Hoopvol

Wish I could explain it better

POV Milo:
We zitten op onze weg terug naar huis, vanochtend waren we vertrokken met Matthy zijn auto dus uiteraard zijn we daarmee ook terug aan het gaan. Ik weet niet of dit door iets mentaals komt of juist wat fysieks, maar ik heb het echt benauwd, mijn keel doet pijn, ik ben aan het hoesten en ook aan het gutsen als de malle. Mijn borst doet af en toe ook pijn. Ik weet niet wat er mis met me is maar ik denk dat dit over een uurtje wel weg is, waarschijnlijk komt het door de stress van het verhuizen enzo.

Wanneer we aankomen bij Matt z'n huis en ik uit wil stappen houdt Matt me nog eventjes tegen, hij pakt zijn telefoon en opent Snapchat waarna hij begint te filmen. "Milo is weer aan het gutsen jonge, bizar, en we hebben alleen maar in de auto gezeten, wat een josti." Zegt hij met een giecheltje. Ik grinnik even waarna hij de camera uit zet en het op zijn insta-verhaal zet. Normaal guts ik zonder reden, maar ik weet absoluut niet waar het nu aan ligt. Misschien heeft het gewoon geen reden, dan stel ik me aan en is het zo weer weg.

Eenmaal binnen aangekomen trekken we beide onze schoenen en jas uit. Matt loopt door naar de keuken en ik blijf even staan. Voor een moment wordt het zwart voor mijn ogen en ben ik onwijs buiten adem, maar na een paar seconden trekt het weg. Wat gebeurt er met me? Ik loop achter Matthy aan die ondertussen al twee glazen met cola op het aanrecht heeft gezet. Zelf zit hij een beetje op insta te scrollen terwijl hij af en toe een slokje neemt van zijn cola, zo grappig hoe hij in zo'n korte tijd volledig in hyperfocus schiet, dan sluit hij zich totaal af van de buitenwereld. Ik ga tegen het aanrecht aan staan en neem een aantal slokken van mijn cola, zodra ik dat doe en het glas weer neer zet ben ik meteen buiten adem. Ik heb weinig conditie maar zo weinig toch ook niet?

Meteen begin ik te hoesten waardoor Matthy alsnog opkijkt. Ik loop rood aan doordat ik zo lang hoest. Matt kijkt bezorgt maar ik wuif het weg. Zodra ik klaar ben met hoesten vertel ik hem dat ik me gewoon had verslikt in mijn cola. "Miel jonge mongool, doe dan ook een beetje voorzichtig." Zegt hij lachend. Ook ik doe mijn best om te lachen waarna ik toch weer begin te hoesten. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen. Matthy blijft door lachen, staat op, geeft me een schouder klopje en loopt lachend weg. Zolang hij niet bezorgd is is het goed, dit gaat vast zometeen weer weg.

-

Vermoeid kijk ik op van de bank naar de klok, mijn zicht stelt niet goed scherp. Mijn normale en rustige ademhaling is ver te zoeken. Ik krijg weinig lucht en ik hoest constant. Ik heb het bloedheet en ben onwijs erg aan het zweten. Mijn borst blijft pijn doen. Ik heb dit nog niet vaak meegemaakt. Hopelijk is het gewoon een verkoudheid die morgenochtend weg is, dat zou top zijn. Ik laat mijn hoofd zakken en kijk moeilijk naar mijn horloge die me vertelt dat het half negen is, normaal ben ik om deze tijd helemaal niet moe. Gisteren was ik wat vermoeider en had ik wat hoofdpijn maar meer dan dat was het niet.

Ik sta op en moet even balans zoeken waarna ik mijn telefoon meepak en onderweg ga naar boven. Ik hoest opnieuw meerdere keren en op een gegeven moment voel ik zelfs gal meekomen. Matthy is na het avondeten weer naar boven gegaan en hij weet verder niks van hoe ik me nu voel, ik hou dat zo, dan maakt hij zich geen zorgen. Aangekomen bij mijn kamer snak ik naar adem, zodra ik op adem ben gekomen kleed ik me om en loop ik naar Matt zijn kamer om ons ritueeltje te doen.

