Hoopvol

It's you that I hold on to

POV Robbie:

Sinds die shit met Matt kan ik niet meer normaal nadenken. Ik probeer mezelf af te leiden, lekker te werken, op dates te gaan met Koen, maar niks kan mijn gedachtes wegstoppen. Constant denk ik aan hoe hij erbij lag op die koude tegels, hoe alles aan hem schreeuwde om hulp die wij hem niet konden geven. Het braaksel naast hem dat nog langzaam uit zijn mond druppelde als speeksel. Zijn lichaam dat koud en slap was.

Het beeld blijft in mijn hoofd, uitzetten gaat niet. Hadden wij hem meer hulp kunnen bieden? Ik vraag het me constant af. Hadden wij het kunnen voorkomen? Wat hadden wij moeten doen om dit te ontwijken?

De tweede keer dat er zoiets gebeurde als zijn overdosis, was toen we in Spanje waren. Hij ging niet mee, moest bijkomen van alles wat hem overkomen was. Milo besloot gewoon mee te gaan met ons, Matt was ten slotte een volwassen man die prima voor zichzelf zou moeten kunnen zorgen, dacht hij, dachten wij.

Telkens zie ik in mijn hoofd de beelden van Milo die onrustig door de kamer liep, Milo die paniekaanvallen kreeg omdat hij angst had, angst over of Matt oke was. De dagen dat we in Spanje waren, waren niks meer dan een totale ramp, dat is ook de voornaamste reden dat we de video's nooit hebben geüpload. Milo voelde, en voelt, zich daar enorm schuldig over. Hij heeft het idee dat hij alles verpest heeft.

Ja, we hebben verlies gemaakt doordat het ons veel geld kostte, maar als Milo zich niet zo'n zorgen had gemaakt en we een leuke video hadden gehad zonder Matt, dan hadden we een veel groter verlies gehad. Het verlies van een beste vriend, en voor Milo het verlies van de jongen die hij al zo ontzettend lang bewondert.

Die dagen in Spanje voelen zo onwaar, maar toch weet ik elk detail nog. Een huilende Milo die ik meerdere keren per dag in mijn armen nam. Een paniekerige Milo die niemand rustig kreeg. Een boze Milo die zichzelf verwijtte voor het feit dat het slecht ging met zijn beste vriend. Niemand kon hem vertellen dat dit zijn schuld niet was.

Ik herinner me het moment dat hij terug was gegaan naar huis en ons toen belde nog heel goed. De pure angst en paniek in zijn stem die duidelijk de boventoon namen toen hij ons vertelde dat Matthy stervende was. De angst die wij allemaal kregen toen hij ons zei dat hij niet wist of onze beste vriend dit ging overleven. Schreeuwend en huilend vertelde hij ons dat Matthy in de midweek dat we weg waren geweest, niet zijn bed uit was geweest, niet eens om naar het toilet te gaan. Dat hij niks had gedronken, niks had gegeten, en geen daglicht had gezien.

Ik was doodsbang, we hebben toen besloten dat we de volgende dag terug zouden gaan naar huis, om er voor onze vrienden te zijn. Toch was er een hint van paniek te vinden in Raoul zijn normaal al zo kalme stem, toen hij zei; "Ik weet niet of het zo is, of het gaat gebeuren, maar ik wil Matt nog zien, mocht het toch niet goed uitpakken.". Huilend ben ik naar mijn kamer gelopen waar ik alles kapot heb geslagen wat mogelijk was.

Het mocht hem niet overkomen, hij mocht niet weggenomen worden van ons zonder pardon. We moesten hem bij ons houden, want leven zonder hem was absoluut geen optie, dat was een ding waar we het over eens waren.

Starend naar mijn computer-scherm beginnen alle lettertjes te tollen. Ik kan me nergens meer op concentreren en een gevoel van woede komt in me op. Iets wat ik absoluut niet kan onderdrukken. Op deze momenten, wanneer ik alles overdenk, is drank het enige waar ik naar snak. Ik ben gekapt met drinken, al jaren, maar het enige waar ik aan kan denken is dat scherpe goedje wat me ooit zo gelukkig maakte.

Met wat agressie schuif ik mezelf en daarbij de stoel naar achteren, sta ik op en loop ik al huilend naar een van de opnamehokken. Iedereen op kantoor is dit wel gewend, ze weten dat ik deze momenten heb, en begrijpen me. Ik begrijp alleen niet, waarom ik de enige ben die zo heftig reageert op al deze zooi, naast Milo natuurlijk.

Huilend ga ik in een opname hok zitten, op de grond. Ademen wordt moeilijker en moeilijker, daarbij vervaagt mijn zicht. Alles wordt wazig om me heen. Ik hoor alleen maar mijn eigen gedachtes en de stemmen die naar me schreeuwen dat ik moet drinken. Door de jaren heen heb ik geleerd dat ze me voorliegen wanneer ze zeggen dat ik het nodig heb, maar toch voelt het soms o zo echt.

Ik weet dat ik ze moet negeren, alle stemmen die duizenden dingen door elkaar roepen naar me. Maar ik kan er niet omheen dat het me op grote schaal heeft beïnvloed tot op de dag van vandaag. Ik was ooit een verslaafde, en diep van binnen zal ik dat altijd blijven.

Ik voel armen om me heen en weet dan dat ik niet meer alleen ben, dat ik er wel uit kom. Rustig probeer ik te luisteren naar het hartritme en de woorden van mijn vriend. Hij is de enige die me kan kalmeren, dat is hij altijd al geweest. Mijn zicht wordt weer scherper en langzaamaan kom ik op adem, maar de tranen blijven lopen en de stemmen blijven.

"Lieverd, neem even je pilletje" Zegt Koen terwijl hij me mijn anti-psychotica en wat water aanreikt. Met trillende handen neem ik het aan en slik ik het pilletje door. Rustig ga ik weer tegen Koen zijn borstkas liggen terwijl hij zachtjes over mijn rug wrijft. Ik focus me alleen maar op hem en na een tiental minuten hoor ik ze niet meer roepen.

Voorzichtig zet ik mezelf weer overeind en staan ik en Koen op. Hij trekt me zachtjes in een knuffel. "Dankje, schat." Zeg ik hem. "Geen dank lief, dat is waar ik goed in ben." Antwoordt hij zachtjes waarna we elkaar een paar keer kussen. "Weer naar beneden?" Vraagt Koen me lief. Ik knik waarna hij mijn hand vastpakt en me meeneemt naar beneden waar ik lieve blikken toe krijg geworpen.

Ik weet dat alles goed komt, met de goede mensen om me heen.

____

heee, even kleine a/n, ik heb alweer langer dan een maand niks geüpload, mn excuses daarvoor, ik heb echt niks meer geschreven de afgelopen weken/maanden, ik probeer t echt weer een beetje te doen mrgoed, k hoop dat dit deel tof was!