Wojenna Miłość część 2

Rozdział 5

   Byłam szczęśliwa, z widoku Basi i tajemniczego chłopaka. Napewno miał szczere zamiary, nikt w tych czasach innych zamiarów nie miał. Jednak dla mnie to znaczyło tylko duże ukucie w sercu.
    Siostra przeprowadziła chłopaka do domu, a jego stres nawet ja poczułam. Przypomniało mi się jak to Tomek pierwszy raz był w naszym domu i to jak poradził sobie z rozmową, z naszym ojcem. Teraz ta rozmowa mogła by być o wiele trudniejsze.
    Ojciec wyszedł z pokoju. Na szczęście był trzeźwy, co oznaczało już połowę sukcesu.
   - Basiu mówiłem ci, żebyś obcych nie przyprowadzała do domu - zaczął łagodnie.
   - Ojcze, on nie jest wcale dla mnie obcą osobą - westchneła siostra - chce żebyś poznał osobę, która myśli o mnie poważnie.
   - Franek jestem - wyciągnął nie pewnie rękę chłopak do ojca, ale ten nie odwzajemnił uścisku.
   - Miło mi Cię poznać chłopcze - powiedział dalej utrzymując równowagę w głosie - ale moja córka zostanie wydana za bogatego sąsiada.
   - Co takiego?! - podniosła głos Basia - nic mi o tym nie wiadomo!
   - Nie chciałem ci mówić - powiedział całkiem opanowany - nie sądziłem, że już jesteś gotowa na związek.
   - Ale tato, sąsiad ma 40 lat... - zaczęła panikować.
   - Wiek nie gra roli, moja droga - powiedział, machając ręką - chodzi o jego majątek, który kiedyś przejmiesz.
   Basia już nie wytrzymała i wybiegła z domu z płaczem, a Franek chciał biec za nią, jednak ojciec go zatrzymał.
   - Nie przychodź już tu więcej - mówił dalej spokojnie, aż sama byłam zdziwiona jego opanowaniem.
   Kinął głową i pobiegł za siostrą, cały podenerwowany tą sytuacją.
   - Nie chwaliłaś się sąsiadem - zarzucił na stracie.
   - Franek ja go nawet nie znam - płakała teraz jeszcze bardziej - jestem tak samo zaskoczona ojca decyjzą, jak ty.
   - Nie wierze, że chce Cię wydać, za kogoś kogo nie kochasz - powiedział jej w oczy - musisz się temu przeciwstawić.
   - Ale jak? - pociągnęła nosem.
   - Chyba mam pomysł - uśmiechnął się i bardzo mocno przytulił do siebie - ale najpierw musisz przestać płakać.