Hayat zor ama devam herkes gibi ben içinde bu hayat devam yeni kişiler tanışıp tanışmamak tamamen hem senin elinde hemde senden bağımsızda gelişebilir. Hatırladığınız gibi birçok arkadaş arasındaki bağımı anlatıyordum. Ona devam etcem. Bu bölümde hemen başlıyalım. En son kimde kaldığımızı hatırlatıyım. Alkol kullan küçük bir kız vardı. İşte bu bölümde ondan bahsedicem. Başta çok güzel bir arkadaşlıkla sonra baya yakın bir kardeşliğimiz oldu. Ve ben buradaki önemli anları anlatıcam. Çok güzel zamanlarımızda oldu. Ama kim kötüyse onu mutlu olamadan bırakmadıkta. Çünkü bizim kuralımız buydu. Onu ailem daha yakın hissettim. Kim sorsa gerçek kardeşim demek istedim. Çünkü öyle gibiydi. Ben öyle hissediyordum. Oda beni abisi gibi hissediyordu. En büyük hayalimiz yan yana gelmekti. Ama bu zordu. İkimizde hayatımıza çok şey kattık. Güzel kötü tüm günler için teşekkür ederim. Biz onunla birlikte çok fazla şey atlattık. Ama ben onu herkesten farklı düşündüm sonra o da herkes gibi gitti. Sensiz yaşayamam sözlerine inanmıştım. Ama o sözler bir yerden sonra yalanmış. Herkes sensiz yaşayabiliyor. Hiç kimse birisine muhtac değil yaşarken hayat acı bunu fark etmek. 20 den fazla kişinin sırtımdan bıçak yiyince anlaşıldı. Ben bu kardeşim olan arkadaşımda gidince ben yalnız olmak. İstedim ve oldum. Ve ondan sonra insanlara nefret dolmaya başladım. Gittikçe daha çok nefret etmeye başladım. Hemde bana zarar veren insanları öldürmekten başka birşey düşünemez. Hale geldim. Neden böyleyim çünkü yalnız olmak istiyorum. Ama dünyada insanlar varken ben yalnız olamıyorum. İnsanlara nefret dolu olmak çok zor çünkü bir değişik baktığında noldu. Sanki neyim var. Diye deliriyorsun. İşte bu yüzden insan analizini yapmada ustalaşmış oldum. Çünkü hem yalnızım hemde ortada öyle otururken tek yapılacak. En güzel şey bu geliyor. Ve bende bunu hep yapıyorum. Mesela bir olay anlatıcam. Mesela dışarda birisini gördüğünüz ve onu güzel buldunuz. Konuşmak istersiniz. Ama insan analizi yapabilenler o insanı anlayan nasıl birisi olduğunu anlayana her ince ayrıntısına kadar ve kızla konuşmadan bile nasıl birisi olduğunu çoğu zaman biliriz. Ve ondan sonra konuşmak için napabilirim. Diye düşünürüz. Ama ben böyle şeylerde konuşamam hem çok utangaçım hemde insanların hiç öylesine ortalık birşey sorması bana çok saçma geliyor. Belkide bu size yani insanlara hiç benzemedigim içindir. Sizden ayrı gibiyim. Çünkü çoğu konuşma çok boş geliyor. Bazı kişiler diyor. Ben bunlar olmasa yaşayamam. Öyle birşey yok bal gibi de yaşanıyor. Ne olursa olsun. Herkes tek başına yaşayabiliyor. Kendini öldürmüyor. Bunu yaparsa da kendine zarar vermiş olur. Mesela böyle birşey yapmadan çevrenizdekilere vereceğiniz zararı düşünün. Bide o ölen kişi bunu istemiyecektir. Bunları göze alarak yapın. İntihar hiçbirsey kurtuluş tam aksine daha kötü birşeye gidiştir. İntihar nedir? Nasıl bir histir? Yapınca herkeste aynı şey mi olur? Neden tüm intihar edenlere deli veya kötü şeyler söylenir? Neden bunlar yapılıyor? O da bir insandı. Ve o da bir insan