Yıllarca sanal sevgiliydiler. Ama bir gün karşılaşırlar ve her şey yeni başlar.
@JEYKYTHV
Minific/
Semetae
Ukekook
düzyazı~
Başlangıc tarihi:18.03.2023.
Bitiş tarihi:11.05.2023.
Merhaba güzellerim^^ Evet Final oldu. Bu fic zaten çabucak bitecekti. Minificlerin arasına giriyor. Umarım beğenirsiniz) Neyse iyi okumalar<33
** Jungkook'la boş caddede yürüyorduk. Ellerim ceplerimde yürürken, yanımdakı minnacık olan tavşanım elleri önünde birleşik yürüyordu.
"Teşekkür ederim Taehyung" dediğinde gülümsedim. "Bu birşey değil ki miniğim, senin için çok az bunlar" dediğimde kıkırdadı. "Seni seviyorum" dedi tatlı sesiyle. Ben durduğumda o da durdu. Şimdi bir-birimize dönmüş bakışıyorduk.
"Seni ne kadar çok sevdiğimi sözlerle anlatamam ama sen ne kadar sevdiğimi kalbimizin sesini dinleyerek anlayabilirsin" dediğimde sadece dikkatle gözlerime bakıyordu. Eliyle cebimdeki elimi çıkarmış, sıkıca tutmuştu.
"Taehyung'um.." dedi kısık sesle ve yağmur yağmaya başladı. Tam yağmak değil de damlıyordu. Biz bunu umursamadan bir-birimize bağlı olan kalbimizi dinlemiş, göz kontağı kurmuştuk.
"Bende seni anlatamayacak kadar çok seviyorum. Sen çıktın karşıma ve hayata teşekkür ediyorum, seni bana hediye ettiği için" dedi ve iki elimi tutmuş, ellerimize bakmıştı. İç çekip yeniden gözlerime baktı.
"İyi ki varsın ve iyi ki benim askomsun" dediğinde başımı eğip gülümsedim. Askom sözünü demesi beni hep mutlu ediyordu. Çoğu gıcık buluyordu ama ben çok seviyordum. Sadece o söyleyince seviyordum.
Yağmur artınca bile umursamadık. Şimdi ıslanmaya başlamıştık. Ama biz bakıştıktan sonra elimi yüzüne götürüp ıslanmış saçını gözünün önünden çektim. Yüzünden tutup onu kendime çektim ve dudaklarımızı birleştirdim.
En büyük dileklerimden birisiydi ki yağmurda sevdiğimle öpüşmek. Onun sayesinde bu gerçek oldu. Gerçekten onun karşıma çıkması tam bir mucizeydi ve biz iki aşık bir-birimizi bulmuştuk. Kaplan ve tavşan...
Yağmur yüzünden ıslanmadığımız yer kalmamıştı resmen. Hastalanırsak hiç şaşırmam ama ona kıyamam. O yüzden dudaklarımızı istemesemde ayırmak zorunda kaldım. Onu kendime çekip belinden tuttum. Diğer elimle başımızı tuttum, sanki ıslanmayız ama neyse.
Kaçtık, bir binanın önünde durduk. Yağmur durana kadar ve ya taksi gelene kadar. Bebeğim üşütmesin diye ceketimi çıkarıp onun omuzları üstüne koyduğumda yerde oturmuş aşağıdan bana şaşkınlıkla baktı.
"Üşüteceksin ama.." tatlı çıkan bu sesi karşısında alt dudağımı ısırmadan edemedim. Tanrım..her zaman ne yaptıysa bana tatlı geliyordu ve ben kendime engel olamıyordum. Bir keresinde bana kızmıştı sanalken ama bana çok tatlı gelmişti. Deli miydim ne?
Taksi sipariş etmiş ve gelmesini beklemiştik. Gelene kadar da sohbet etmiş, gelecekteki evimizi hayal etmiştik. Kimsesiz, yalnız ikimiz, özgür şekilde yaşamayı ve tabii ki de mutlu... Hayali bile güzeldi. O yanımdaysa, nerede olmamız umrumda değildi, onunla mutluydum.
O günü sabırsızlıkla bekliyordum..
*** (5 yıl sonra)~
Jungkook'la kendi evimiz vardı. Onunla ilk taşındığımızda çok heyecanlıydık. Şimdiyse mutlu bir şekilde yaşıyorduk. Tabii ki bunun için çalışmam gerekmişti. Ona söz verdiğim gibi işe düzelip, ev almıştık. Onu mutlu etmeyi o kadar çok seviyordum ki... Tavşan dişleriyle olan gülüşünü sonsuza kadar izleyebilirdim.
Onun istediği ve benim söz verdiğim gibi evcil hayvan almıştık. Tabii ki de sorun etmedim. Hayvanlardan irkilsemde hep kedim olsun istemiştim ve ailem izin vermiyordu. O yüzden yeni evimize tavşan, kedi almıştık. İkisini de seviyor ve irkilmemeyi öğrenmiştim. Miniğim olmasaydı belki de hiç alışamazdım.
Yeni evimizde, ikimiz birlikte, mutlu ve özgür yaşarken, hayallerimizi de gerçekleştiriyorduk. Bu eve taşındığımız andan itibaren hayatım çok güzel olmuştu. Artık yaşamak istiyordum. Onunla böyle sonsuzadek yaşamak istiyordum. Umarım hep mutlu oluruz..
** Final. Umarım beğendiniz. Soft bir minificimiz bitti. Çok tatlıydı inkar etmeyin:d. Diğer ficlerde görüşürüz o zaman muahh<33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
