Euphoria

57.

"Çıkar mısın?"

"Bütün gün benden kaçtın bana başka çare bırakmadın, kendin kaşındın"

"Jungkook farkındaysan kabindeyiz"

"Yani?"

Derin bir nefes alıp ona ciddi bir şekilde baktım, sabahtan beri beni takip ediyordu ve yalnız yakalamaya çalışıyordu. İnat ediyordu, gitmek istemediğimi kaç defa belirtsemde devam ediyordu.
Jennie'yle birlikte alışverişe çıkmıştım sırf beni bulamasın diye kendimce kaçmaya çalışmıştım, yaptığımın belkide hiç bir faydası olmayacaktı ama ne yapacağımı bilemediğim için ani panikle buraya gelmiştim.

Sanırım o da jennie'den öğrenmişti nerede olduğumu, bana hafif de olsa sinirliydi çünkü telefonlarına cevap vermemiştim ama o da söz dinlemiyordu.

"İnsanlar yanlış anlayacak"

"Bu benim umrumda mı sence?"

Başımı hafif ona doğru kaldırıp kısa bir süreliğine gözlerine baktım fakat hemen utandığım için başımı yana çevirip öylece durdum.

"Benim umrumda ama"

Sırtını duvara dayamış bana öylece bakıyorken yavaşça doğrulup kabinin perdesini hafif çekti ve kafasını çıkardı, kısa bir süreliğine etrafa bakınıp yeniden kapattı.

"Hiç kimse yok"

İç dudağımı ısırıp ellerimle oynamaya başlamıştım, yine heyecanımdan ellerimi yiyip bitiriyordum.

"Neden çıkmıyoruz?"

Şu an aklıma gelen tek şey buydu yoksa sessizlik daha çok utanmamı sağlayacaktı.

"Senin önce ikna olman lazım çünkü"

"Jungkook istemiyorum dedim sana lütfen, bak sabahtan beri uğraşıyorsun ama istemediğim bir şeyi zorla yaptırma bana"

Bunu demem onu sinirlendirmişti, hızla bana yaklaşıp bir elini arkamdaki aynaya yaslamıştı ve yüzüme doğru nefesini vererek sakin bir şekilde konuşmaya çalıştı.

"İyiliğin için anlamıyor musun? Böyle devam ettikçe kardeşin daha çok tehlikeye düşecek, ha bide sevdiğin kişi"

"Emin ol asıl karakola ayak bastığım an tehlikeye düşecekler"

"Hayır kardeşin güvenli bir yerde"

Kaşlarımı çatıp ona baktım.

"Kardeşini yurttan alıp çok yakın bir arkadaşıma emanet ettim, sen ikna olana kadar orada kalacak"

Gözlerimi yumup ona daha fazla nasıl kendimi ifade edebilirim diye düşündüm.
Bunları çok denedim ben, çok çabaladım, çok savaştım onlardan kurtulmak için.
Ama haklıydı savaştığım zaman yanımda bu kadar kişi yoktu tek başımaydım ve beni güçsüz görüyorlardı şimdi ise yanımda jungkook, jennie ve taehyung vardı bu isimleri duyan kaçardı zaten.
Fakat psikolojikmen korku vardı hep içimde, o kadar acı çekmiştim ki artık savaşacak gücüm kalmamıştı, henüz kendimde değilken nasıl yeni bir savaş başlatabilirdim.

Unutacak mıydım bana yapılanları?
Bedenim ve ruhum iyileşebilecek miydi?
Vücudum hala acılar içindeyken ben nasıl sevdiklerimi koruyacaktım?

"Hayır istemiyorum, uğraşma artık"

Deyip tam çıkacaktım ki kolumdan tutup beni kendine doğru çekti ve burun buruna gelmemizi sağladı.
Ağlamamı görmemesi için kaçmak istiyordum ama buna izin vermiyordu şu an, ona yakın olmak rüyada olmak demekti fakat bu şekilde karşısında durmak istemiyordum.