⨳ Revenge ᵒʳ Betrayal

PART 14

14

- ها؟

+ فرار کنیم و زندگی خوبی بسازیم. دوتایی. با هم. پدر و پسری!

جیمین متعحب از جاش بلند شد و با صورت جمع شده ای به پدرش که منتظر، بهش نگاه میکرد خیره موند:

- میفهمی چی میگی؟

+ میفهمم. دارم از خوشبختی حرف میزنم!

مرد لحظه ای مکث کرد و بعد از بستن چشماش ادامه داد:

+ یه زندگی آروم. دور از فتنه. هر جا دلمون خواست! دور از آدمای بیهوده. میتونیم زمانی رو که زندگی نکردیم، زندگی کنیم. قشنگه، نه؟

هنوزم منتظر بود و وقتی جوابی از جیمین نشنید اضافه کرد:

+ تنها خونواده همیم. بعنوان یه پدر و پسر معمولی زندگی میکنیم.

عجبا.
تصورش قشنگ بود.
زمانی که از پدرش فاصله داشت رو میتونست جبران کنه.
یعنی واقعن میتونست مثل بچهای دیگه توجه پدرش رو داشته باشه؟
محبتشو؟
گرمای وجودش رو؟
یعنی واقعن یه همچین چیزی ممکن بود؟

جیمین مردد شده بود و این، جیچانی رو که توی چارچوب در وایساده بود نگران و عصبی میکرد.

- منتظر همین پیشنهادت بودم!

لحظه ای مکث کرد و خیره به چشمای مشتاق مرد، لبخندی که روی لبش نشونده بود رو پررنگ تر کرد:

- ولی زیادی به تاخیر انداختیش! دیگه بهش نیاز ندارم. اونم نه وقتی که خوانوادمو نابود کردی! تو بدون مامان، خونوادم نمیشی! دیگه حتی هیونگ رو هم دور انداختی.

حالا لبخندش به کل محو شده بود و شاید اگه بیشتر ادامه میداد، خیسی چشماش هم بیشتر میشد.
پس برگشت و قبل از اینکه متوجه جیچان بشه لب زد:

- منم پدر ندارم!

چند قدمی برداشته بود که با بالا اوردن سرش، با جیچان چشم تو چشم شد.
لحظه ای مکث کرد و بعد از نیم نگاهی که به پدرش انداخت، با لبخند کمرنگ و مطمئنی سرش رو به پایین متمایل کرد.
بعد از ورود کامل جیچان به اتاق، بی معطلی بیرون رفت و با دیدن یونگی ای که تمام مدت منتظرش مونده بود، لبخند مهربونی زد:

- بریم.

یونگی هم با وجود مصنوعی بودن لبخند جیمین، لبخندی روی لب هاش نشوند و همقدم باهاش به راه افتاد:

+ بریم بیرون؟

جیمین بی اینکه سر جاش وایسه و با تعجب به یونگی نگاه کنه یا اینکه به سمتش برگرده، زمزمه وار دلیلش رو پرسید.
شاید اگه تون صداش رو بالاتر میبرد، بغضی که دنبال بهونه ای برای ترکیدن بود، قوی تر میشد.

یونگی شونه بالا انداخت و دست راستش رو توی جیبش فرو کرد.
در حالی که دست دیگه اش رو روی شقیقه اش میکشید لب زد: