annem ve abim eve dönmediğinden huzursuz hissediyordum, bu nedenle fazla uyuyamamış saat sekiz gibi kalkmıştım. okula gidesim yoktu, hazır annem evde değilken bugünü evde geçireyim diye düşündüm. bir iki saat sonra abim dönmüştü fakat yanında annem yoktu. durgun gözüküyordu. ona ne olduğunu sorduğumda önce cevap vermedi daha sonra ise birlikte yemek yerken birden bire söyleyiverdi. annem ailesinin evinde yaşama kararı almış. hatta bize görüşürüz bile demeden kaçmıştı. bir kez daha terk edilmiş olmak iğrenç hissettiriyordu. abim onun peşinden gittiği için çok daha kötü hissetmiş olmalı diye düşünerek onu teselli etmeye çalıştım ama o inatçı bir şekilde bunu umursamadığını söyledi. annesinin gözdesi olan ben değil oydu. öyleyse neden umrunda değil? kendi kendime düşündüm. yemeğimiz bitince ikimizde odamıza çekildik. fakat ben daha fazla dayanamadım ve abimin odasına gittim. çalışma masasında öylece oturuyordu. sessizce yatağına oturdum ve biraz daha soru sordum. ama o lafımı bölüp bir şeyler anlatmaya başladı.
— biliyor musun yerim, annemin gitmesine üzülmedim. gitmek isteyen birini zorla tutamazsın. üzüldüğüm şey sensin. sanırım bir özürü hak ediyorsun... nasıl özür dilenir bilmem, sen sadece beni affet.
şaşırdığımı belli etmemeye çalıştım ama sesim titriyor gibiydi.
— anlamadım... ne demek bu şimdi?
derin bir iç çekti.
— babam gittiğinde bu senin suçun sandım. ikinci bir çocuğu istemiyor ve bizi bu yüzden bıraktı sandım. belki de cidden öyleydi. ama bu senin hatan mıydı ki? o zamanlar küçük olduğum için sana kinlenmiştim. şu an büyümüş olsam da o kinimden bir türlü kurtulamadım. ama şu an gerçekleri görüyorum. sanırım yeni yeni olgunlaşıyorum.
abimin böyle düşündüğünü hiç bilmiyordum. daha doğrusu babamın bizi bırakma sebebini bile bilmiyordum. ne diyeceğimi bilemediğim için sadece abime sarıldım.
— sorun değil jaehyun.
14. Bölümün Sonu ♡
ŞİMDİ OKUDUĞUN
blue hippo ✩࿐
Fanfiction- gerçekten çok kötüsün yeri. selamımı almayacak mısın? gözlerine dik dik bakarak "yerim" dedim.
