Hoopvol

I used to know, but I'm not sure now

POV Matthy:

Terwijl Milo aan het koken is lig ik in mijn bed, een nutteloos gevoel hangt in mijn lichaam. Hij doet zoveel voor mij en ik geef zo weinig terug. Destraks had ik therapie en daarna ben ik altijd zo moe. Meestal ga ik dan slapen en eet ik gewoon niks maar omdat Milo hier nu woont moet ik wel eten. Ik ben ergens wel blij dat hij me zo helpt, het laat me productiever zijn dan ik was.

Hij helpt met schoonmaken, koken en daarnaast helpt hij me met eten. Hij herinnert me er ook aan dat ik af en toe moet douchen, tandenpoetsen en dat ik af en toe buiten moet lopen om een frisse neus te halen als ik me niet goed voel. Dat zijn dingen die ik in mijn eentje nooit meer doe, hoogstens als het oprecht hard nodig is.

Ik ben zo verschrikkelijk moe. Slaap krijg ik genoeg, ik slaap hele dagen zodat ik mijn gedachtes uit kan zetten, maar hoeveel ik ook slaap, ik blijf moe. Een depressie slokt alle energie op, het neemt je mee naar een andere wereld. De wereld lijkt net een stukje grijzer. Ik haal diep adem en sluit mijn ogen waarna ik toch weer wegdommel in een onrustige slaap.

-

"Matt?" Hoor ik iemand fluisteren. Ohja, Milo is er natuurlijk. Ik voel zijn hand over mijn rug wrijven waarna ik langzaam mijn ogen open en er even in wrijf. Ik kijk hem aan terwijl mijn brein nog wakker moet worden. Zachtjes giechelt hij. "Moe?" Vraagt hij nog lachend. Ik knik met een glimlach. Ik weet niet eens waarom ik glimlach, maar voor hem zou ik t altijd doen. "T eten is klaar, kom je mee naar beneden?" Vraagt hij me waarna ik knik.

Nog wrijvend in mijn ogen loop ik half-slaapdronken achter hem aan naar beneden. Voor een momentje is mijn beeld wazig, misschien omdat ik net wakker ben maar misschien ook omdat ik vandaag nog niet heb gegeten. Dit hoeft Milo uiteraard niet te weten, die informatie hou ik voor mezelf.

Op tafel staan twee kommen met groentesoep en in het midden ligt een knoflookbrood, prima eten. In de groentesoep zit denk ik niet super veel calorieën, in dat knoflookbrood wel, als ik nou zorg dat ik daar weinig van eet moet het goedkomen. Ik schuif aan zodra Milo nog twee glazen water neerzet en ook gaat zitten. "Eetsmakelijk Matt" Zegt hij. "Eetsmakelijk Miel" Antwoord ik hem. Ik pak mijn lepel en roer door de soep heen, ik blijf roeren, verdomme eten is toch nog wel moeilijker dan gedacht.

Ik dacht echt dat mijn eetprobleem niet zo erg meer zou worden, ik ben namelijk weer normaal gewicht en ik wil absoluut geen sonde meer, maar dikker worden vertik ik. Ik weet niet echt wat ik wil eigenlijk. "Lukt het Matt" Milo haalt me uit mijn gedachtes en ik kijk hem glazig aan. "Nee, niet echt." Besluit ik eerlijk te beantwoorden. Was het een slimme zet? Misschien niet maar ik wil niet dat het zo erg wordt als dat het ooit was. "Kom, we doen het samen." Zegt hij me. Ik knik instemmend.

"Pak maar een hapje, kijk ik neem ook gewoon lekker een hap, het is echt lekker hoor. Of vertrouw je mijn kookskills niet?" Zegt hij grappend waardoor ik zachtjes grinnik. Na even twijfelen neem ook ik een hap waarna er nog een aantal volgen. Milo blijf met me praten terwijl we allebei eten waardoor ik afgeleid ben. Zodra ik nog een keer wil scheppen zit er niks meer op de lepel, verschrikt kijk ik naar mijn bakje. Leeg. Fuck, dit had ik niet moeten doen. Het liefst kots ik dit nu uit maar dat valt te erg op.

Een paniekerig gevoel betreedt mijn lichaam en al trillend en hijgend wil ik weglopen van tafel, maar Milo is me voor. Zachtjes duwt hij me terug in de stoel en hurkt hij voor me neer. "Matt, je hebt het goed gedaan, voel je mijn hand op je borstkas? Adem maar rustig met mijn hand mee. Het is oke, je hoeft je niet schuldig te voelen." Zegt Milo lief tegen me. Mijn ademhaling kalmeert, hoe krijgt hij me toch altijd rustig? Een paar tranen maken hun weg vrij over mijn wangen.

Milo trekt me overeind en geeft me een stevige knuffel, zo staan we een minuutje waarna ik wegtrek. "Dankje Miel." Zeg ik hem. "Geen probleem Matt, dat weet je." Antwoordt hij met een glimlach. Ik glimlach terug wanneer ik opeens opschrik van de bel. Ohja Ezra zou natuurlijk langskomen om te voetballen. Milo is al naar de deur gelopen en ik hoor Ezra en Milo elkaar begroeten.

Ik vind hun band zo leuk, dat maakt me wel weer wat blijer, even mijn gedachtes uit zetten en gewoon gezellig voetballen met mijn broertje en beste vriend, tevens mijn huisgenoot vanaf vanmiddag. Daar kan ik wel van genieten. Zij maken me wel gelukkig, voor eventjes.