olarak öldü. Evet kendini öldürdü. Ama onu öldüren sebebi vardı. Bunları düşünmeden çok yargılıyorlar. Ön yargı yapmayın aklınız var. Düşünmek için boşuna verilmedi. Kullanın bazıları unutuyor. Hatırlatıyım dedim. Yalnızlık sürem arttıkça insanların daha çok mutlu olduklarını görüyorum. Yani ne kadar süre yalnız kalırsam. Ona göre daha çok mutlu oluyorlar. Yada daha uzun sürüyor. Zaten hayat beni yalnızlığa sürükledi. Ve bunun olmasını ben istedim. Birazda isteyerek yalnız kaldığım için mutluyum. Âma istemeseydi. Ve olsaydı. O zaman mutlu değil. İntihar düşünüyor, Olurdum. Ama böylesi daha iyi insanların bazen mutlu olmasına çok sevinip sarılıp öpmek istiyorum. Ama bazense boğazlarına sarılıp öldürmek istiyorum. İnsan yalnız ve insan sevmiyorsa deliriyormuş. Bu doğruymuş. Öğrenmiş oldum. Dün okula bir bıçak getiren çocuk kıza hava atcam, diye. Kendini bıçaklamış. Ve ondan sonra tuvalete gidip. Kanı durdurmaya çalışmışlar. Sonra yakalandılar. Polis ambulans ailesi falan geldi. İki saat sınıfa kilitli kaldık çıkarmadılar. Aslında bizi göndermeleri lazımdır. Okulun tatil falan olması lazımdı. Ama olmadı. Herkes bu konuyu şakaya vurdu. Ama bundan çok kötü bir şekilde etikelenen insanlarsa yine köşede sesiz ve yalnız kişiler oldu. Tabi kendini bıçaklayan çocuk bile gülerken o sesiz çocuklar neye üzülüyor. Bilmiyorum. Onlar sanki kendi insanlığı değilde başka kişilerin insanlığına daha çok bağımlıymış. Gibiler yani kendilerine yav keşke ölsem derdi. Ama hiç görmediği birisine birşey olunca da en çok kalbi açırdi. Benim hep öyle oldu. Hep tanımadığım kişiler için acıdı. Biryerlerim anlayamadım. O kalp acılarımı o istemsiz ağırılarımı sebepsizce hiç birşey olmayan yerde hep acı çektim. Ben kendimi böyle buldum. Ama sevmediğim kişiye birşey olsa derim ki içimden keşke daha kötüsü olsun derdim. Kendimle hep bu konuda çeliştim. Ve çoğu içimdeki kötü taraf kazandı. İyi taraf kazansa da benim biryerlerim açıyordu zaten. Yani elinde sonunda bana birşey oluyordu. Ama bana birşey olduğunda birisine iyi olduğunu anladığım zaman dan beri acı çekmek istemeye başladım. Ama bundan da kurtulmak kolay olmadı. Bir anda kalbime ağrı giriyordu. Herhalde birisi çok mutlu oldu diyip sevinmek isterken ağrımın acısı çekiyordum. Sonra o acıyla baş etmeyi öğrendim. Ne zaman bir acı gelincegini hissetsem. Hemen bir yere oturup yada yatıyorsam da öyle durmayı devam aklımdan o acıyı yenersem. Her yerden yenerim. Diye düşündüm. Ve bu işe yaradı. Ve ondan sonra her zaman bunu yaptım. Ve hareket bile geliştirdim. İki elimi birleştirip ne kadar sıkı yaparsam. O kadar çabuk acı geçiyordu. Şey mantığı bir acı bitmesi için başka bir acı lazım derler. Onun gibi bir şeydi. Bundan sonra hep yeni taktikler veya çok ince detaylar neden sebep olurmuş. Ona baktım. Ve anladığım kadarıyla biraz panik atak biraz anksiyete biraz de deli olabilirim. Bu yüzden kendimden nefret mi ediyorum. Hayır etsem. Çoktan intihar etmiş, olurdum. Tabikide her kendinden nefret eden intihar etmiyor. Ama çoğunun sebebi bu konu oluyor.
