Bir Gülüş

Hoşçakal... -12

Selam arkadaşlar. Uzun süredir yeni bölüm yazamamamın sebebi okulda olan sınavlarımdı. Fazla uzatmak istemiyorum. İyi okumalar...

Demir'im ölmüştü. Artık yoktu. Artık bana hatunum diyecek biri yoktu. Çok zor gitti demek. Ölümünün ardından 2 hafta geçmişti. Bendeki durumlar aynıydı. Her gün aynı sahneler vardı hayatımda. Mezarına git. Tüm günü orda geçir. Eve gel odana çekil. Demirimin Fotoğraflarının olduğu duvarların ortasinda oturup ağla ve ölümü bir kez daha gözden geçirirken elinde bıçak uyuya kal. Demirimin ölümü benim icinde ölüm demekti aslında. Her aksam annem odama geliyor ve tepsi bırakıyor halimi hatrimi sorup gidiyordu. Erkeklere guvenim kalmamıştı. Önce babam terk etmişti beni. Şimdide babamdan bile değerli olan erkek. Bu süreç içinde Marpessa sinir krizi geçirdiğim zamanlarda beni sadece o sakinleştiren oluyordu. Baranlada sadece bi kere görüşmüştük.
Ama şuan Baran zerre umrumda değildi. Demirim vardı ki benim. Ben onla mutluydum. Ben onlayken guluyordum. Demir... Hayatımın anlamı. Neden gitti ki? Neden? Zorunda mıydı? Oysa ki söz verdirmiştim ona benden önce olemezsin diye. O da söz demişti. Neden sözünü tutmadı ki? Çok kolay bi sözdu. Onsuz nefes almakta zorluk çekmeyi bi kenara bırakmıştım. Bi insan nefesi olmadan nasıl yasayabilirdi ki? Bende yaşamamalıydım. Hakaretti bu. Olmeliydim. Onu hatırlatan her şeyi unutup ona gitmeliydim. Ölmeliydim. Elime yatagimin altındaki bıçağı aldım ve bileklerine bastırdım. Yasamamaliydim. Hoşçakal anne. Hoşçakal Marpessa. Hoşçakal Buğra. Hoşçakal Baran. Hoşçakal baba.

Hoşçakal hatıralar...

*******************************

Evetttt... Yb nasıldı? Yorumlarınızı aliyim..✌✌✌