neergestort [a.i]

four.

Ik werd wakker van voetstappen. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en ging overeind zitten.

Ik merkte nu pas dat ik opgesloten was. Ik zat in een kamer, of, nu ja, een kamer zou ik het niet noemen. Het was een lege ruimte, omgeven door rotsen. De openingen waren dichtgemaakt met houten stokken, zodat ik er niet uit zou kunnen ontsnappen.

De jongen die me vanmiddag had willen opeten, waarschijnlijk de leider van het dorp, hurkte voor een dichtgemaakte opening neer en bekeek me.

"Wat is het magische ding op het strand?" vroeg hij uit het niets. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem vragend aan. "Het magische voertuig," zei hij nogmaals. Oh, het vliegtuig! "Dat heet een vliegtuig, daarmee kun je vliegen," glimlachte ik.

Zijn ogen werden groot en hij keek me ongelovig aan. "Vliegen?" herhaalde hij, alsof hij nog nooit van een vliegend voertuig had gehoord. Waarschijnlijk was dat ook zo.

Ik knikte. Hij keek weg en kuchte toen. "Ik moet je wat dingen uitleggen," begon hij, opeens over op een totaal ander onderwerp. "Ik kom 's avonds en 's ochtends bij je langs om vragen te stellen. Op deze antwoord je de waarheid." Ik aarzelde, maar knikte. "En, oh ja. Spreek mij nooit tegen," zei hij op strenge toon.

"De reden dat we je niet hebben opgegeten, is omdat we via jou informatie over de buitenwereld kunnen krijgen. Bovendien liggen er genoeg dooien op het strand om op te eten."

Het was even stil.

"Waarom spreken jullie dezelfde taal als ik?" vroeg ik toen, nieuwsgierig naar het antwoord. Ik had verwacht dat ze een of andere taal met klik-geluiden zouden spreken, maar blijkbaar dus niet.

"Wij zijn hier niet opgegroeid. Ten minste, onze voorouders niet. Die zijn net zoals jouw voorouders aan de andere kant van de oceaan geboren. Maar ze zijn hier gekomen, niemand weet hoe. Ze leefden sindsdien hier, maar behielden wel hun taal."

Hij zuchtte en stond op. "Nou, genoeg gepraat voor vandaag." Ik haalde een hand door mijn haar. "Hier is je eten," zei hij terwijl hij me een houten bordje met rijst aanreikte.

"Bedankt, meneer," zei ik beleefd.

"Zeg maar Ashton."

••

oke, ik heb een deal.
als dit hoofdstuk de 200 reacties behaalt, bestaat het volgende hoofdstuk uit minimaal 1k woorden.