aizawa x yn

12. bölüm

küçüktüm 5 yaşındaydım odamda kapının köşesine sinmiş oturuyordum korkuyordum içeride bağırış sesleri artarak kulağımı delip geçiyordu adım sesleri yaklaşıyordu sonra kapıya vurma sesleri babam kapıya dayanmıştı beni öldürmekle tehdit ediyordu kulaklarımı kapattım duymak istemedim ama dedikleri beynimde yankılanıyordu içeri girdi kapıyı sertçe kapattı saçlarımdan tutup beni kaldırdı ve odanın ortasına itti yere düştüm küçük bedenim dayanamıyordu artık kemerini çıkartıp vurmaya başladı acı çekişlerim ve çığlıklarım her vırduğunda artıyordu kimse yardım etmiyordu kaderim bu olabilir miydi canım çok yanıyordu babam hırsını alamayıp kemerini bıraktı tekrar saçlarımdan tutup kaldırdı ağlıyordum ama dinlemiyordu kafamı duvara sertçe birkaç kez geçirdi bilincim kapanmak üzereydi sesler boğuklaşıyordu gözlerim kararıyordu ve bir girdaba düşüyordum uyandığımda aynı yerde oluyordum genelde annem başımda oluyordu o da bana bir iki kez tokat atıyordu babam gibi canımı acıtmıyordu ama söylediği sözler kalbimi kırıyordu
sen bir hatasın, keşke doğmasaydın, ölsende kurtulsak, senin gibi bir çocuğum olmaz olsun bunlar ve daha fazlası sürekli sebepsiz yere bana vururlardı birgün ikisi salonda otururken televizyonun sesini duydum kahramanlardan söz ediyorlardı gidip gizlice izledim o gün onlar gibi olmak istedim ama özgünlüğümün olduğunu henüz fark etmemiştim büyüdüm ve 10 yaşına geldim artık bu evden kaçmak istiyordum dayanamıyordum hayatımda hiç dışarı çıkmamıştım çok merak ediyordum akşam onlar yemek yerken odadan çıktım sokak kapısına doğru hızlıca koştum ve kapıyı açıp arkama bakmadan koştum babam fark edip peşimden geliyordu beni yakalamaya çalışıyordu bacaklarımdaki yaralar koşmamı yavaşlatsada vazgeçmiyordum koşmaya devam ediyordum devriye yapan polisler aradım ama hiçbiri yoktu kahraman aradım onlarda yoktu birinin beni kurtarması için yalvardım olmadı kimse gelmedi arabaların olduğu caddeye yaklaşmıştım sesler geliyordu gözlerimi kapattım koşmaya devam ettim en sonunda bir acı yere düştüm istediğim olmuştu araba çarpmıştı belkide bırda ölücektim...
gözlerimi açtım hiç umduğum gibi olmadı babama çarpıp yere düşmüştüm bana yaklaşmaya başlamıştı ama bacaklarım haraket edicek durumda değildi çığlık atarak ağlamaya başladım hayır diye bağırıyordum yardım edin diye bağırıyordum kimse duymuyordu kimse yoktu elimle kendimi korumaya çalıştım ama onu yenemezdim beni yerden kaldırdı zorla eve kadar yürüttü evde ise yapacağını yaptı sabaha kadar bıkmadan usanmadan dövdü artık gözümü açıcak halim bile kalmamıştı yatağın yanına süründüm kulaklarımı kapatıp sadece bekledim...