SESSİZCE BEKLE

8. Bölüm Gıcık

Multideki Alara

Bazen kendini çok yalnız hissedersin etrafında ki insanlar senin için görünmez

olurlar sanki işte bir kaç gündür bunu yaşıyorum. Sürekli kendime Hayır ben güçlü biriyim demekten yoruldum. Annem öldüğünden beri böyleydim o benim en iyi dostumdu başka kardeşim de yoktu. Sadece güvenebileceğim kimse yoktu. Keşke en azından bir tane kardeşim olsaydı bunu gerçekten kalpten isterdim.

Defileden sonra babamla konuşmadım hiç. Oda benimle konuşmadı artık emin olamıyorum beni sevip sevmediğinden belki eski halimize geri dönmüştük. Selen le ilk evlendiği zamanlara. Bizi herkese rezil ettiğini düşünüyordum annemin ölümünden sonra yeterince yalnızdm. Onu evde istememiştım halada istemiyordum. Ama elimden artık bir şey gelmiyordu burda onunla yaşamaya mecburdum.

Defileden sonra saatlerce ağladım ben bu kadar yalnız mıydım gerçekten bu kadar çaresiz miydim kimsesiz gibiydim. Soran olursa evet bir babam var ama o ne zaman benimle ilgilendiki. Çocukken evet onu gerçekten çok seviyordum annemden sonra benden öyle bir uzaklaştı ki bir kaç gün üst üste onu görmediğim bile oluyordu aynı evde yaşarken . En zor dönemlerim ergenlik zamanımdı ben lisedeyken evlenmişti o Selen le bana sormamıştı bile. Zaten o izin almazdı benden doğru ya bunu beklemek tamamen benim aptallığımdan başka bir şey değildi. Yurt dışından döndüğümde beni gerçekten özlemiş gibiydi buna gerçekten inanmıştım yada öyle yorumlamak istemiştım.

Şimdi beni yine yalnız bırakmıştı ve en önemlisi hep böyle günlerde işi çıkardı onun ve hiç ertelemzdi o iyi bir iş adamı olmak eşittir her şeyden ödün vermek onun için. Eğer birgün bende böyle olur muydum? Hayır olmazdım olmamalıydım bunun ne kadar zor olduğunu biliyordum.

İş yerine gittiğimde odamdan kahkaha sesleri geliyordu Alara mıydı o? Yataktan çıkamıcak kadar hatta hastanede uyutulcak kadar hasta olduğunu düşünmüştüm gelemiceğini söyledikten sonra onu sıcak su torbaları içinde zor nefes alırken hayal etmiştim. İçim burkulmadı değildi bu hareketinden sonra..

Kapıyı açtığımda Emre yle ikisini gördüm odamda bir an yanlış odaya geldiğimi düşündüm dışarı çıkıp kapıdaki ismime bakma gereksinimi hissettim ama eşyalar hepsi benimdi bu oda benimdi Emre yle benim odamda fingirdeşiyor olmazdı değil mi en yakın arkadaşım. Off İdil yine saçmalıyorsun sadece bir gülüşme bu kadar basit abarttın yine.

Saniyeler içinde aklımdan bir sürü şey geçmişti. Benim odaya girdiğimi bir an ikiside fark etmedi hala gülüyorlardı. Aklımdaki kelimeler sanki birleşip yere düşüyor paramparça oluyorlardı. Ne bu laubalilik ? Kapıdan masama doğru yavaş adımlarla ilerledim yüzüme de yapmacık olduğundan emin olduğum ve karşımdakinin de emin olacağı bir gülümseme yerleştirdim.

-Ee Alara hasta değil miydin sen?

-İdil emin ol dün gelmediğim için çok pişmanım Emre gibi biriyle bir gün geç tanışıyorum buna ne kadar üzüldüğümü bilemezsin.

Hala kıkırdıyordu. Nerden geliyordu bu yakınlık Emre yle alakası yoktu bu sinirin. Kandırma kendini tamam %80 onunla ilgiliydi ama en yakın arkadaşımın şu düştüğü davranış seviye beni de kötülüyordu en azından Emre nin odasına geçebilirlerdi sonuçta onunda bir odası vardı.

-Alara yataktan çıkamıcak kadar hasta olduğunu düşünmüştüm..

-Evet dün çok hastaydım ama Emre bana iyi geldi.

Salak salak Emre ye sırıtarak bunu söylemişti Emre gerçekten böyle kızlardan mı hoşlanıyordu? Aklımdan sorular ışık hızıyla geçiyordu ve ben cevaplayamadan yok olup başka bir soru beliriyodu. Gerçekten bugünlerde hassastım ve kimsenin benim sinirli halimi görmekten hoşlanıcagını zannetmiyordum.