Bir Gülüş

Sevinç

Arkadaşlar Wattpad sağolsun yazdığım upuzun bölüm silinmiş ve bu yüzden yeniden yazıyorum. Sinirden ağlayacak duruma geldim. Ezan okunuyo ve ben niyetimi ettim. Yarın oruçlu olcam. Nasıl dayanacağım hiçbir fikrim yok. Neyse fazla uzatmak istemiyorum. Yorum ve vote cok az artış bekliyorum. Sizi seviyorum. Öpüldünüz BG ailesi!

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Gözlerimi açtığımda hastane odasında olmayı bekliyordum açıkcası. Fakat düşüncelerim beni yanıltmıştı. Kendi odamda yine saçma sapan bir pozisyonda yatıyordum. Odamda olmanın verdiği şaşkınlıkla bileğimdeki o dayanılmaz acıyı bile unutmuştum. Bir saniye benim bileğim falam acımıyordu ki. Gözlerimi yavaşça bileğime indirdim. Ama görünüşte hiçbir şeyim yoktu. Ayağa kalktım ve odamın duvarlarına göz gezdirdim.Her şey normaldi. Duvarda olan Demirimin fotoğraflarına kadar... Her şey. Gözümü odada gezdiriken annemin her zaman yemek tepsisini bıraktığı yerde şimdi tepsi yoktu. Aşağıdan annemin sesini duyunca beni şasırtacak bir şekilde kapıyı açıp merdivenlerden yalpalaya yalpalaya indim. Ama olamazdı. Hayır... Hayır... Kapının önündeki Demir olamazdı. Ölmemiş miydi? Yavaş yavaş adımlar atarak kapıya ulaştım. Demir "Beni görmediğine sevinmedin mi?" deyip bana sarılınca ilk önce duraksadım. Elleri dahada sıkılaşınca hemen kollarımı boynuna doladım ve ağlamaya başladım. Ne? Öldüğünü zannetmiştim. Benden ayrılıp neden ağlıyosun der gibi yüzüme baktı.
-Sadece öldüğünü sanmıştım. Bir şey yok.
-Ne? Ben mi? Ahahahhaa saçmalama ahhahah. Rüya görmediğine emin misin? Hahahahhaha.
-Royo gormodoğono omon moson? Ha-ha çok komik.
-Öyle yapma ama öperim. *Piç sımayl jzksjsjs*
Homurdanark içeri geçtim. Arkamdan gülerek geliyodu. Domuz. Hadi hazırlan sinemaya gitcez dediğinde mal mal ona bakmaya başladım. Yo hayır. Gitmezdim. O rüyanın etkisimden hala çıkamamıştım. Evde izlesek gayet güzel olurdu bence.
-Hayır ya evde izleyelim şimdi kim hazırlancak?