Ik klop op zijn deur waarna ik een goedkeurend geluidje hoor. Ik open zijn deur en vervolgens doen we het ritueel waarna ik me weer naar mijn eigen kamer begeef. Voordat ik daarheen ga besluit ik nog even naar de wc te gaan waar ik even mijn blaas leeg. Als ik dat heb gedaan begin ik opnieuw te hoesten. Ik snak naar adem maar het lukt amper. Mijn maag keert zich om en binnen no time ligt mijn avondeten in de wc. Ik sta verward op en trek door waarna ik dit keer oprecht naar mijn kamer ga en in bed ga liggen. Ik zou liegen als ik zeg dat ik niet bang ben. Ik ben doodsbang. Ik weet dondersgoed dat dit geen verkoudheid is maar ik wil niemand bezorgd maken en ik durf niet naar de huisarts. Ik wil niet alleen zijn maar Matthy kan ik niet storen. Ik blijf dus over in mijn eentje. Voor de rust pak ik mijn oortjes waarmee ik wat muziek luister, na een tijdje draaien val ik in een onrustige slaap.

-

Buiten adem schiet ik overeind. Ik krijg nog minder adem dan gisteravond en ik heb onwijs veel buikpijn. Heftige steken gaan door mijn borst. Het is vast rond middernacht want het is nog pikkedonker buiten, voor zo ver ik kan zien dan. Mijn zicht is wazig en zodra ik opsta om naar de wc te gaan word ik nog duizeliger dan eerst. Milo kom op, dit is niet goed. Ik moet Matthy wakker maken, ik ben bang. Maar hij heeft zijn rust nodig, ik kan best nog wachten tot morgenochtend met hem wakker maken, nog maar een paar uurtjes volhouden in mijn eentje.
Zuchtend loop ik weg van de wc waar net het andere deel van mijn avondeten is beland wat al in mijn darmen zat. Veel vastheid zat er niet in. Ik ben nogsteeds misselijk en alles draait. Ik ben onwijs aan het zweten. Nog maar heel eventjes volhouden.

-

Ik word wakker gemaakt door iemand die naar me roept dat ik uit bed moet komen. Wanneer ik mijn ogen open stelt niks scherp, alles draait nogsteeds zoals vannacht en opnieuw heb ik het gevoel dat ik moet kotsen. Dit keer doe ik het niet, ik ben gewoon heel misselijk. Ik trek een outfit aan en loop naar beneden waar ik bijna van de trap afdonder, ik krijg opnieuw geen adem en loop wankelend naar de woonkamer waar ik Matthy hoop te zien. Mijn wens wordt werkelijkheid als ik Matthy aan tafel zie zitten met zijn bakje yoghurt. Normaal zou ik hem zeggen hoe trots ik ben op hem dat hij eet, maar ik kan amper woorden uit mijn mond krijgen. Ik kijk hem aan maar hij lijkt het contact niet op te pakken. Buiten adem plof ik neer op de stoel. Even lacht Matthy omdat hij denkt dat ik gewoon geen conditie, maar wanneer hij opkijkt veranderd zijn blik.

"Milo, gaat het? Moet ik je helpen? Wat kan ik voor je doen?" Vraagt hij bezorgd terwijl hij naar mijn kant van de tafel loopt. "Ik weet het niet, geen adem, ik moet kotsen, mijn zicht stelt niet scherp en ik heb het bloedheet." Zeg ik tegen Matt met een moeilijk hoofd. De pijn op mijn borst is drukkend en neemt met de seconde toe. Hij kijkt me bedenkelijk aan. Ik ben zo ontzettend bang, ik weet niet wat er met me gebeurd. "Help me alsjeblieft Matt." Weet ik uit mijn lippen te persen. "Kom Miel, we gaan naar de auto." Zegt hij waarna hij me omhoog helpt, zijn sleutels en telefoon pakt en daarna met mij naar de auto loopt. We nemen beide plaats en zeggen niks. Hijgend kijk ik voor me uit. Ik ben meer dan bang. Ziek zijn is niks voor mij, dat ben ik alleen na teveel zuipen, dat heb ik dit keer niet gedaan.

Ik wil niet ziek zijn, ik ga altijd meteen van het ergste uit, en ik wil nog niet dood.