okulda ilk günümün güzel geçeceğine ihtimal bile vermemiştim fakat birkaç can sıkıcı ergen dışında her şey mükemmeldi. ilk günden arkadaş edineceğimi hiç beklemiyordum. bu heyecan ve şaşkınlığım elbette yüzüme de yansıyordu. bu mutluluğumu gereksiz bulan annem canımı sıkmak için tam anlamıyla elinden geleni yapıyordu. şimdiden dersler ile ilgili bana baskı uyguluyordu. oysa tüm gün odasında aptal bilgisayar oyunları oynayan abim onu hiç rahatsız etmiyordu. ama ben her dakika başı "dersinin başına geç yerim" çığlıklarını duymak zorundaydım. gerçi abim ders çalışmasa da, dersi dinlemese de hatta koca bir dönem okulu assa bile benden daha iyi notlar alırdı. ondan haz etmesem bile ne kadar zeki bir çocuk olduğunu biliyorum. eğer hâlâ yaşıyorsam bunun sebebi bir gün ağabeyim jaehyun'u bir yerlerde geçme arzumdandır. bu isteğimi bilse bana hayalperest derdi ama umrumda değil.
bu sefer okula gitmek için istekliydim, bu yüzden kendi alarmım ile kendim kalktım ve erkenden hazırlanıp okul yolunu tuttum. bugün şoförle değil kendim yürüyerek gidecektim. kulaklıklarımı taktım ve arabanın içinden beni süzen abime atılması gereken o bakışı attım. onun keyfimi bozmasına izin vermeyecektim. jaehyun'un kardeşi olarak anılmamı istemediyse ona "kim yerim'in kardeşiyim" dedirteceğim.
okula adımımı atar atmaz sooyoung'u gördüm fakat bu sefer tek başına değildi. hızlı adımlarla yanıma geldi. ve bana arkadaşlarını tanıttı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ilk olarak güzellik kraliçesi olarak anılan bae joohyun! kızı gördüğüm ilk anda beynimin uçtuğunu hissedebiliyordum.
kang seulgi!! sert ve çekici aurasını yüz kilometre uzaktan hissedebileceğiniz türden bir kızdı.
ve son olarak shon seungwan! gözlerine düşen ferah kahkülleri şefin öpücüğü ya da shakespeare'in notaları diye adlandırılabilirdi.
kendinden yaşça büyük güzel kızları gören on yaşındaki bir kız çocuğu gibi davrandığımın farkındaydım ama kendime hakim olamıyordum. gülümsemeye çalıştım. fakat bana fazla aldırış etmediler. sooyoung beni bu arkadaş grubuna sokmaya kararlıydı. ne yalan söyleyeyim bu grupta olmak için her şeyi yapmaya hazırdım fakat utangaçlığım yüzünden biraz fazla gergindim. etraftaki diğer kızların bakışlarından şu an ne kadar havalı bir konumda bulunduğumun farkındaydım. bu gereksiz zafer sevincimle etrafa bakınırken abimin pekte sevecen olmayan o gözleriyle kesişti gözlerim. normalde görmezden gelirdim fakat o gözlerin bir şey demeye çalıştığı çok açıktı. sadece onun sinirli olduğunu hissedebiliyordum. benim dalıp gittiğimi fark eden joohyun beni omzumdan sarstı ve "hadi gidip yemek yiyelim" dedi. bu sert görünüşün aksine sesi gayet arkadaş canlısıydı. sanırım okul hayatım boyunca ilk defa tek başıma yemek yemeyecektim. park sooyoung!! park sooyoung benim hayatıma bir sihirli değnek dokundurdu.
kızlarla birlikte yemeğimi yerken bana soru sorup durdular amaçları gerginliğimi azaltmak mıydı bilmiyorum ama bunun beni daha çok gerdiği açıktı. abimle tekrardan göz göze gelince şaşırmıştım. beni görmezden gelmeye çalışan bu herif neden götüne kazık girmiş gibi kıvranıyordu. arkadaş edinip, mutlu gözükmem mi onu rahatsız ediyordu? hayatım boyunca onun gölgesi altında olmamı istiyor.
jaehyun aptalı! sen harbiden göt bir herifsin!!!!
hayatımda başka bir sorun yokmuş gibi bir de bu başkan bana bela oldu. benimle dalga geçmek için can atıyordu ve bir ilkokul çocuğu gibi davranması çok rahatsız edici. kapağında sunger bob olan başkan defterinin her sayfasında adımı görmek iğrenç. üstelik ismim 'yeri' bile değil. bütün sınıf konuşurken sadece benim adımı konuşanlara yazması çok çocukça. üstelik ben bu çocuktan uzak durmaya çalışırken öğretmen proje ödevimi onunla yapmamı istiyor. şaka gibi ama maalesef değil. sadece okula yeni geldim diye başkanla proje yapıyor olmam hiç de mantıklı değil. ayrıca yeni arkadaşlarımda benim sınıfımdayken! onlardan biriyle ödev yapmak için can atardım doğrusu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bir okul gününün de sonuna gelmişken çıkışta yanıma abim gelmişti
— beyefendi lütfen benden uzak durun, sizi tanımıyorum.
dedim sinir ve şaka karışık bir şekilde.
— çocuk musun yerim? bugün eve birlikte döneceğiz. şoför yok ben kullanacağım.
boynumdaki kulaklığı kulağıma geçirdim ve arkama bakmadan ilerledim, bir yandan ona laf yetiştiriyordum.
— benimle gözükmek istemiyordun, ne değişti?
hızlıca önüme geçti, boyuma gelebilmek için biraz eğildi ve gözlerini büyüterek bana baktı. doğrusu bu görüntü beni rahatsız etmişti.
— aptal yerim, sadece bir günlük yapacağız bunu. hiçbir halt değişmedi.
bana sözünü geçirmenin verdiği özgüvenle hemen arabaya geçti ve ben binene kadar o gözleri bana dikti. arabanın kapısını sertçe kapatıp ellerimi göğsüme bağladım.
— aptal, neden ön koltuğa oturdun.
gözlerimi devirip ona baktım.
— ne oldu abicim?? fanlarının bizi görmesinden mi korkuyorsun?
cevap vermeye yeltenmedi bile ama bana ne kadar gıcık olduğu apaçık ortadaydı. arabayı tecrübesiz bir şekilde sürerken birden ciddi konuşmasını yapmaya başladı.
— o kızlarla bir daha görmeyeyim seni. aksi halde okulunu değiştiririm.
söylediği şeyin tamamı saçmalıktı ama o son cümle benim canımı en çok acıtan şey olmuştu. arabanın içinde ne kadar ayağa kalkabilirsem o kadar kalktım ve tam anlamıyla bağırmaya başladım.
— kafayı mı yedin sen gerizekalı? bu şekilde mi tehtid ediyorsun beni? tam anlamıyla mutlu olmana katlanamıyorum de ve kes sesini neden okulumu değiştireceğini söylüyorsun. benden nefret ediyorsun evet ama ben iki katı nefret ediyorum senden. nefretimin ölçüsünü anlayabiliyor musun?
o kadar duygusuz ve kalpsiz biridir ki benim abim bu kadar şeye rağmen mimikleri bile oynamamıştı. en nefret ettiğim huyu ise hiçbir halt olmamış gibi o boktan eve girip o boktan sesiyle "merhaba anneciğim" demesi. ama bu sefer hayatımı mahvetmesine izin vermeyeceğim. asla okulumu değiştiremeyeceksin kim jaehyun.
