙද්දී.
“ඔහොම ඉන්නවා. He won't hurt you.”
(එයා ඔයාට රිද්දන්නෑ...)
ඉඳින් ඔවුන් උන් හිඳගෙන උන් ඩේසි මල් යායේ පසුපසින් පැමිණ විණාරාගේ උරහිස ඔලුව දැමූවේ ආග්නගේ භූමිය මත නිදහස්ව හැදෙනා අශ්වයින්. කැළෑ අශ්වයින් මෙන් ඔවුන්ට රිසිසේ නිදහසේ වැඩෙන්නට අක්කර ගණනාවක කැළෑවකුත්, තෘණ භූමිත් ආග්න වෙන් කර තිබුණේ ඔවුන්ටම. කුඩා කල පටන්ම සතුන්ට දැඩි ලෙස සෙනහසක් දැක්වූ ආග්න අකමැතිම කරුණ සතුන් සිරකර සෑදීම.
ඔහු කුඩා කල අශ්වයින්ට හා බල්ලන්ට දැඩි ලෙස ඇලුම් කළ අයෙක්. එකළ ඔහුගේ 14වන උපන්දිනයට ආග්නගේ සීයා විසින් ඔහුට මිලාධික අශ්වයකු තිළිණ කළ අතර ආග්න තම පියාගෙන් එකළ තවත් අශ්වයින් ඉල්වූයේ එම අශ්වයාට තනියි කියා මැසිවිලි නගමින්.
නුවරඑළියේම ආග්න සතුව සුනඛයින් රැකබලාගන්නා ස්ථානයක්ද, පෞද්ගලික අශ්ව අභයභූමියක් මෙන් අශ්වයින්ට නිදහසේ සැරිසැරිය හැකි ස්ථානයක්ද ආග්න සතු වූයේ එලෙස.
“අනේ බෑ... මට බයයි..”
ඉඳින් ඔවුන් හුබ් ස්ථානයට පසුපසින් පැමිණි කළු පැහැයට හුරු අලුපැහැ අශ්ව පැටවකු විණාරාගේ පසුපසින් පැමිණ ඈ උරහිස දෙසට තම හිස දැමුවේ විණාරාව තිගස්සවාලමින්.
“අ..නේ.... ආ..ග්න.”
අශ්ව පැටවකු වූවාට සාමාන්‍ය අශ්වයෙකුට වඩා ශරීර ප්‍රමාණය කුඩා වූයේ බොහෝ ටිකයි.
“ඒයි. බොරුවට දඟලන්නැතුව ඇස් ඇරල බලනවා.”
අශ්වයාගෙන් තමාට හානියක් නොමැති බව දන්නා වුවද අශ්ව පැටවා නාසයෙන් හුළං පිඹිද්දීත් තරමක් තෙත් උණුහුම් මුඛ පෙදෙස විණාරාගේ උරහිස් වල තැවරෙද්දීත් විණාරාට දැනුණේ චකිතයක් මුහුවූ තිගැස්මක්.
“අනේ මෙයා හපන්නෑ නේද?”
ආග්න තමාව අල්වාගෙන හුන් නිසාවෙන් විණාරාට මෑත් වෙන්නට නොහැකි වෙද්දී විණාරා දෑස් තදින් පියාන විමසන්නට වූයේ ආග්නගේ උරහිසක් තදින් මිරිකාන.
