Hoopvol

Nobody knows the real me

POV Matthy:

Scrollend op mijn telefoon lig ik in bed. Ik heb nog maar een half uur voordat ik naar kantoor moet maar ik heb de motivatie niet om mijn bed uit te komen. Ik heb er echt geen energie meer voor. De laatste tijd ga ik in rap tempo achteruit, terwijl ik er zo hard aan had gewerkt om uit dat zwarte gat te komen. Het was me verdomme nog gelukt ook, en nu valt alles weer in duigen. Er is niet perse een bepaalde reden voor deze terugval, wat het nog duizend keer erger maakt. Sinds ik alleen woon vind ik het leven al zwaarder worden maar zeker de afgelopen maanden is het niet meer te harden. Mijn hopeloze zoektocht naar een vriendin werkt ook niet meer en daardoor voel ik me nog slechter. Niemand lijkt het op te merken, wat ook mijn bedoeling is, niemand hoeft het te weten.

Nadat ik nog een kwartier in mijn bed heb gelegen heb ik alsnog de motivatie gekregen om mijn bed uit te komen, ik zal toch naar kantoor moeten zodat het niemand op valt. Ik slaap al weken slecht en het lijkt me sterk als niemand dat opmerkt maar toch, ik wil liever niet dat iemand weet dat ik het niet aankan om alleen te wonen. Ik trek mijn kleding aan, overigens dezelfde kleding die ik al aan heb sinds eergisteren, maar niemand gaat het zien want het is weekend geweest. Ik loop naar de badkamer en gooi wat water in mijn gezicht en in mijn haar zodat het er een beetje fatsoenlijk uit ziet. Ik ben weer terug in mijn ritme van een tweetal jaren geleden aan het vallen waarin ik mezelf totaal niet meer goed verzorg. Ik douche niet meer, poets mijn tanden niet, doe geen gel in, mijn huid is onrustig en ik eet ook nog amper wat. Het lukt me gewoon oprecht niet meer. Ik ben zelfs weer gaan roken.

Ik werp een blik naar mezelf in de spiegel, jezus wat zie ik eruit. Ik heb mezelf nog nooit zo verafschuwd als nu. Maar oke Matthy, move on, get over it. En dat probeer ik, dus ik doe een kauwgompje in en pak nog snel mijn rugtas mee. Ik loop mijn voordeur uit en vergeet die nog bijna op slot te doen ook. Shit wat gebeurd er toch met me, ik ben zo vergeetachtig de laatste tijd. Ik draai de deur op slot en loop naar mijn auto waar ik meteen instap zonder de buren goedemorgen te zeggen. Want het is absoluut geen goede morgen. Er ligt nog deo in mijn auto dus die spuit ik even snel op om minder te stinken. En off we go, op naar weer een vermoeiende dag kantoor.

-

Als ik mijn auto uitstap rook ik nog even snel twee peuken en spuit ik wat parfum op, niemand hoeft te weten dat ik weer rook.

Aangekomen op kantoor loop ik gelijk door naar mijn bureau terwijl ik de jongens zo lief mogelijk begroet. Ik ga zitten op mijn stoel en zet meteen mijn koptelefoon op zodat ik kan gaan editen. Editen is momenteel het enige wat mij staande houdt, het enige wat me afleidt van de realiteit. Als ik even nergens aan wil denken dan ga ik gewoon een video editen. Ik edit het liefst al mijn video's zelf, dat is gewoon omdat dat oprecht van mij is, en dat houd ik graag zo. Ik ga weer helemaal op in het editwerk en het is alsof ik even in een andere wereld leef. Gewoon ik en mijn edit.

Opeens word ik aangetikt. Ik schrik me dood. Ik zet mijn koptelefoon af en draai me om. Dan kijk ik in Milo zijn ogen, nogsteeds mijn allerbeste vriend. Ik ben blij dat het weer goed met hem gaat, dat verdient hij wel na die zware periode. "Matt?" Vraagt hij. "Mhm?" Antwoord ik. "Ik riep je naam al vijf keer, ben je oke?" Vraagt hij bezorgd. "Natuurlijk ben ik oke, dat weet je toch." Zeg ik glimlachend. "Oke dan is het goed." Zegt hij vrolijk. Oh als hij nou eens zou weten wat er nu met me aan de hand was dan zou hij helemaal niet meer zo blij zijn. Dat is misschien ook wel de reden dat ik niemand wil vertellen hoe het nou echt met me gaat, omdat ik weet dat Milo het zelf dan ook weer zwaar zal krijgen, en dat wil ik niet. "Jaaa, maar waar kwam je eigenlijk voor?" Vraag ik hem. "Ohja, we willen de video gaan opnemen, kom je mee?" Vraagt hij. Oh fuck, die video, daar zie ik zo tegenop. "Ja natuurlijk, even afsluiten." Antwoord ik glimlachend. Ik sluit mijn PC af en sta op. Wel net iets te snel dus ik begin zwart voor mijn ogen te zien. Dat is denk ik een mix van ijzer- en voedseltekort, maargoed, na een paar seconden wordt mijn zicht weer goed. Dus ik kan weer aan de bak.